«Είναι τραγικό να χάνονται έτσι ανθρώπινες ζωές. Ηταν η χειρότερη εμπειρία που έχω αντιμετωπίσει τόσα χρόνια στο Σώμα. Τέτοιες στιγμές δεν τις είχαμε ξαναζήσει και μακάρι να μην τις ξαναζήσουμε ποτέ». Ο 48χρονος αντιπύραρχος Μιχάλης Ανδρεόπουλος, ένας από τους πυροσβέστες που βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο φλεγόμενο υποκατάστημα της Μarfin Βank στην οδό Σταδίου, το μεσημέρι της Τετάρτης, ανακαλεί με οδύνη τα όσα έζησε στο εσωτερικό του μοιραίου κτιρίου. Ηταν άλλωστε αυτός ο οποίος εντόπισε τον πρώτο νεκρό...
«Την ώρα εκείνη, με τους συναδέλφους που αποτελούσαμε το πλήρωμα υπηρεσιακού οχήματος, βρισκόμασταν στην πλατεία Κλαυθμώνος. Την ίδια στιγμή, σε διάσπαρτα σημεία της Αθήνας, ήταν σε εξέλιξη επεισόδια.Υπήρχε ένταση μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών παντού», θυμάται ο κ. Ανδριόπουλος. «Στις 14.03 ήρθε το σήμα από το κέντρο επιχειρήσεων να σπεύσουμε στο σημείο όπου είχε εκδηλωθεί η φωτιά. Καταφέραμε και φτάσαμε σε τρία λεπτά». Οι κουκουλοφόροι είχαν πλέον αποσυρθεί, το πλήθος περίμενε. Ο κ. Ανδρεόπουλος, ο οποίος υπηρετεί στη θέση του προϊσταμένου του γραφείου κίνησης της Πυροσβεστικής για την Αττική, λέει πως «μόλις έκανε την εμφάνισή του το όχημα στο οποίο επέβαινε όσοι διαδηλωτές βρίσκονταν στον δρόμο έκαναν στην άκρη για να διευκολύνουν την πρόσβασή του».
Η φωτιά, όπως είδε, είχε πια επεκταθεί σε όλο τον χώρο της τράπεζας, καθώς υπήρχαν αρκετά εύφλεκτα υλικά και η καύση των μοκετών είχε προκαλέσει πυκνό καπνό. «Οταν φτάσαμε επικρατούσε πανικός. Εξω υπήρχε αρκετός κόσμος, ενδεχομένως και αρκετοί από τους υπαλλήλους που είχαν βγει πριν φτάσουμε. Παράλληλα καίγονταν ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα ηλεκτρονικά τους “παράγουν” αυτό που λέμε “βαρύ” καπνό που δηλητηριάζει. Διαπιστώσαμε αμέσως ότι η φωτιά είχε ξεκινήσει από την τζαμαρία της πρόσοψης, που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά της κυρίας εισόδου της τράπεζας». Με αποτέλεσμα γρήγορα να αποκλείσει τη διέξοδο...
Οι καπνοί είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν προς τη σκεπή του κτιρίου. Πάνω απ΄ το ισόγειο υπήρχε ημιώροφος και δύο ακόμη όροφοι. « Η οροφή στο εσωτερικό της τράπεζας ήταν σαν τρούλος και στους περιμετρικούς χώρους υπήρχαν γραφεία με εργαζομένους», περιγράφει ο κ. Ανδρεόπουλος. Αρχισαν να αναζητούν εγκλωβισμένους. «Φόρεσα την αντιασφυξιογόνο μάσκα και αμέσως ξεκίνησα να ανεβαίνω τους ορόφους αναζητώντας πιθανόν εγκλωβισμένα άτομα. Αλλοι συνάδελφοι είχαν μείνει στο ισόγειο κάνοντας κατάσβεση της πυρκαϊάς. Η ατμόσφαιρα σε όλους τους χώρους του κτιρίου ήταν αποπνικτική. Δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα μπροστά μου»...
Ως τη στιγμή που βρήκαν τη σορό του Επαμεινώνδα Τσάκαλη. «Ξαφνικά εντοπίσαμε νεκρό τον άνδρα. Ηταν ανάσκελα πεσμένος στα σκαλιά. Μετά μπήκα μόνος μου στον χώρο των γραφείων του 2ου ορόφου και βρήκα λίγο αργότερα στην πόρτα που οδηγεί στο μπαλκόνι νεκρή τη συνάδελφό του. Δεν είχε προλάβει... Είχαν μαυρισμένα πρόσωπα, αλλά κανένα έγκαυμα. Ενας άλλος συνάδελφος εντόπισε την άλλη άτυχη γυναίκα λίγο πιο πάνω».
Είχαν τρόπο να ξεφύγουν οι άτυχοι υπάλληλοι από τις φλόγες; Ο κ. Ανδρεόπουλος λέει ότι δεν είχαν καμία δυνατότητα. «Κάτω δεν μπορούσαν να κατέβουν γιατί φοβόντουσαν ότι θα καίγονταν. Οι φλόγες ξεπηδούσαν από την πρόσοψη της τράπεζας. Εμοιαζε σαν να κάλυπταν όλο το κτίριο από εκείνη τη μεριά. Κινήθηκαν αναγκαστικά προς τα μικρά μπαλκόνια (στα οποία χωρούν ελάχιστα άτομα), άλλοι στο περβάζι στο εξωτερικό μέρος του κτιρίου, άλλοι προς τη σκεπή».
«Και άλλες φορές στο παρελθόν έχω απεγκλωβίσει άτομα από φωτιά, ακόμη και νεκρούς», λέει ο κ. Ανδρεόπουλος, αλλά αυτή τη φορά «η τραγικότητα είναι ότι επρόκειτο για εργαζομένους που είχαν πάει το πρωί στις δουλειές τους και άφησαν την τελευταία τους πνοή στον χώρο εργασίας τους από ασφυξία. Δεν βρέθηκαν απανθρακωμένοι. Τους σκότωσε ο καπνός».
Κάθε φορά που καλείται να επέμβει σε πυρκαϊά, το πρώτο μέλημα είναι πάντα ο εντοπισμός και η διάσωση εγκλωβισμένων. «Δεν δίνουμε απλά μάχη με τον χρόνο, αλλά με τα δευτερόλεπτα. Ανά πάσα στιγμή μπορεί από τις φλόγες και τους καπνούς να κινδυνεύσουν ζωές. Τον ίδιο κίνδυνο, παρά τις μάσκες, διατρέχουμε κι εμείς. Η αγωνία φυσικά μεγαλώνει μέχρι να εντοπίσουμε τους εγκλωβισμένους και να τους βγάλουμε έξω από το φλεγόμενο χώρο» , τονίζει ο αξιωματικός της Πυροσβεστικής. Αλλά όταν το κατορθώσουν το συναίσθημα δεν συγκρίνεται με τίποτα. Η πίεση άλλωστε είναι μεγάλη, κι όχι μόνο απ΄ όσα νιώθουν οι ίδιοι. «Καθ΄ όλη τη διάρκεια της επιχείρησης οι συγγενείς των ανθρώπων που έχουν παγιδευτεί μας ρωτούν διαρκώς εάν τους βρήκαμε. Αλλά και όταν βρεθούν, αν είναι τραυματισμένοι, αν είναι σοβαρά ή ελαφρά, κάθε είδους λεπτομέρεια».
Οταν υπάρχουν νεκροί οι προτεραιότητες αλλάζουν, εκ των πραγμάτων. «Πολλές φορές αφήνουμε κάτω τις μάνικες και αρχίζουμε να δίνουμε κουράγιο στους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους. Συμπαραστεκόμαστε στο δράμα τους. Εκείνη τη στιγμή είσαι άνθρωπος και έχεις να κάνεις με ανθρώπους και όχι με άψυχα πράγματα»...
Αγγελική Παπαθανασοπούλου
Παρασκευή Ζούλια
Η 34χρονη Παρασκευή Ζούλια ζούσε στο Μαρούσι με τους γονείς της.Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έκανε μεταπτυχιακό στο University του Greenwich στην Αγγλία. Στη Μarfin εργαζόταν στο τμήμα Συναλλαγών Επιχειρήσεων ως senior credit officer.
Επαμεινώνδας Τσακάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου