Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΑΝΤΙΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ


Ο αντιΟλυμπιακός ζεί ανάμεσα μας. Είναι αυτός που η μόνη διέξοδος στη μίζερη καθημερινότητα του είναι να φορτώνει τις απανωτές καρπαζιές που τρώει στη ζωή του στον Ολυμπιακό. Είναι δίπλα μας, είναι στο συγγενικό μας κύκλο, είναι συνάδελφος μας, είναι συμμαθητής μας.

Είναι ο συμμαθητής που τα άλλα παιδάκια έπαιζαν "φατούρο" στο σβέρκο του. Είναι ο συνάδελφος που μια ευτυχισμένη ημέρα του εξαρτάται απ'το αν έχασε ή αν κέρδισε ο Ολυμπιακός : Κέρδισε; Μαύρες πλερέζες, μουρμούρα και αναθέματα για τους διαιτητές, την ΕΠΟ, τη Superleague, το κράτος (του Κόκκαλη). Έχασε; Ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, ο άνθρωπος βρήκε ασχολία μέχρι την επόμενη εβδομάδα για να γεμίσει τον χρόνο που όλοι οι υπόλοιποι αδιαφορούν για την ύπαρξη του.

Είναι ο μονίμως μουρτζούφλης συγγενής που ξεκινάει τη συζήτηση επιτιθέμενος για τις αδικίες, τις διαιτησίες και τις κλοπές και το γυρίζει στο Τσάμικο και το Καλαματιανό όταν πάρει τις απαντήσεις που του αρμόζουν. Το ειρωνικό ύφος τότε αντικαθίσταται από το περίλυπο ύφος του "συνανθρώπου", που λέει όλο ενδιαφέρον "έμαθες τι έπαθε η θεία Παγώνα" και κουνάει το κεφάλι αναπαράγοντας ατάκες όπως το "τι είναι ο άνθρωπος", από τον αξέχαστο "Αντωνάκη" του παλαιού Ελληνικού κινηματογράφου.

Ο αντιΟλυμπιακός είναι αυτός που όπως είχε πεί ο Γιάννης Ιωαννίδης κάποτε "τρώει ξύλο στο σπίτι απ'τη γυναίκα του και έρχεται στο γήπεδο για να δείξει οτι φοράει παντελόνια".

Είναι ο κάθε πονεμένος που προτιμά τη βολική λύση του να κατηγορεί τους άλλους παρά να κοιτάξει τα του οίκου του και πως να τα βελτιώσει. Είναι αυτός που ο αθλητισμός είναι μια μικρογραφία της καθημερινότητας του : Είναι αυτός που κατηγορεί "το σύστημα που τον έχει εγκλωβίσει σε μια δουλειά που δε γουστάρει να κάνει και δε τον πληρώνει καλά" τη στιγμή που είτε δεν έχει τα εφόδια να κάνει κάτι καλύτερο, είτε δεν έχει κάνει καν τον κόπο να... ψάξει για άλλη δουλειά. Ο αναθεματισμός του συστήματος είναι πιο εύκολος : Έτσι και στον αθλητισμό. Αναθεματίζοντας τον Ολυμπιακό δίδεται άφεση αμαρτιών στον συρφετό των "παικταράδων" που ήρθαν να αλλάξουν τις ισορροπίες, μόνο που τις άλλαξαν τόσο δραματικά που η βάρκα μπατάρισε.

Θέλει κότσια να στραφεί ο οπαδός ενάντια στην ίδια του την ομάδα και να πεί
"ρε κακομοίρηδες, ο άλλος έχει φέρει τα πυρηνικά όπλα και εσείς πολεμάτε με τα φυσοκάλαμα και τις σφεντόνες;". Είναι πιο εύκολο να κατηγορείς τον Τζιοβάνι για περιπατητή, τον Ριβάλντο για συνταξιούχο, τον Λούα Λούα για πρώην ποδοσφαιριστή παρά να σκεφτείς και να πείς "που πάω ρε να κοντράρω τους άλλους με τον Άλβιν Τσέκολι, με τον Βαγγέλη τον Κουτσουρέ και με τον Γιώτη τον Εγκωμίτη;".

Ο αντιΟλυμπιακός είναι αυτός που έχει πάντοτε μια καλή δικαιολογία που επεξηγεί γιατί "δεν ήταν, αλλά έγινε" αντιΟλυμπιακός. Όλοι επικαλούνται οτι "δεν αντέχουν την αδικία γιατί πάνω απ'όλα τους αρέσει το ποδόσφαιρο, τα οπαδικά έπονται". Όλοι έχουν μια ιστορία για το πως ο Ολυμπιακός "χάλασε" το ποδόσφαιρο. Ο ΠΑΟΚτζής έχει να λέει για την... αρπαγή του Κούδα (λεπτομέρεια το οτι ήρθε μόνος του). Ο βάζελος και ο ΑΕΚτζής επικαλούνται την "παράγκα", στην οποία χρεώνουν την αποτυχία τους να κατακτήσουν τον τίτλο. Παπαριές καμαρωτές :

Δεν είδαμε κανέναν βάζελο να διαμαρτύρεται την εποχή του Μαντζεβελάκη ή του Βαρδινογιάννη ή φέτος (ως τώρα βέβαια), δεν είδαμε κανέναν ΑΕΚτζή να μιλάει για την αδικία την εποχή του Μπάρλου ή την εποχή των Μελισσανίδη-Καρρά, δεν είδαμε κανένα ΠΑΟΚι να διαμαρτύρεται το 1985 που περπάτησαν και οι παράλυτοι για να πάρει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα. Ο καθένας κοιτάζει τον μικρόκοσμο του, ο καθένας έχει την εύκολη λύση, να τα ρίξει στον Ολυμπιακό και να κοιμούνται όλοι μαζί τον ύπνο του δικαίου, βέβαιοι πως
"κάνουν το καλύτερο δυνατό, αλλά το κατεστημένο τους εμποδίζει".

Ο οπαδός του Παναθηναϊκού δεν θα μπορούσε παρά να είναι αντιΟλυμπιακός επειδή... έτσι πρέπει να είναι. Τις παλιές εποχές, τις δύο ομάδες χώριζε το κοινωνικό χάσμα, φτωχοί εναντίον πλούσιων, κουρελήδες εναντίον σιδερωμένων, εργάτες εναντίον αστών. Οι εποχές άλλαξαν, οι κοινωνικές ισορροπίες επίσης.

Ο νέος Παναθηναϊκός οπαδός έγινε αντιΟλυμπιακός καθώς όντας καλομαθημένος από τις εποχές του Μαντζεβελάκη και του Βαρδινογιάννη δε μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα οτι δεν υπάρχουν πλέον Τριβέλλες να χτυπάνε προσοχή στο τηλέφωνο και να τρέμουν σύγκορμοι στο άκουσμα της φωνής του
"Θαλή από το Ρέθυμνο".

Δε μπορούν να δεχτούν οτι η εποχή του καπετάνιου που έκανε "ντου" στις φυσούνες με το περίστροφο ανα χείρας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δεν μπορούν να δεχτούν οτι ο Ολυμπιακός όχι μόνο βγήκε από τον βάλτο που τεχνηέντως τον είχαν ρίξει, όχι μόνο δεν διαλύθηκε, αλλά αντιθέτως βγήκε, γιγαντώθηκε και τους έχει μουρλάνει στο γάζωμα εδώ και σχεδόν μια δεκαπενταετία.

Ο οπαδός της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε παρά να είναι μίζερος και κλαψιάρης, αφού είναι η φύση του. Πάντα στον οπαδό της δικέφαλης κότας, Νότου και Βορρά, φταίνε οι άλλοι. Δεν μπόρεσε να πάρει πρωτάθλημα; Οι άλλοι φταίνε. Τι κι αν ο ένας έπαιζε με αστέρι τον Σέμπουε και ο άλλος με τον Κουλακιώτη και τον Βελλή; Φταίει το κατεστημένο, η διαιτησία, η παράγκα, η ΕΠΟ, ο Κόκκαλης, ο Ολυμπιακός.

Ο οπαδός του ΠΑΟΚ είναι τόσο τυφλωμένος απ'την αμπαλοσύνη του που θεωρεί πως με το να κερδίσει τον Ολυμπιακό μια φορά κάθε 5 χρόνια αποτελεί αιτία του να μαζευτεί στο αεροδρόμιο να υποδεχτεί την ομάδα, τη στιγμή που ο αντίστοιχος γαύρος οπαδός μετά από μια νίκη επί του ΠΑΟΚ θα ξύσει τα αχαμνά του, θα πεί μειδιώντας
"που πάτε ρε ΠΑΟΚια" και θα βγεί για καφέ ή για σινεμά.

Ο οπαδός του ΠΑΟΚ είναι τόσο εθισμένος στο κουτόχορτο που αν ρωτήσεις δέκα διαφορετικούς ΠΑΟΚτζήδες να σου πουν γιατί μισούν τον Ολυμπιακό, θα σου πουν δέκα διαφορετικές εκδοχές. Είναι ζήτημα αν θα βρείς έναν να σου πεί
"μας αδίκησαν αλλά κι εμείς κάνουμε χοντρές μαλακίες κάθε καλοκαίρι". Πέρυσι και φέτος είχαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν κάτι πραγματικά καλό στη μίζερη ιστορία τους. Πέρυσι προτίμησαν να δώσουν επιδεικτικά κώλο για να κάνουν κακό στον Ολυμπιακό και έμειναν με το πουλί στο χέρι εν τέλει, πράγμα που ενδεχομένως να γίνει και φέτος.

Όσο για τον οπαδό της ΑΕΚ, αυτός είναι ο ορισμός του κωλοτούμπα... Οι ΑΕΚτζήδες δηλώνουν σήμερα "φιλοΠαναθηναϊκοί" και "φανατικοί αντιΟλυμπιακοί". Ναι, είναι οι ίδιοι ΑΕΚτζήδες που στις αρχές της δεκαετίας του '80 τραγουδούσαν στο ΑΕΚ-ΠΑΟ "Θρύλος - ΑΕΚ ενωμένοι, όλοι οι άλλοι γαμημένοι" και στις αρχές της δεκαετίας του '90 το επαναλάμβαναν λέγοντας "Γαύροι, αδέλφια, μαζί θα το γιορτάσουμε στη Νέα Φιλαδέλφεια".

Ιστορική αναφορά νομίζω δεν χρειάζεται, τα έχουμε άλλωστε ξαναπεί. Ο ίδιος ΑΕΚτζής οπαδός λοιπόν που έκανε αβαβά τα σβησμένα φώτα, τα δακρυγόνα, τις βουτιές των παικταράδων της αρμάδας του Μπάγεβιτς, την εποχή του "μεγάλου Λουκά Μπάρλου" και τις μπούκες του "Τίγρη" στις φυσούνες, είναι ο ίδιος ΑΕΚτζής που τολμάει να μιλάει για το καλό του ποδοσφαίρου.

Κάθε ομάδα έχει τις εποχές που είναι στα πάνω της ή στα κάτω της : Ο Ολυμπιακός πέρασε τα "πέτρινα χρόνια". Ο Παναθηναϊκός σώθηκε χάρη στον Ολυμπιακό από τον υποβιβασμό. ΑΕΚ και ΠΑΟΚ χρωστούσαν της Μιχαλούς και παρ'όλα αυτά με κρατικές παρεμβάσεις είναι εδώ, έχοντας μάλιστα δημιουργήσει νέα χρέη. No problem, όλο και κάποιος βουλευτής / υπουργός θα βρεθεί να τα σβήσει. Το θέμα είναι πως αντιδρά κάθε ομάδα στα "κάτω" της :

Ο Ολυμπιακός οργανώθηκε, βρήκε διοικητική ισορροπία, σταμάτησε να εντοπίζει το πρόβλημα μόνο στην διαιτησία και τους θεσμούς και ενίσχυσε σε όλα τα πόστα την ομάδα με αποτέλεσμα να ξεκινήσει το 1996 η δυναστεία της ερυθρόλευκης αυτοκρατορίας.

Ο Παναθηναϊκός αφού έφαγε χρόνια ολόκληρα κατηγορώντας τους διαιτητές και τους θεσμούς, για πρώτη φορά φέτος έκανε κάποιες επενδύσεις που έδειξαν εν μέρει πως πρέπει να κινηθεί - αγωνιστικά μιλώντας πάντα, το κομμάτι βάζελος και παρασκήνιο είναι άλλο τεράστιο κεφάλαιο.

Ο ΠΑΟΚ έχει για πρώτη φορά την ευκαιρία να διεκδικήσει τον τίτλο του πρωταθλητή μετά από 25 ολόκληρα χρόνια και προτιμάει λέει να τερματίσει 2ος για να παίξει με τον... Ολυμπιακό στα play offs (όπου αν χάσει, φυσικά θα φταίει η διαιτησία).

Η δε ΑΕΚ προσπαθεί με πορδές να βάψει αυγά και απ'το 1994 που κατέκτησε το τελευταίο της πρωτάθλημα, κάθε καλοκαίρι επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Μία φορά μόνο έφτασε κοντά στον τίτλο, πέρυσι και η συνέχεια αντί να είναι ανάλογη, με επενδύσεις σε παίκτες, άρχισαν οι διοικητικές παλινωδίες και τα αναθέματα στους άλλους.


Ο αντιΟλυμπιακός πάνω απ'όλα υποστηρίζει οτι ο οπαδός του Ολυμπιακού δεν ξέρει μπάλα, αφήνοντας σαφέστατα να εννοηθεί οτι εκείνος και οι όμοιοι του "το κατέχουν" το άθλημα. Είναι αυτός που κάνει εμβριθείς αναλύσεις προσπαθώντας να αποδείξει οτι ο Ολυμπιακός ευνοήθηκε σε όλες τις φάσεις ενός παιχνιδιού, τη στιγμή που η δική του ομάδα αδικήθηκε κατάφωρα στον δικό της αγώνα, ακόμη και αν έπαιζε με τον Αστέρα Μαγούλας. "Φταίνε τα κέντρα εξουσίας". Αγαπάμε όμως τον αντιΟλυμπιακό γιατί πάνω απ'όλα μας κάνει να γελάμε. Ειδικά αν αυτός βγαίνει και στα ραδιόφωνα να πεί τον πόνο του ή - ακόμα καλύτερα - αν είναι ΑΡΔ.

Ο αντιΟλυμπιακός είναι αυτός που έχει στηρίξει την ανυπαρξία του στο αξίωμα "αφού ο Ολυμπιακός αποτυγχάνει στην Ευρώπη, τότε ότι επιτυγχάνει στην Ελλάδα είναι κάλπικο". Είναι αυτός που βαφτίζει "μεγάλη Ευρωπαϊκή πορεία" μια... τσάρκα της ομάδας του μέχρι τους 16 κάποιας Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, τη στιγμή που όταν το επιτυγχάνει ο Ολυμπιακός μας εφιστούν "φιλικά" την προσοχή οτι μια πορεία στους 16 δεν είναι και τίποτε σπουδαίο, άλλωστε η ιστορία γράφει μόνο αυτούς που κατακτούν το τρόπαιο.

Ο αντιΟλυμπιακός είναι αυτός που υποστηρίζει πως τα 12/13 πρωταθλήματα δεν είναι τίποτα και καταλήγει περιχαρής την επιχειρηματολογία της πλάκας λέγοντας πως η τιμωρία του Ολυμπιακού είναι να μη χειροκροτούν οι αντίπαλοι τα πρωταθλήματα που παίρνει.

Δε μας νοιάζει ρε 'σεις, δε θέλουμε το χειροκρότημα σας ούτε την αναγνώριση σας. Μας έχει αναγνωρίσει χρόνια τώρα η οπίσθια οπή σας, η οποία από τις συνεχείς παραβιάσεις έχει αποκτήσει διάμετρο σπηλαίου. Εμείς θέλουμε να σας βλέπουμε πάντα έτσι μίζερους, κατσουφιασμένους, να ψάχνετε να βρείτε γελοίες δικαιολογίες, να νιώθετε "δικαιωμένοι" που μας τα είπατε ένα χεράκι και την κατάληξη να είναι η συνηθισμένη : Εμείς πρωταθλητές και εσείς οι μαλάκες που θα μας ψυχαγωγούν για το καλοκαιρινό break μέχρι να αρχίσει η νέα αγωνιστική περίοδος...

PESETERO

ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ. Α-Π-Α-Ι-Χ-Τ-Ο-Σ

ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ


Πήρα απο τον φίλο τον Διονύση από το Αίγιο ένα μήνυμα,σχετικά με μια έρευνα του MSNBC και με θέμα αν η γενοκτονία των Αρμενίων θα πρέπει να αναγνωρισθεί από τις ΗΠΑ ΝΑΙ η ΟΧΙ.

Τα αποτελέσματα γύρω στις 10.00 το πρωί ήταν 76% ΟΧΙ έναντι 24% ΝΑΙ.

Οι τούρκοι ,οι τουρκόφιλοι και οι τουρκολάγνοι έχου κινητοποιηθεί παγκοσμίως για ένα θέμα που τους καίει και τους πονάει.

Δεκάδες φορές έχουμε αλλάξει αποτελέσματα τέτοιων ερευνών,ας το κάνουμε ακόμη μια φορά.


Η ΣΕΛΙΔΑ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ποιος πραγματικά φταίει για το χρέος;

Για την εκτίναξη του χρέους τα στοιχεία Κρατικών Προϋπολογισμών δεν επιδέχονται αμφισβήτησης (ο πιο κάτω Πίνακας είναι αποκαλυπτικός).

Το δημόσιο χρέος διπλασιάστηκε την περίοδο 1981-1989 της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ.

Έτος Έλλειμμα (% ΑΕΠ) Δημόσιο Χρέος (% ΑΕΠ)
1981 9,8 32,8
1989 14,3 61,5
1990 13,6 71,4
1993 11 110,9
2004 6,9 108,3
2008 6,1 109,6
2009* 12,2 125,3

* Σημείωση: Tα στοιχεία αναφέρονται στην Κεντρική Κυβέρνηση. Για το έτος 2009, τα νούμερα είναι αυτά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, τα οποία η ΝΔ αμφισβητεί.

Όταν πρωτο-ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ τη διακυβέρνηση, το χρέος της χώρας ήταν μόλις 32% του ΑΕΠ. Η Ελλάδα ήταν από τις λιγότερο χρεωμένες χώρες της Ε.Ε..

Το 1989, όταν το ΠΑΣΟΚ έχανε την εξουσία, το χρέος είχε φτάσει το 61,5%! Μέσα σε οκτώ χρόνια είχε αυξηθεί δύο φορές!

Κι ύστερα το ’93, επί διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, έφτασε το 110%! Αλλά αυτό συνέβη, γιατί στο μεταξύ κατέπεσαν οι εγγυήσεις του δημοσίου, για δάνεια που είχαν συναφθεί πριν το 1989, από ΔΕΚΟ και Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Κι έτσι τα «θαλασσοδάνεια» που πάρθηκαν από το ευρύτερο δημόσιο τομέα επί εποχής ΠΑΣΟΚ κατέπεσαν και «χρεώθηκαν» στη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας της περιόδου 1990-93.

Με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ καταχρέωσε τη χώρα.

Τι απέγινε μετά;

Πολύ απλά, η επόμενη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να μειώσει το χρέος αισθητά. Το χρέος σταθεροποιήθηκε πάνω από το 100%.

Τελικά η Νέα Δημοκρατία το παρέλαβε εκεί, γύρω στο 108%.

Οι γενεσιουργές αιτίες της αύξησης του χρέους στην περίοδο 2004-2008 αναλύονται ως εξής:

  1. 1. Συνολικό Πρωτογενές έλλειμμα 8,8% . Η ευθύνη αφορά αποκλειστικά τη διαχείριση των Κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας.
  2. 2. Πληρωμές για τόκους του χρέους που μας παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ 62,5%, δηλαδή περίπου 50 δις ευρώ!
  3. 3. Πληρωμές για εξοπλιστικές δαπάνες 12,5%, δηλαδή περίπου 10 δις ευρώ! Πληρωμές από αλόγιστες προμήθειες για εξοπλισμούς που διενήργησε το ΠΑΣΟΚ στη περίοδο 2000-2003 και αναμένεται να βαρύνουν ακόμα περισσότερο τον Ελληνικό Λαό τα επόμενα 3 χρόνια με το ποσό της τάξης των 3 δις. ευρώ.
  4. 4. Χρέη Νοσοκομείων 3,3%, δηλαδή περίπου 2,6 δις ευρώ, που αφορά την περιβόητη τρίτη ρύθμιση των χρεών των Νοσοκομείων (χρέη που είχαν δημιουργηθεί μέχρι το 2004).
  5. 5. Υποχρεώσεις στην Κοινωνική Ασφάλιση 8,9%, δηλαδή περίπου 7 δις ευρώ. Υποχρεώσεις που με νόμους που ψηφίστηκαν πριν το 2003 (Νόμος Βερελή για ΔΕΗ – ΟΤΕ, Νόμος Χριστοδουλάκη για ΙΚΑ και ΟΓΑ και άλλοι νόμοι για λοιπά ταμεία) δημιούργησαν και εξακολουθούν να δημιουργούν κάθε χρόνο οικονομική αιμορραγία στον προϋπολογισμό. Αυτή είναι η περίφημη λύση του ασφαλιστικού των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.
  6. 6. Λοιπές υποχρεώσεις 4,0%. Περιλαμβάνουν διάφορες πληρωμές και το καθαρό αποτέλεσμα από έσοδα αποκρατικοποιήσεων, αγορές μετοχών, καταπτώσεις εγγυήσεων κλπ. που έστω ότι θα μπορούσαν να αποδοθούν στη διαχείριση της Νέας Δημοκρατίας.

Προκύπτει λοιπόν από την πιο πάνω ανάλυση, ότι το 87,2% των 80 δις ευρώ, δηλαδή σχεδόν 70 δις ευρώ της αύξησης του χρέους στην περίοδο 2004-2008 πήγαν σε υποχρεώσεις με τις οποίες το ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να επιβαρύνει την περίοδο αυτή, σε μία ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία. Με την αλόγιστη και ανεύθυνη πολιτική του είχε υπονομεύσει το μέλλον του Ελληνικού Λαού και είχε κυριολεκτικά αφήσει χωρίς ουσιαστικές επιλογές τις Κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας αφού της άφηνε ένα περιθώριο για δράση της τάξης του 12,8% μόνο σε όλη την περίοδο.

www.antinews.gr
.

ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΕΣ ΤΙΜΟΥΝ ΤΗΝ 96Η ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ 1914

Βόρειος Ήπειρος


Με πανηγυρική Δοξολογία και κατάθεση στεφάνου εορτάζεται την προσεχή Κυριακή 21 Φεβρουαρίου ε.ε και ώρα 11:00π.μ. , η επέτειος των 96 ετών από την ανακήρυξη της Αυτονόμου Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου 1914.


Όπως είναι γνωστό , το Φεβρουάριο του 1914 οι Βορειοηπειρώτες , αρνούμενοι να υπαχθούν στο νεότευκτο αλβανικό κράτος ,επαναστάτησαν , ανακήρυξαν στο Αργυρόκαστρο την Αυτόνομο Πολιτεία της Βορείου Ηπείρου και σχημάτισαν Κυβέρνηση με Πρόεδρο τον Γεώργιο Χρ. Ζωγράφο και μέλη τους Μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως Βασίλειο ,Κορυτσάς Γερμανό και Κονίτσης Σπυρίδωνα.

Αποτέλεσμα του Αυτονομιακού Αγώνα ήταν το Πρωτόκολλο της Κερκύρας (17-5-1914),που υπογράφηκε από τις Κυβερνήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων , της Αλβανίας και της Βορείου Ηπείρου και παρείχε καθεστώς Αυτονομίας στου Νομούς Αργυροκάστρου και Κορυτσάς .
Είναι σήμερα επιτακτική ανάγκη , ενθυμούμενοι τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των Βορειοηπειρωτών του 1914 , να τιμήσουμε όπως αξίζει τους ήρωες του 1914 και να γνωρίσουν οι νεότερες γενιές των Ελλήνων του μεγάλους αγώνες του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού για να παραμείνουν Έλληνες στις πατρογονικές μας εστίες .

Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου δεν μπορεί να συρρικνωθεί και να χαθεί σήμερα σε καιρό ειρήνης και δημοκρατίας. Πρέπει σύσσωμος ο Ελληνισμός να διατρανώσει με την παρουσία του στην σημαντική αυτή εκδήλωση μνήμης και τιμής την απόφαση μας να παραμείνουμε και να αναγεννηθούμε στις πατρογονικές μας εστίες με ελευθερία και ασφάλεια , διατηρώντας τα ήθη και τα έθιμα της Βορειοηπειρωτικής Κοινότητας με εφαρμογή των διεθνών συνθηκών και του πρωτοκόλλου της Κερκύρας του 1914 ,για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό .

Η εκδήλωση , την οποία όπως κάθε χρόνο οργανώνει ο Σύλλογος Βορειοηπειρωτών , θα αρχίσει με Δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Καρύτση και ώρα 11.30π.μ.

Την πανηγυρική Ομιλία για την Επέτειο, θα εκφωνήσει ο Τομεάρχης της ΕΟΚΑ, Καθηγητής Φυσικής, κ. Ρένος Κυριακίδης, ως Εκπρόσωπος του ‘’Συνδέσμου Αγωνιστών ΕΟΚΑ 1955-1959’’.

Θα ακολουθήσει κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου.
Η φετεινή εκδήλωση είναι αφιερωμένη στην Αγωνιζόμενη Νεολαία της Βορείου Ηπείρου.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου Βορειοηπειρωτών.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Πολίτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης;

Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ*

Ο τελευταίος μήνας του περασμένου χρόνου, αλλά, προπάντων, ο πρώτος του καινούργιου, υπήρξαν ένα δίμηνο συγχύσεων, αντιφάσεων, παλινωδιών και αμφισημιών -εκτός από μήνες επιπλήξεων και νουθεσιών ρουτίνας για μας, που μας προβληματίζουν μέχρι προκλήσεως nervous breakdown.


Σε διεθνές επίπεδο, ενώ υποτίθεται ότι Βόρεια και Νότια Κορέα καταβάλλουν προσπάθειες για κάποια σύγκλιση απόψεων, ανταλλάσσουν πυρά στα σύνορα που χωρίζουν στα δύο τη χώρα τους.

Σε «πλανητικό» επίπεδο, ο «Τσάρος της επιστήμης», Τζον Μπέντιγκτον, απαιτεί φως και όλη την αλήθεια σχετικά με το καυτό θέμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, διατεινόμενος ότι υπάρχουν πολλές υπερβολές στις δυσοίωνες προβλέψεις επιστημόνων και δεν οδεύουμε ακριβώς προς αφανισμό, όπως διακηρύσσουν κάποιοι περιβαλλοντολόγοι.

Εδώ στην Ελλάδα η κατάσταση είναι πιο πολύπλοκη· μετά τις «κρυστάλλινης καθαρότητας» διευκρινίσεις τού είδους: «Λεφτά υπάρχουν» - «Δεν υπάρχει σάλιο» (ίσως για να φτύσει το κράτος το χέρι του, ώστε να μετράει ευκολότερα τα χρήματα που απλόχερα δίνει), έρχονται οι θριαμβολογίες και τα θετικά πρόσημα, καθ'ότι δανειστήκαμε χρήματα με τον «συμβολικό» τόκο του 6,1%, που τείνει να γίνει 7%!

Ετσι, ως θύματα νομιμοποιημένης τοκογλυφίας, γίναμε δανειοληπτικά ισόκυροι με το Βιετνάμ. Αντί όμως να σιωπά, η κυβέρνηση το παρουσιάζει αυτό ως μία πολύ θετική εξέλιξη, σχεδόν σαν μια νίκη της Ελλάδος, διαψεύδουσα τις Κασσάνδρες, που προβλέπουν βίαιη έξοδό της από την ευρωζώνη, προκειμένου να προστατευθεί το νόμισμά της που απειλείται από την Ελλάδα, αλλά ενδεχομένως να συμπαρασύρει στην ελεύθερη πτώση της τις Πορτογαλία, Ισπανία και προπάντων την επιδεικνύουσα «διαγωγή κοσμιωτάτη» Ιρλανδία, τέως κελτικό τίγρη (αγλάισμα της Ε.Ε.), λόγω του φιλοκοινωνικού μέτρου μείωσης μισθών, που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όσους ταλανίζονται από δημοσιονομικά προβλήματα.

Ολα, πλέον, συμπυκνώνονται στην πριν από μισό αιώνα ιστορική ρήση τού τότε ηγέτη των Ελλήνων Υπαρξιστών, Σίμου, που επαναλάμβανε από την καλύβα του στην οδό Σαρρή: «Η κατάσταση είναι κρίσιμη, αλλά όχι απελπιστική!».

Μία από τις εκνευριστικότερες αντιφάσεις που υποβοηθάει στις εκδηλώσεις νευρικής κρίσης αναξιοπαθούντων πολιτών είναι αυτή μεταξύ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, αφενός, και Τρισέ και άλλων Ευρωπαίων εταίρων, αφετέρου: «Δεν ζητάμε βοήθεια από κανένα, δεν χρωστάμε σε κανένα (;)», τονίζουν οι δικοί μας.

«Η Ελλάδα δεν πρόκειται να λάβει καμιά βοήθεια» ή, ακόμα χειρότερα: «Η Ελλάδα είναι ένοχη και πρέπει να καθήσει στο σκαμνί και να τιμωρηθεί», αποφαίνονται, εκτός από τους Τρισέδες και άλλοι γνήσια επηρμένοι της Ε.Ε., που τους προκαλούμε δυσανεξία.

Αν, όντως, δεν ζητάμε χρήματα, η συμπεριφορά όλων αυτών που διαλαλούν ότι «δεν υπάρχει σάλιο» για την Ελλάδα (εξ αντικειμένου η φράση πρέπει να πολιτογραφηθεί διεθνώς ως «there's no spit!»), είναι αχαρακτήριστη, αφού ουσιαστικά μας εμφανίζουν ως επίμονους και ενοχλητικούς επαίτες (εκτός αν όντως είμαστε).

Εμείς, εξάλλου, προκειμένου να μη θεωρηθούμε παρανοϊκοί, πάσχοντες από μανία καταδιώξεως, επιλέγουμε να αναφερόμαστε γενικά και αόριστα, μόνο, σε «κερδοσκοπικούς κύκλους»· ίσως κάποιοι γνωρίζουν πολύ περισσότερα και οφείλουν να τα αποκαλύψουν τώρα.

Μέσα στην απέραντη ερημιά που βόσκει το απολωλός πρόβατο της Ε.Ε., ξάφνου παρουσιάστηκε μία όαση: η έντιμη φωνή στον «Guardian» της περασμένης εβδομάδας, ενός άρθρου γραμμένου από τον διακεκριμένο οικονομολόγο και νομπελίστα Τζόζεφ Στίγκλιτς που, εκτός από τις ορθότατες επισημάνσεις περί δύο μέτρων και σταθμών («δύο συνθηκών Μάαστριχτ»), και περί ύπαρξης ελλείμματος συνοχής και αλληλεγγύης στην Ε.Ε., προτείνει επίσης συγκεκριμένα μέτρα: «αντικυκλικές επενδύσεις» (από την Τράπεζα Ευρωπαϊκών Επενδύσεων), ώστε να αναχαιτιστεί ο αντιπληθωρισμός στη χώρα. Είθε να ακουστούν και άλλοι νηφάλιοι οικονομολόγοι, να «μάθει» κάτι ο ευρωλάτρης κ. (μπάρμπα)

* Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ

Ποιος φταίει που φθάσαμε εκεί που φθάσαμε ως χώρα;

Είχαν μήπως οι πολλοί, οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, καμιά συμμετοχή στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια;

Ευθύνονται οι πολλοί για τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου; Αν κάποιος ευθύνεται, δεν είναι άλλος από αυτούς που προσάρμοζαν όλα αυτά τα χρόνια την «ισχυρή» Ελλάδα στα κελεύσματα του διεθνούς καπιταλισμού και νεοφιλελευθερισμού.

Και αντί οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης να αναζητούν στον κόσμο που τους ψήφισε, στις παραγωγικές δυνάμεις, λύσεις, ξημεροβραδιάζονται στα «Μπλούμπεργκ» και τα «Ρόιτερ» και τρώνε στα «ροντ σόου» με τη δημοσιογραφική ελίτ του Σίτυ και της Γουόλ Στριτ, προκειμένου να τους πείσουν ότι θα μας... ξεζουμίσουν για τα καλά, κι έτσι να συνεχίζουν να μας δανείζουν...

Οι τράπεζες όμως και η χρηματιστηριακή «νομενκλατούρα» των «χρυσοπληρωμένων αγοριών», που πρέπει πάση θυσία να φέρουν αποτελέσματα για να εισπράξουν τα παχυλά τους μπόνους, δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Οπως οι κοινοί τοκογλύφοι, σε εκβιάζουν ακόμη πιο πολύ όταν έχεις μεγαλύτερη ανάγκη και αδυνατείς να τους πληρώσεις, όπως φάνηκε από την πρόσφατη εκτίναξη των spreads.

Ξέρουν καλά άλλωστε το παιχνίδι της... πτώχευσης. Το έπαιξαν στη νοτιοανατολική Ασία και στη Ρωσία το 1998, στην Αργεντινή το 2000, προκαλώντας αβάσταχτο πόνο σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Και η ΕΚΤ που είναι; Δείχνει συμπεριφορά λες και είναι τράπεζα μιας χώρας-μέλους και όχι κοινή «κεντρική» τράπεζα των «16».

Ξαφνικά, όλοι ανακαλύπτουν ότι ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας. Αλλά δεν ήταν τα φθηνά και χαμηλά επιτόκια, η ασυδοσία των τραπεζικών πιστώσεων, τα καταναλωτικά πρότυπα με τα οποία ντόπαραν τον κόσμο που έσυραν τον χορό της υπερκατανάλωσης (προς όφελος των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων) και της διάλυσης της μικρομεσαίας επιχείρησης, της εγχώριας παραγωγής (βιομηχανικής και αγροτικής) για χάρη της επίπλαστης ευημερίας;

Δεν ήταν το ευρώ που θα μας θωράκιζε και θα οδηγούσε σε μια νέα Ευρώπη «αλληλεγγύης», για να ανακαλύψουμε σήμερα ότι η Ελλάδα του 3% του ΑΕΠ της ευρωζώνης είναι η μεγάλη απειλή, και όχι τα σαθρά θεμέλια της οικονομικής και νομισματικής ένωσης;

Το ευρώ άλλωστε, εκτός από νομισματικό μέσον, θα ήταν υποτίθεται και «όχημα» για ευρύτερη ενοποίηση. Για τη σφυρηλάτηση της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας. Μόνο που αυτοί που πραγματικά υπέφεραν από τη μεταπολεμική διαίρεση της Ευρώπης, οι λαοί, εγκαταλείπονται τώρα στις ανάλγητες πολιτικές των ιερατείων του ΔΝΤ και των Βρυξελλών.

Μήπως οι μεγάλες δυνάμεις, που εκβιάζουν (μέσω funds) την Ελλάδα, είναι σε καλύτερη μοίρα; Οι ΗΠΑ και η Βρετανία έχουν ουσιαστικά πτωχεύσει, χάρη όμως στην οικονομική και στρατιωτική τους ισχύ καταφέρνουν να μεταθέτουν την κρίση στις πλάτες άλλων. Στη δε Γερμανία, η Μέρκελ τρώγεται ήδη με τους κυβερνητικούς της συμμάχους για το αν και κατά πόσο θα πρέπει να μειώσει τη φορολογία, έχοντας και η ίδια πέσει στον βάλτο του Συμφώνου Σταθερότητας.

Ζητούν θυσίες, λες και όταν όλα πήγαιναν καλά... μοίραζαν τα κέρδη. Ούτε καν πολιτική αναδιανομής σαν αυτή της «κεϊνσιανής συναίνεσης» του '60 και '70 δεν τολμούσαν. Αντιθέτως, το χάσμα πλουσίων και φτωχών αυξανόταν.

Αντί να ζητούν περισσότερη αγορά, θα έπρεπε να ζητούν περισσότερη... Ευρώπη. Οχι αυτήν των ανάλγητων τραπεζών και γραφειοκρατών αλλά την ξεχασμένη εκείνη Ευρώπη των... εργαζομένων, που από πολιτικό πρόταγμα της ανανεωτικής Αριστεράς, κατάντησε «ευρωλιγούρικο ναι» σε όλα.

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Manchester United: 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1958 ΜΟΝΑΧΟ: Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ








Η δημοφιλέστερη ομάδα στον κόσμο πενθεί. Σαν σήμερα πριν 52 χρόνια, γραφόταν με... αίμα η μαύρη σελίδα στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στις 6 Φεβρουαρίου του 1958 το δημιούργημα του Σερ Ματ Μπάσμπι που μεσουρανούσε για σχεδόν μια δεκαετία 1948 -58, καταστράφηκε.

Το αεροπλάνο που μετέφερε την αποστολή της Μάντσεστερ από το Βελιγράδι, συνετρίβη, με αποτέλεσμα οκτώ βασικά στελέχη της ομάδας να περάσουν στην αιωνιότητα. Στην ιστορία, η 6η Φεβρουαρίου του 58 έμεινε ως η ημέρα που μια ομάδα χάθηκε...

Η ιστορία εκείνης της ομάδας, αρχίζει το 1948. Η Μάντσεστερ είχε κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, αλλά το κλίμα στα αποδυτήρια ήταν άσχημο, με αποτέλεσμα δύο από τους καλύτερους παίκτες της, οι Τζόνι Μόρις και Τσάρλι Μίτεν, να φύγουν. Πολλοί θεωρούσαν πως η ομάδα δεν θα τα κατάφερνε χωρίς αυτούς τους δύο, αλλά όσοι πίστεψαν στον προπονητή Ματ Μπάσμπι (ανέλαβε την ομάδα το 1945), δικαιώθηκαν στη συνέχεια.

Το σχέδιο του Σκωτσέζου, ήταν να προωθήσει στην ανδρική ομάδα πιτσιρικάδες, πράγμα το οποίο εφάρμοσε από τη σεζόν 1951-52, όταν στο ντεμπούτο των Τζάκι Μπλαντσφλάουερ και Ρότζερ Μπιρν, τα 'μωρά του Μπάσμπι' όπως έμειναν στην ιστορία, κατέκτησαν το πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από 41 χρόνια. Η συγκεκριμένη τακτική συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια με νέους παίκτες που προέρχονταν από τα φυτώρια της ομάδας, να στελεχώνουν την ανδρών και στη συνέχεια να γίνονται πρωταγωνιστές.

Πολλά παιχνίδια της Μάντσεστερ εκείνη την περίοδο, ήταν συναρπαστικά, αλλά ίσως κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό της 1ης Φεβρουαρίου του 1958, όταν οι μπέμπηδες πέτυχαν μεγάλη νίκη στο Χάιμπουρι επί της Αρσεναλ με 4-3, μπροστά σε 63.500 θεατές. Η ομάδα του Ματ Μπάσμπι, προηγήθηκε στο ημίχρονο με 3-0, δέχθηκε την ισοφάριση 3-3 στο δεύτερο μέρος, για να πάρει τελικά τη νίκη λίγο πριν τη λήξη του αγώνα χάρη σε γκολ του Ντένις Βιολέτ. Ηταν η τελευταία παράσταση εντός συνόρων, λίγο πριν την τραγωδία.

Λίγες μέρες αργότερα, η Μάντσεστερ ταξίδεψε στο Βελιγράδι για να αντιμετωπίσει τον Ερυθρό Αστέρα στο πλαίσιο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Πήρε ισοπαλία 3-3 και σε συνδυασμό με τη νίκη της 2-1 στον πρώτο αγώνα, προκρίθηκε στα ημιτελικά της διοργάνωσης.

Στην επιστροφή, το αεροπλάνο των αερογραμμών 'BEA' με την επωνυμία 'Elisabeth', προσγειώθηκε για ανεφοδιασμό στο Μόναχο. Οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν ήταν άσχημες, αφού το χιόνι που έπεφτε είχε παγώσει τον αεροδιάδρομο. Δύο φορές ο πιλότος του αεροσκάφους, προσπάθησε να το απογειώσει, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει. Η τρίτη αποδείχθηκε και φαρμακερή.

Στις 15:04, (ώρα Αγγλίας στην οποία είναι σταματημένο για πάντα το ρολόι στο Ολντ Τράφορντ) ένα ξαφνικό πρόβλημα στους κινητήρες οδήγησε την Μάντσεστερ στο θάνατο. Το αεροπλάνο προσέκρουσε πάνω σε σπίτια και τυλίχθηκε στις φλόγες. Από τους 42 επιβαίνοντες, διασώθηκαν ως εκ θαύματος οι 16. Επτά παίκτες βρήκαν ακαριαίο θάνατο (Ρότζερ Μπιρν, Εντι Κόλμαν, Μαρκ Τζόουνς, Ντέιβιντ Πεγκ, Τόμι Τέιλορ, Τζεφ Μπεντ και Λίαμ Γουίλαν), ενώ το τελευταίο θύμα της τραγωδίας, ο Ντάνκαν Εντουαρντς υπέκυψε στα τραύματά του 15 μέρες αργότερα. Την ζωή τους έχασαν επίσης 3 στελέχη της ομάδας, 8 δημοσιογράφοι, τα 4 μέλη του πληρώματος και 3 επιβάτες. Ανάμεσα στους διασωθέντες ήταν ο Μπάσμπι, ο Γκρεγκ, ο Μπόμπι Τσάρλτον και ο Φλάουερ.

Ενα κεφάλαιο είχε κλείσει, ένα άλλο άνοιγε στην ιστορία. Κανείς δεν πίστευε πως η Μάντσεστερ θα μπορούσε να ορθοποδήσει και να πρωταγωνιστήσει ξανά. Σε πείσμα όλων αυτών που είχαν άλλη άποψη, ο Μπάσμπι ζήτησε διορία 10 χρόνων για να φέρει τους κόκκινους διάβολους στην κορυφή της Ευρώπης. Παρά το τραγικό συμβάν η Μάντσεστερ κατάφερε το ακατόρθωτο. Εφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1958, ενώ κατέλαβε την 2η θέση στο πρωτάθλημα της σεζόν 1959-60. Ο Ματ Μπάσμπι, είχε ήδη αρχίσει να χτίζει την ομάδα της επόμενης δεκαετίας με νέους... μπέμπηδες. Μια ομάδα που θα σάρωνε τους τίτλους και θα καταξιωνόταν στην Γηραιά Ηπειρο.

Τα λόγια του σκωτσέζου προπονητή ήταν προφητικά, καθώς στις 28 Μαϊου του 1968, στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ, οι κόκκινοι διάβολοι με δύο γκολ του διασωθέντα Μπόμπι Τσάρλτον νίκησαν 4-1 στην παράταση την Μπενφίκα και έγραψαν ιστορία καθώς έγιναν η πρώτη αγγλική ομάδα, που πάτησε στο... Εβερεστ της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Eκείνη τη χρονιά ο Μπάσμπι πήρε και τον τίτλο του Σερ, ενώ το 1969 σταμάτησε την προπονητική.

Περάσαν 31 χρόνια από τότε, όταν ένας άλλος σκωτσέζος, ο Αλεξ Φέργκιουσον έγινε Σερ με μια επίσης θρυλική ομάδα, που έκανε το τρεμπλ το 1999, κατακτώντας για δεύτερη φορά τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Ο τελικός της 26ης Μαϊου του 1999 ήταν, ίσως, ο συγκλονιστικότερος της διοργάνωσης, αφού οι μπέμπηδες με δύο γκολ στις καθυστερήσεις νίκησαν 2-1 την Μπάγερν και σήκωσαν το τρόπαιο στον ουρανό της Βαρκελώνης.


Κάποιοι είπαν ότι τους το χρωστούσε ο Θεός, κάποιοι άλλοι απλά δάκρυσαν...

Την ημέρα μνήμης για τους φίλους της Γιουνάιτεντ διαλέγουν οι μεγάλοι τους αντίπαλοι, οι οπαδοί της Μάντσεστερ Σίτυ, για να τους προκαλέσουν, μιμούμενοι την πτώση και τη συντριβή του αεροπλάνου. Ανάλογα μακάβρια αστεία από τους οπαδούς της «Σίτυ» γίνονται και στα ντέρμπι μεταξύ των δύο ομάδων.

Μαθήτρια βούτηξε στο κενό από 3ο όροφο ξενοδοχείου!




Συγκλονισμένοι είναι οι μαθητές του 1ου Γυμνασίου Ελασσόνας στο άκουσμα της είδησης πως συμμαθήτριά τους έπεσε στο κενό από μπαλκόνι του ξενοδοχείου «Στάνελεϊ» που βρίσκεται επί της οδού Οδυσσέως 1, στην Ομόνοια.

Το εν λόγω σχολείο διαμένει στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο στο πλαίσιο πολυήμερης εκδρομής. Ωστόσο, χθες, άπαντες «πάγωσαν» όταν η νεαρή μαθήτρια έπεσε από τον τρίτο όροφο.

Τυχερή μέσα στην ατυχία της η 13χρονη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ΚΑΤ και υποβάλλεται σε εξετάσεις. Μάλιστα, φαίνεται πως έχει, ευτυχώς, ξεπεράσει τον κίνδυνο.

Η Αστυνομία, από την πλευρά της, συνεχίζει την προανακριτική διαδικασία για να εξακριβώσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη το παρ’ολίγον δυστύχημα.

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, η μαθήτρια προσπάθησε να περάσει από το ένα μπαλκόνι όμως γλίστρησε και έπεσε στο κενό. Το ιατρικό ανακοινωθέν υπαγορεύει πως η νεαρή φέρει πολλαπλά κατάγματα σε όλο της το σώμα.

www.stifora.gr

ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΔΙΩΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ ΤΗΣ VΟDΑFΟΝΕ «Αυτοκτόνησε για τις υποκλοπές»


O θάνατος του Κωνσταντίνου Τσαλικίδη οφειλόταν, χωρίς αμφιβολία, σε αυτοκτονία. Το απονενοημένο διάβημα του υπαλλήλου της Vodafone συνδέεται άμεσα με την υπόθεση των υποκλοπών. Στον θάνατό του δεν υπήρξε εμπλοκή οποιουδήποτε άλλου ατόμου. Ο αυτόχειρας είχε εκμυστηρευθεί σε οικείους του ότι θα κλείσει η εταιρεία όπου εργαζόταν λόγω ενός μεγάλου σκανδάλου, ενώ τους μιλούσε για απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που είχε δεχθεί από στελέχη της εταιρείας.

Είχε πει μάλιστα ότι σχεδίαζε την αποχώρησή του από την εταιρεία, έξοδο την οποία χαρακτήριζε
«ζήτημα ζωής και θανάτου». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κ. Τσαλικίδης ήταν ο εξουσιοδοτημένος χρήστης του λογισμικού νομίμων συνακροάσεων της Vodafone και παραλήπτης του σχετικού υλικού από την προμηθεύτρια εταιρεία Εricsson. Αυτές είναι οι έξι βασικές διαπιστώσεις του 16σέλιδου απόρρητου πορίσματος του εισαγγελέα κ. Ιωάννη Διώτη για τον θάνατο του υπαλλήλου της Vodafone Κώστα Τσαλικίδη τον Μάρτιο του 2005, λίγο καιρό προτού δει το φως της δημοσιότητας το σκάνδαλο των υποκλοπών.

Το πόρισμα του κ. Διώτη είναι το έγγραφο-κλειδί για την πολύκροτη υπόθεση των υποκλοπών που επανέρχεται στο προσκήνιο. Κρατήθηκε μυστικό για τέσσερα χρόνια και τη δημοσιοποίησή του ζητούσαν τις τελευταίες ημέρες οι εκπρόσωποι των κομμάτων. Στο έγγραφο παρατίθενται καταθέσεις όλων των εμπλεκομένων στην υπόθεση και περιγράφονται με λεπτομέρειες οι τελευταίες κρίσιμες επικοινωνίες του υπαλλήλου με την εταιρεία.
Με βάση το πόρισμα Διώτη η οικογένεια Τσαλικίδη έκανε μήνυση στις 29 Ιανουαρίου 2010 στην τότε διοίκηση της Vodafone και θα ζητήσει την επαναδιερεύνηση της υπόθεσης από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας. Σχετική επιστολή-έκκληση απέστειλε στον πρωθυπουργό κ. Γ. Παπανδρέου η μητέρα του υπαλλήλου.

Η οικογένεια αποδίδει τον θάνατο του υπαλλήλου σε δολοφονική ενέργεια. Υποστηρίζουν ότι
«ο θάνατός του και η διαγραφή κρίσιμων στοιχείων από το παράνομο λογισμικό της Vodafone ήταν οι ενέργειες των υπευθύνων της εταιρείας για να καθαρίσουν το τοπίο και να εξαφανίσουν κάθε στοιχείο πριν από τη δημοσιοποίηση του σκανδάλου των υποκλοπών».

Τ ο πόρισμα του κ. Ι. Διώτη συντάχθηκε στις 20 Ιουνίου 2006 και κύριο ζητούμενο ήταν μέσω της διερεύνησης των συνθηκών του θανάτου του Κ. Τσαλικίδη να βρεθεί η άκρη του νήματος στην υπόθεση των υποκλοπών. Ο 39χρονος υπάλληλος της Vodafone βρέθηκε απαγχονισμένος στις 9 Μαρτίου 2005 στο διαμέρισμά του επί της οδού Ευκλείδου 18 στον Κολωνό. Οπως αναφέρεται στο πόρισμα, «στην από 9 Μαρτίου 2006 ένορκη κατάθεσή του ο ιατροδικαστής Γεώργιος Ντι Λέρνια επιβεβαιώνει την έκθεσή του και προσθέτει ότι το πτώμα δεν έφερε κανένα ίχνος πάλης ή άσκησης βίας και η συνολική εικόνα και τα ευρήματα συνηγορούν ότι πρόκειται για αυτοκτονία».

Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο τότε αντιστράτηγος της ΕΛ.ΑΣ. κ.
Στ. Σύρος - σχετική κατάθεση στις 6 Φεβρουαρίου 2006- ο οποίος ανέλαβε να διερευνήσει την υπόθεση των υποκλοπών έπειτα από εντολή του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης κ. Γ.Βουλγαράκη. Σημειώνεται ότι οι κκ. Διώτης και Σύρος είχαν στενή συνεργασία και στην υπόθεση εξάρθρωσης της 17Ν. Σ το πόρισμά του ο κ. Διώτης επισημαίνει ότι «ο απαγχονισμός όπως τελέστηκε δείχνει πως προηγήθηκε ακριβής μελέτη του εγχειρήματος, δεδομένου ότι το σχοινί προσδέθηκε στους σωλήνες της κεντρικής θέρμανσης που βρίσκονται σε πατάρι πάνω από το λουτρό του διαμερίσματος. Είναι προφανές ότι τυχαίος επισκέπτης του διαμερίσματος δεν μπορεί να γνώριζε την ύπαρξη των σωλήνων αυτών».

Σημειώνεται νεται ακόμη ότι η μνηστή του Κωνσταντίνου Τσαλικίδη κατέθεσε πως «μερικές ημέρες μετά τον θάνατό του η μητέρα του της είπε ότι το σχοινί με το οποίο απαγχονίστηκε το είχε αγοράσει ο ίδιος μία εβδομάδα πριν προκειμένου να συσκευάσει δίσκους βινυλίου από τη συλλογή του». Στη συνέχεια εκφράζεται η ισχυρή αμφιβολία για το αν το σχοινί αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί γι΄ αυτόν τον λόγο. Στις κινήσεις του Κ. Τσαλικίδη λίγες εβδομάδες πριν από τον θάνατό του εστιάζει ακόμη το ενδιαφέρον του ο κ. Διώτης.

Οπως αναφέρει,
«εκμυστηρεύθηκε στη μνηστή του ότι υπήρχε κίνδυνος να κλείσει η εταιρεία Vodafone και της ζήτησε να ορκιστεί ότι δεν θα το έλεγε σε κανέναν, καθώς και ότι γι΄ αυτόν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να φύγει από την εταιρεία». Μνημονεύεται ακόμη ότι σε σημειώσεις του Κ. Τσαλικίδη είχε βρεθεί με κόκκινα γράμματα η λέξη «αυτοκτονία». Επιπλέον στην έρευνά του ο κ. Διώτης εξηγεί πώς από το κινητό του Κ. Τσαλικίδη υπήρξε κλήση του τετραψήφιου αριθμού 1898 μετά τον θάνατό του. Εξαιτίας αυτού του συμβάντος οι συγγενείς του υπαλλήλου έκαναν λόγο για παρουσία άλλου ατόμου στο διαμέρισμα. Ο εισαγγελέας αποφαίνεται ότι η κλήση αυτή πραγματοποιείται αυτομάτως και αφορά εκτροπή στο φωνητικό ταχυδρομείο του κινητού. «Ζήτημα ζωής ή θανάτου» Το πιο σημαντικό σημείο του πορίσματος είναι εκείνο στο οποίο o θάνατος του 39χρονου υπαλλήλου της Vodafone συνδυάζεται με την υπόθεση των υποκλοπών.

Οπως αναφέρεται, «η αυτοκτονία
του Κ. Τσαλικίδη συνδέεται αιτιωδώς με την ήδη αποκαλυφθείσα υπόθεση της παραβίασης του απορρήτου των τηλεφωνημάτων στην εταιρεία Vodafone. Τούτο συνάγεται από το γεγονός ότι πολύ νωρίτερα από την αποκάλυψη της υπόθεσης αυτής ο Κ.Τσαλικίδης μίλησε για κίνδυνο να κλείσει η εταιρεία Vodafone και για την αποχώρησή του ως ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Οπως
βεβαιώνουν οι μάρτυρες Γεώργιος Κορωνιάς,Νικόλαος Μαστοράκης και Νικόλαος Πλεύρης (σ.σ.: όλοι στελέχη τότε της Vodafone), η εταιρεία αυτή δεν αντιμετώπιζε κανένα απολύτως πρόβλημα που να απειλεί την ύπαρξή της.Επομένως το μόνο πρόβλημα που μπορούσε να εννοεί ο Κ. Τσαλικίδης είναι η “υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών”. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Κωνσταντίνος Τσαλικίδης ήταν εξουσιοδοτημένος χρήστης του ψηφιακού κέντρου ΜΕΑΡΑ με λογισμικό R9.1, δηλαδή του λογισμικού που είχε τη δυνατότητα υποσυστήματος νόμιμης συνακρόασης, καθώς και παραλήπτης του σχετικού υλικού από την προμηθεύτρια εταιρεία Εricsson».

βημα

"Αντίο" στην ΕΡΤ από Λυριτζή – Οικονόμου

"Αντίο" στην ΕΡΤ από Λυριτζή – Οικονόμου

«Αντίο» όλο νόημα από το δίδυμο Λυριτζή – Οικονόμου σήμερα στο τέλος της εκπομπής τους.

Πλέον η έξοδός τους από την Αγία Παρασκευή είναι τετελεσμένο γεγονός και από τις 22 Φεβρουαρίου θα μας λένε καλημέρα από την… παραλία στο Φάληρο, όπου βρίσκονται τα στούντιο του ΣΚΑΪ.

Οι δύο παρουσιαστές λοιπόν βρήκαν ευκαιρία να πουν το αντίο με τον δικό τους τρόπο με αφορμή την επίσκεψη ενός σχολείου, στο πλατό της εκπομπής. «Από την Παρασκευή θα σας δώσουμε τις θέσεις μας να κάνετε εκπομπή», είπε όλο νόημα ο Δ. Οικονόμου στους μαθητές.

Μάλιστα, όταν ένα κορίτσι που ήθελε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην παρουσίαση έκανε λάθος και αντί να πει ότι θα τα πούμε στις 06:30, είπε στις 06:00, ο Α. Λυριτζής είπε: «Μπράβο στις 06:00 μπήκατε στο νόημα»!!!

Εσείς το πιάσατε το υπονοούμενο;

Πάντως για αντικαταστάτες τους όπως είχε γράψει και στο παρελθόν το star.gr ακούγονται τα ονόματα των Τ. Σπηλιόπουλου και Φ. Παπαθανασίου, ενώ την Π. Τσαπανίδου θα αντικαταστήσει η Μ. Σαράφογλου.

www.madata.g

Κάτω τα χέρια από τις τσέπες μας!

Εξετάσεις στην ιστορία θα δίνουν οι μετανάστες που θα θελήσουν να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια.

Την ύλη θα την καθορίσει ο Άδωνις, που θα δίνει και τα βιβλία εις την αρχαία ελληνική.

Ο Σαμαράς συμφώνησε με τις αλλαγές στο νομοσχέδιο για το μεταναστατευτικό αλλά δεν θα το ψηφίσει.

Σοβαρός πολιτικός.

Να πει διαφωνώ και δεν το ψηφίζω, να το δεχθώ. Να συμφωνεί αλλά να μην το ψηφίζει… να το δει λιγάκι το θέμα.

Το πολύ το ΛΑΟΣ – ΛΑΟΣ κάνει το παιδί ΝΔ. Άντε και λίγο ΠΑΣΟΚ.

Εξεταστική για τα ψευδή στοιχεία της οικονομίας συζητούν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ.
Μην την κάνετε. Μια χαρά μπορεί να κουκουλωθεί και μόνο του το θέμα.

Ας υποθέσουμε ότι ένας ταμίας μιας εταιρείας σε συνεννόηση με τον διευθυντή ή έστω υπό την ανοχή του έκανε αλόγιστες σπατάλες, έδινε υπερτιμολογημένες δουλειές στους φίλους του, φέσωνε την εταιρεία με απίστευτα ποσά, κράταγε διπλά βιβλία και έλεγε ψέματα στους μετόχους για την οικονομική κατάσταση της εταιρείας, έκανε προσλήψεις γνωστών με μισθούς μεγαλύτερους και από του διευθυντή, αγόραζε πανάκριβα μετοχές και μετά τις πουλούσε σχεδόν τσάμπα ζημιώνοντας την εταιρεία, άφηνε να κλέβουν (αν δεν έκλεβε και ο ίδιος) τα ταμεία της εταιρείας… έκανε τέλος πάντων ότι κάνουν οι πολιτικοί και ιδιαίτερα οι υπουργοί οικονομικών… τι θα γινόταν;

Δικαστήριο και φυλακή είπατε;

Μια φορά να γινόταν μπλόκα, διαδηλώσεις, απεργίες με ένα και μοναδικό αίτημα. Να πληρώσουν οι υπεύθυνοι. Κανένα άλλο αίτημα. Αλλά τι ζητάω…

Δεν φταίνε οι πολιτικοί. Βρήκαν και κάνουν. Εμείς πρέπει να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με όλα αυτά που έχουν κάνει κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στον πολιτικό χάρτη. Αλλά εκεί εμείς…

Και ποιον να ψηφίσουμε, θα ρωτήσεις. Στον δρόμο να βγούμε και να πάρουμε τον πρώτο τυχόντα καλύτερα θα τα κάνει…

Όταν το ΠΑΣΟΚ έλεγε «πρώτα ο πολίτης» εννοούσε ότι «πρώτα ο πολίτης θα πληρώσει»;

Μας υποβάθμισαν, κερδοσκόπησαν εις βάρος μας, μας υποτίμησαν, μας έριξαν και μια δέσμη μέτρων.

Θα εφαρμοστεί είπε ο αντιεξουσιαστής το πρόγραμμα αποσταθεροποίησης των νοικοκυριών. Για να σταθεροποιηθούν οι αγορές.

Για να καταλάβουμε πόσο καλά είναι τα μέτρα ας δούμε ποιοι χαίρονται: Βιομήχανοι, τραπεζίτες, ΛΑΟΣ, ΝΔ, Αλμούνια, Πρετεντέρης…

Δεκάδες χέρια έχουν μπει στις τσέπες μας. Σε λίγο θα μας πάρουν και το ύφασμα.
Γιώργο κάτω τα χέρια σου από εμάς.

Μικρός Φωκίων

www.mediasoup.gr

ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ

Από την Οργανωτική Αρχή της αυριανής συγκέντρωσης που είχε κάλεσμα για τις 3 το μεσημέρι στα Προπύλαια ανακοινώνεται ότι το κάλεσμα μεταφέρεται για την ίδια ώρα στη πλατεία Κολοκοτρώνη.


Η Οργανωτική Αρχή έχει μεριμνήσει και για την ασφάλεια όλων όσων δεν θα προλάβουν να ενημερωθούν και θα κατευθυνθούν προς τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου.


ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΧΡΗΣΙΜΩΝ-ΗΛΙΘΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΟ ΨΗΦΟΘΗΡΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ


ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ

ΜΗΝ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!

www.greekalert.com

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Πάουλ Γιόζεφ Γκέμπελς (1897-1945) – Ο «μάγος» της προπαγάνδας

Πάουλ Γιόζεφ Γκέμπελς«Δώστε σ’ αυτόν τον άνθρωπο ένα μικρόφωνο ή έναν καλό στυλογράφο και θα κάνει τους Εβραίους να αυτοκτονήσουν από ενοχές».
Χάινριχ Χίμλερ (αρχηγός των SS) για τον Γκέμπελς

Μια χιονισμένη μέρα του Φεβρουαρίου 1924, ένας νέος, αδύνατος μελαχρινός άνδρας έκανε την εμφάνισή του στο μέγαρο Σούτσενχαουζ στην πόλη Ράιντ της Ρηνανίας. Στην αίθουσα επικρατούσε πολιτικός πυρετός, καθώς οι ρήτορες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (DKP) αγόρευαν με πάθος και ένταση. Ο αδύνατος άνδρας με τα εκφραστικά μάτια και το φτηνό, μάλλινο παλτό ανέβηκε στην έδρα και υπέβαλλε κάποιες ερωτήσεις στους ομιλητές.

Μερικοί από το ακροατήριο γέλασαν. Ένας κομμουνιστής τού επιτέθηκε, φωνάζοντας οργισμένος: «Εκμεταλλευτή της εργατικής τάξης, καπιταλιστή!». Ατάραχος ο νεαρός άνδρας, άρπαξε ενστικτωδώς την ευκαιρία που αναζητούσε. Απευθύνθηκε με κοφτή αλλά σταθερή φωνή προς τον «εκπρόσωπο της εργατικής τάξης» και είπε: «Θα παρακαλούσα τον κύριο που με αποκάλεσε δίχως ντροπή “εκμεταλλευτή και καπιταλιστή”, να έλθει στην έδρα και να αδειάσει το πορτοφόλι του. Τότε θα δούμε ποιος από τους δύο μας έχει τα περισσότερα χρήματα». Ολοκληρώνοντας την ομιλία του έβγαλε το πορτοφόλι του και άδειασε τα λιγοστά κέρματα που είχε, στην έδρα. Ο κόσμος γέλασε, αλλά χάρισε τη συμπάθειά του στον νεαρό. Έτσι άρχισε η πολιτική διαδρομή του Γιόζεφ Γκέμπελς, του «εγκέφαλου» του Γ’ Ράιχ.

Ο Πάουλ Γιόζεφ Γκέμπελς ήρθε στον κόσμο την αυγή της 29ης Οκτωβρίου 1897 στην πόλη Ράιντ της Βόρειας Ρηνανίας. Ήταν ο τρίτος γιος του Φρίντριχ Γκέμπελς και της Μαρίας Ολντενχάουζεν, που κατάγονταν από την περιοχή του Άαχεν. Μεγάλωσε σε ένα αυστηρά καθολικό περιβάλλον. Σε ηλικία τεσσάρων ετών δέχθηκε το πρώτο χτύπημα της μοίρας. Προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα και απέκτησε αναπηρία στο δεξί του πόδι μέχρι το τέλος της ζωής του. Το γεγονός αυτό τον έκανε να κλειστεί στον εαυτό του και να αρχίσει από τα πρώιμα χρόνια του τις φιλοσοφικές και τις θρησκευτικές αναζητήσεις.

Η έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1914, τον βρήκε ανάμεσα στο πλήθος στην κεντρική πλατεία του Ράιντ να τραγουδά μαζί με τους άλλους τον γερμανικό εθνικό ύμνο. Παρασυρμένος από τον νεανικό ενθουσιασμό και ξεχνώντας τον μεταλλικό νάρθηκα στο δεξί του πόδι έσπευσε να καταταγεί εθελοντής στον στρατό, αλλά δεν έγινε δεκτός λόγω της αναπηρίας του.

Συναντώντας την απόρριψη σε κάθε του κίνηση, μετά το τέλος των σπουδών του, έζησε αρκετούς μήνες ως άνεργος. «Ζω μια ολόκληρη εβδομάδα με ένα γκούλντεν (σ.σ.: ολλανδικό νόμισμα). Ημέρες γεμάτες καταφρόνια και ανεργία», έγραφε στο ημερολόγιο του απελπισμένος. Κάπου τότε άκουσε για ένα μικρό κόμμα εργατών και έναν δυναμικό Αυστριακό ρήτορα.

Οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις έγιναν εντονότερες, και τις καταγράφει στο ημερολόγιο του: «4 Ιουλίου 1924. Μας λείπει στη Γερμανία ένα δυνατό και σταθερό χέρι. Να τελειώσουμε επιτέλους με τα πειράματα και τα περιττά. Να αρχίσουμε με τη σοβαρότητα και την εργασία. Να αποτινάξουμε την ιουδαϊκή συμμορία που δηλητηριάζει τη σκέψη του λαού μας. Η Γερμανία τείνει στον έναν, τον άνδρα, όπως το καλοκαίρι η γη διψά για βροχή! Θα σωθούμε μόνο με την τελευταία συγκέντρωση δύναμης, πίστης και αυτοθυσίας. Όλα αυτά μοιάζουν με θαυμαστά πράγματα, αλλά μήπως απορεί να μας σώσει τίποτε διαφορετικό;».

Ο θαυμασμός του Γκέμπελς για τον Χίτλερ και τη δύναμη που ασκούσε στις μάζες εκδηλώθηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1922, μετά τα γεγονότα του Κόμπουργκ. Την εποχή εκείνη διάφορες εθνικιστικές οργανώσεις της πόλης είχαν οργανώσει μια «γερμανική ημέρα» και κάλεσαν τον Χίτλερ για να μιλήσει δημόσια. Ο Χίτλερ μετέβη στο Κόμπουργκ με μια ειδική αμαξοστοιχία, συνοδευόμενος από 800 άνδρες των «Ταγμάτων Εφόδου» (SA). Η πλειονότητα των εργατών της πόλης τότε ήταν κομμουνιστές. Οι φιλήσυχοι αστοί τούς έτρεμαν κυριολεκτικά, επειδή στην ουσία δεν αναγνώριζαν ούτε Αρχές, ούτε Αστυνομία και είχαν μετατρέψει την πόλη σε μια «μικρή Μόσχα».

Όταν οι κομμουνιστές πληροφορήθηκαν ότι επρόκειτο να φθάσει στην πόλη τους ο αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, παρήγγειλαν στους οργανωτές της συγκέντρωσης ότι καλά θα έκαναν να ειδοποιούσαν τον Χίτλερ να μην παρήλαυνε επισήμως από τους δρόμους με τις σημαίες και τα λάβαρα του. Οι οργανωτές της «γερμανικής ημέρας», τρομοκρατημένοι, έτρεξαν στον σιδηροδρομικό σταθμό για να υποδεχθούν τον Χίτλερ και να του αναγγείλουν συγχρόνως την κομμουνιστική… απαγόρευση.

Ο Χίτλερ έμεινε έκπληκτος. Αδυνατούσε να καταλάβει πώς ήταν δυνατόν μια ολόκληρη πόλη να υφίσταται τόσο εξευτελιστικά την τρομοκρατία των κομμουνιστών. Διέταξε τότε τους άνδρες των «Ταγμάτων Εφόδου» να υψώσουν τις σημαίες και να παρελάσουν με ύφος προκλητικό, μέσα από τους κεντρικότερους δρόμους. Έξω από τον σταθμό ήταν ήδη συγκεντρωμένο ένα πλήθος που δεν έκρυβε τις εχθρικές του διαθέσεις. Η ηρεμία μάλιστα και η αποφασιστικότητα που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των εθνικοσοσιαλιστών εκνεύρισαν τους κομμουνιστές ακόμα περισσότερο. Οι πρώτοι ψίθυροι μεταβλήθηκαν σύντομα σε ύβρεις και δυνατές φωνές.

Η παράσταση όμως του «δεκανέα» είχε μόλις αρχίσει. Πρώτος προχωρούσε ο Χίτλερ. Ακολουθούσαν οι σημαίες και τα εθνικοσοσιαλιστικά λάβαρα. Και πιο πίσω, με βήμα στρατιωτικό, βάδιζαν οι άνδρες των «Ταγμάτων Εφόδου». «Φασίστες… Ληστές… Εδώ που ήρθατε, θα πεθάνετε!», ακούγονταν από παντού. Τα SA, όμως, αντί απάντησης, τραγούδησαν τον εθνικοσοσιαλιστικό ύμνο. Οι «Κόκκινοι» τότε δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν. Άρχισαν να εκσφενδονίζουν εναντίον των αντιπάλων τους πέτρες, καδρόνια, σίδερα -ό,τι έβρισκαν. Οι χιτλερικοί απάντησαν με αποφασιστικότητα. Αντιπετέθησαν και η σύρραξη επήλθε. Ύστερα από ένα τέταρτο της ώρας ο δρόμος είχε καθαρίσει. Δεν υπήρχε ούτε ένας «κόκκινος» αντίπαλος!

Την επόμενη μέρα οι κομμουνιστές, που δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν ακόμα την ήττα τους, αφού απηύθυναν κατά τη γνωστή τακτική τους μια γενική διαμαρτυρία στις διεθνείς οργανώσεις των μαρξιστών, ανήγγειλαν ότι στις 13:30 θα πραγματοποιούσαν μια μεγάλη αντιδιαδήλωση, για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της «ληστρικής ομάδας των ναζί που είχε εισδύσει στην πόλη για να την τρομοκρατήσει». Το μεσημέρι, όμως, στον χώρο της διαδήλωσης τους περίμενε μια έκπληξη. Πρώτος βρισκόταν εκεί ο Χίτλερ με τους άνδρες του. Μάταια όμως περίμενε τους «Κόκκινους», για να αναμετρηθεί μαζί τους. Δεν προσήλθαν περισσότεροι από 100, που και αυτοί, μόλις συνειδητοποίησαν την αριθμητική μειονεξία, προτίμησαν να αποχωρήσουν. Ο Χίτλερ έμεινε κυρίαρχος στον τόπο της συγκέντρωσης.

Στα γεγονότα του Κόμπουργκ δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα και ο Γκέμπελς κατάλαβε πλέον ότι ο μελλοντικός Φύρερ δεν μιλούσε μόνο ωραία, αλλά διέθετε αποφασιστικότητα και σιδερένια πυγμή. Στις 9 Δεκεμβρίου του 1925 προσχώρησε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα NSDAP με αριθμό μέλους 8762, άρχισε προπαγανδιστική δραστηριότητα στην Ρηνανία και την Βεστφαλία.

Η μέθοδος του Γκέμπελς ήταν η πρόκληση και η κατοπινή παρουσίαση του NSDAP ως κινήματος μαρτύρων. Στις 27 Απριλίου 1930 ορίστηκε από τον Χίτλερ ως επικεφαλής της Προπαγάνδας του Ράιχ (Reichspropagandaleiter), αρμόδιος, δηλαδή, του NSDAP για τον Τύπο, τις κινηματογραφικές ταινίες, τη Ραδιοφωνία και την Εθνική Παιδεία.

Άρχισε να διοργανώνει τις γνωστές του μαζικές εκδηλώσεις, στα πλαίσια των οποίων, σαν ομιλητής, συνοδευόταν στην αίθουσα από φρουρούς και σημαιοφόρους. Επειδή ήταν αδύνατο να μιλήσει ο ίδιος σε όλες τις εκδηλώσεις, δημιούργησε τμήμα ομιλητών, οι οποίοι ελάμβαναν ακριβείς οδηγίες και βρίσκονταν πάντα υπό αυστηρή παρακολούθηση κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων στις οποίες αντιπροσώπευαν τον Γκέμπελς. Στόχος της δραστηριότητας του Γκέμπελς ήταν να οδηγήσει το NSDAP στην εξουσία με κάθε μέσο που επέτρεπε το δημοκρατικό Κράτος δικαίου και να ακυρώσει κατόπιν τη δημοκρατική συνταγματική δομή του.

Μισούσε τους Εβραίους, τους μπολσεβίκους της Ρωσίας, και τους ομοφυλοφίλους και έκανε τα πάντα για να τους εξοντώσει. Ως ανώτατο στέλεχος του Τρίτου Ράιχ παρίστατο σε όλες τις σημαντικές συνεδριάσεις και μετείχε σε όλες τις αποφάσεις. Στο προσωπικό του ημερολόγιο κατέγραφε «18 Φεβρουαρίου: Δεν πρέπει να δείξουμε κανένα έλεος στους παρείσακτους. Πρέπει να τους εξαλείψουμε, να τους καταστρέψουμε μέχρι τέλους».

Κινητοποίησε ολόκληρο το Κόμμα για τις κοινοβουλευτικές εκλογές στις 14 Σεπτεμβρίου 1930. Ανακοίνωσε δημοσίως το στόχο των Εθνικοσοσιαλιστών να αποκτήσουν 40 έδρες στη νέα Βουλή. Στα πλαίσια του προεκλογικού αγώνα, ο ίδιος και άλλοι εκλεγμένοι ομιλητές μίλησαν σε περισσότερες από 6.000 εκδηλώσεις, ενώ αμέτρητες αφίσες σε όλη τη Γερμανία έκαναν γνωστό το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Ο αριθμός πωλήσεων των εφημερίδων του NSDAP πολλαπλασιάστηκε.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1931, ο Γιόζεφ Γκέμπελς νυμφεύθηκε την Μάγδα Κβαντ, μια ευκατάστατη, όμορφη, διαζευγμένη γυναίκα, που ζούσε σ’ ένα άνετο διαμέρισμα στο Βερολίνο, με μηνιαία διατροφή 4.000 μάρκων, την οποία τής χορηγούσε ο πλούσιος βιομήχανος, πρώην σύζυγός της. Ο γάμος τους προκάλεσε αίσθηση, καθώς η Μάγδα Κβαντ ήταν μια γυναίκα, που της άρεσαν η πολυτελής ζωή και τα ταξίδια, πράγματα εντελώς ασύμβατα με τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες του Γκέμπελς. Μετά τον χωρισμό της με τον Κβαντ, η Μάγδα ανέλαβε εργασία, μέσω μιας φίλης, στα κεντρικά γραφεία του NSDAP στην Χεντεμανστράμπε. Ο Κβαντ της είχε χορηγήσει βέβαια μια πολύ καλή διατροφή, αλλά η πλήξη και η περιέργεια την οδήγησαν στη θέση της υπαλλήλου στο αρχείο εφημερίδων του NSDAP.

Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα στη Γερμανία τον Απρίλιο του 1932, ο καγκελάριος Μπρούνινγκ αρνήθηκε την πρόσκληση του Γκέμπελς για μια δημόσια ανοικτή αναμέτρηση. Ο προπαγανδιστής του NSDAP δεν πτοήθηκε. Προμηθεύτηκε τον τελευταίο προεκλογικό λόγο του Μπρούνινγκ σε δίσκο βινυλίου και τον άφησε να ακουστεί σε μια μεγάλη συγκέντρωση οπαδών του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στο Βερολίνο. Έχοντας ως στόχο την επιβολή της θέλησης του στις μάζες και χρησιμοποιώντας τη ρητορική του δεινότητα, διέκοπτε την ομιλία του αντιπάλου του στο βινύλιο και έδινε τις κατάλληλες απαντήσεις. Το κοινό ξεφώνιζε από ενθουσιασμό. Λίγο αργότερα έγραφε ο Γκέμπελς στο ημερολόγιο του: «Ήταν μια φοβερή επιτυχία. Μερικοί από τους επιχειρηματίες οπαδούς μας ενθουσιάστηκαν τόσο που συγκέντρωσαν αυθόρμητα το ποσό των 100.000 μάρκων για τον προεκλογικό μας αγώνα».

Αποτέλεσμα των εκλογών: Ο Χίτλερ πήρε το 18 τοις εκατό των ψήφων, αποκτώντας έτσι 107 έδρες στο Ράιχσταγκ. Η δύναμη του Γκέμπελς αυξήθηκε, αφού από εδώ και εμπρός αρκετοί βιομήχανοι έκαναν μεγάλες δωρεές και χρηματοδοτούσαν, έτσι, την προπαγάνδα του.

Στις 30 Ιανουαρίου 1933 τελικά οι εθνικοσοσιαλιστές είχαν σημαντική επιτυχία: ο πρόεδρος του Ράιχ Χίντενμπουργκ κάλεσε τον Χίτλερ να αναλάβει την Καγκελαρία. Στις κατοπινές παρελάσεις της Sturmabteilung στο Βερολίνο, ο Γκέμπελς βρισκόταν πάντα πίσω από τον νέο καγκελάριο. Από το ημερολόγιό του διακρίνονται τα εξής αποσπάσματα: «Δημιουργήθηκε το νέο Ράιχ… Πετύχαμε τον στόχο μας. Η γερμανική επανάσταση αρχίζει».

Ο νέος υπουργός Προπαγάνδας και Λαϊκής Διαφώτισης ήταν ο εκπρόσωπος των πιο ριζοσπαστικών ιδεολογικών στοιχείων του Εθνικοσοσιαλισμού. Για τον Γκέμπελς ο όρος «προπαγάνδα» δεν είχε αρνητική σημασία, αλλά αφορούσε «την τέχνη να αντιλαμβάνεται κανείς την ψυχή ενός λαού και να επικοινωνεί με τα λαϊκά στρώματα με κατανοητή ορολογία και εκφράσεις». Το νεοσύστατο Υπουργείο στελεχώθηκε από νεαρά στελέχη του κόμματος με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και διάθεση για προσφορά. Ο μέσος όρος ηλικίας τους δεν ξεπερνούσε τα 30 έτη, ενώ ο ίδιος ο υπουργός του ήταν μόλις 36 ετών.

Η ανάληψη του πολιτικού ελέγχου όλων των μέσων ενημέρωσης, δηλαδή του ραδιοφώνου, του Τύπου, του κινηματογράφου καθώς και των πολιτιστικών δραστηριοτήτων «θωράκισε» το καθεστώς. Αξεπέραστο έργο προπαγάνδας θεωρείται σήμερα η πιο αντισημιτική ταινία όλων των εποχών, με τίτλο «Ο αιώνιος Εβραίος» («Der ewige Jude»), τα γυρίσματα της οποίας ολοκληρώθηκαν το 1940. Πρόκειται για ένα δημιούργημα του Γκέμπελς, ταινία-σταθμό, η δημόσια προβολή της οποίας απαγορεύεται μέχρι σήμερα. Στη Γερμανία επιτρέπεται να προβάλλεται μόνο σε ειδικά επιλεγμένο ακροατήριο και αποκλειστικά για επιστημονικούς σκοπούς.

Σταδιακά το κράτος έπρεπε να ενσωματωθεί στο κόμμα και η προπαγάνδα ήταν η βασική στρατηγική του Γκέμπελς. Στις 13 Απριλίου 1933, με πρωτοβουλία της Γενικής συνομοσπονδίας Γερμανών φοιτητών τοιχοκολλήθηκε μια αφίσα σ’ ολόκληρο το Βερολίνο με τον τίτλο «Ενάντια στο μη γερμανικό πνεύμα». Πίσω από αυτή την πρωτοβουλία κρυβόταν ο Γιόζεφ Γκέμπελς. Αφορούσε την καταστροφή όλων των αντιγερμανικών βιβλίων σε δημόσιες τελετές και τον εξοστρακισμό του μη γερμανικού πνεύματος από τις δημόσιες βιβλιοθήκες. Η κοινή γνώμη στο εξωτερικό έπρεπε να μάθει πως η Γερμανία του Χίτλερ είχε ξεπεράσει τις διχόνοιες του παρελθόντος και οι Γερμανοί ακολουθούσαν τον νέο «Μεσσία» τους με αφοσίωση και πίστη.

Ο Γκέμπελς χωρίς να είναι από τους αρχιτέκτονες του «Ολοκαυτώματος», γνώριζε λεπτομερώς γι’ αυτό και ήταν ο εισηγητής της «απο-εβραιοποίησης» των τριών μεγάλων πόλεων του Ράιχ: Βερολίνου, Βιέννης και Πράγας. Με την υποστήριξη του Ράινχαρντ Χάιντριχ έλαβε το πράσινο φως από τον Χίτλερ.

Ο Γκέμπελς παρέμεινε ένας από τους ελάχιστους Ναζί που είχαν άμεση πρόσβαση στον Χίτλερ. Όσο ο πόλεμος εξελισσόταν -και δυσμενώς για τη Γερμανία, ο Χίτλερ αραίωσε τόσο τις δημόσιες εμφανίσεις του όσο και την παρουσία του στο ραδιόφωνο. Το κενό αυτό κλήθηκε να καλύψει ο Γκέμπελς, ο οποίος έγινε έτσι το πρόσωπο και η φωνή του καθεστώτος στη χώρα.

Ο Γκέμπελς ήταν ο άνθρωπος στον οποίο ο Χίτλερ κληροδότησε την εξουσία λίγο προτού αυτοκτονήσει. Αρνείται να τον εγκαταλείψει, σημειώνοντας στο ημερολόγιό του: «…Πάντα υπάκουα στις εντολές του Φύρερ. Αυτή τη φορά όμως όχι. Αν έφευγα τώρα θα ήμουν αναγκασμένος να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου νιώθοντας ντροπή και ότι δεν υπήρξα τίποτε περισσότερο από ένα χυδαίο τραμπούκο». Ο δόκτωρ παρίσταται ως μάρτυς στον γάμο του Χίτλερ με την Εύα Μπράουν.

Υπαγορεύει την πολιτική του διαθήκη, ως συμπλήρωμα σε αυτήν του Φύρερ του. Στην πολιτική του διαθήκη ο Χίτλερ ονόμαζε τον Γκέμπελς «Reichskanzler des Großdeutsches Reiches» (Καγκελάριο του Κράτους της Μείζονος Γερμανίας), αξίωμα που ο δόκτωρ θα κρατήσει για μία μόνον ημέρα. Η σύζυγός του Μάγδα και τα παιδιά τους βρίσκονται και αυτοί εκεί, με την μητέρα τους να έχει αμετάκλητα αποφασίσει ολόκληρη η οικογένεια να μοιρασθεί την τύχη του Φύρερ της, καθώς «ζωή χωρίς Εθνικοσοσιαλισμό δεν είναι νοητή», σύμφωνα με την Μάγδα Γκέμπελς.

Την επομένη της αυτοκτονίας του Χίτλερ και της συζύγου του, την 1η Μαΐου, η Μάγδα φονεύει τα παιδιά τους με δηλητήριο στον ύπνο τους και στη συνέχεια ανεβαίνουν και οι δύο στον κήπο της Καγκελαρίας, όπου ο Hauptsturmführer των SS Γκίντερ Σβέγκερμαν (Günther Schwägermann), κατ’ εντολήν του Γκέμπελς, τους εκτελεί με περίστροφο. Τα τελευταία λόγια του Γκέμπελς ήταν «Η Ιστορία θα μας καταγράψει ως τους μεγαλύτερους πολιτικούς που πέρασαν ποτέ ή τους χειρότερους εγκληματίες». Οι άνδρες της φρουράς αποπειρώνται να αποτεφρώσουν τις σορούς. Η βενζίνη που διαθέτουν, όμως, είναι σε ανεπαρκή ποσότητα για κάτι τέτοιο. Οι σοροί καίγονται, αλλά όχι μέχρις αδυναμίας αναγνωρίσεως. Οι Σοβιετικοί θα βρουν τα σώματα και θα τα αναγνωρίσουν -παίρνοντας και τις σχετικές φωτογραφίες.

7 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 7 ΙΣΤΟΡΙΕΣ



Το κορίτσι στην εικόνα είναι γνωστό ως Kim Phuc (γεννημένο το 1963), ένα ενιαχρονο γυμνό κοριτσάκι που τρέχει καιγόμενο από πολλαπλά σοβαρά εγκαύματα στη πλάτη που υπέστη μετά από επίθεση με βόμβες napalm . Ο φωτογράφος Huynh Cong Ut, γνωστό στους συναδέλφους του ως Nick, εργαζόταν εκεί ως φωτοδημοσιογράφος για το Associated Press και τράβηξε διάφορες φωτογραφίες των χωρικών που προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από τις napalm. Αυτή η συγκεκριμένη φωτογραφία που συνοψίζει την αγριότητα και την τραγωδία της σύγκρουσης, κέρδισε το βραβείο Pulitzer και έγινε μια από τις πιο δημοσιευμένες φωτογραφίες του πολέμου του Βιετνάμ. Το αγόρι είναι ο μεγαλύτερος αδελφός της Tam που επέζησε της επίθεσης αλλά έχασε το ένα του μάτι. Ο Ut (ο φωτογράφος) είχε ρίξει νερό επάνω στο κορίτσι και την είχε μαζέψει , αυτήν και μερικά άλλα παιδιά πηγαίνοντας τα σε ένα νοσοκομείο κοντά στη Saigon όπου πέρασε δεκατέσσερις μήνες για να επουλωθούν τα φρικιαστικά εγκαύματα στο δέρμα της. Αργότερα, αυτό το κορίτσι σπούδασε ιατρική και τώρα είναι μέλος της ΟΥΝΕΣΚΟ και ζει στον Καναδά.




1968. Ο Nguyen Ngoc loan προϊστάμενος της, εθνικής αστυνομίας του νότιου Βιετνάμ, έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει τους αντάρτες Viet Cong έξω από τη Saigon. Παρά το ότι ο loan εκτέλεσε αυτό το φυλακισμένο με την υπόνοια ότι είναι από τους αρχηγούς των ομάδων των Viet Cong, ο φωτογράφος Eddie Adams AP άνοιξε το διάφραγμα της μηχανής του και τράβηξε αυτή τη φωτογραφία. Ο Adams κέρδισε με τη φωτογραφία αυτή το βραβείο Pulitzer .Μια εικόνα που, όπως και τόσες άλλες του πολέμου, μετέστρεψαν την κοινή γνώμη ενάντια στον πόλεμο.




Lynching 1930 Ένας όχλος 10.000 λευκών μετέφερε τις βαρειές και τους κασμάδες στις πόρτες των φυλακών για να αρπάξουν με τη βία αυτούς τους δύο νέους Μαύρους που κατηγορήθηκαν για το βιασμό ενός λευκού κοριτσιού. ο θείος του κοριτσιού κατάφερε να σώσει τη ζωή ενός τρίτου με την πιστοποίηση της αθωότητας του. Τα περισσότερα, από τα σχεδόν 5.000 λυντσαρίσματα, που τεκμηριώθηκαν κατα τη δεκαετία του '60 διαπράχτηκαν στο νότο. (Οι απαγχονισμοί, οι ξυλοδαρμοί και οι ακρωτηριασμοί ονομάστηκαν «πρόταση του δικαστή Lynch.» Μερικές φωτογραφίες από λυντσαρίσματα έγιναν κάρτες και σχεδιάστηκαν για να προωθήσουν την υπεροχή της λευκής φυλής.
Τελικά οι διάφοροι οργανισμοί κακοποιημένων και (παραδόξως?), τα «ευτυχή πλήθη» που ζητωκραύγαζαν κατέληξε σήμερα να είναι τόσα πολλά, όσα πολλά ήταν και τότε! . Σήμερα οι εικόνες υπενθυμίζουν σε μας ότι δεν έχουμε απομακρυνθεί και τόσο μακριά από τη βαρβαρότητα όσο θα επιθυμούσαμε .




Photographer: Stanley J. Forman Source: bbc.co.uk
Στις 22 Ιουλίου ..1975, ο φωτογράφος Stanley J. Forman που δούλευε για την αμερικανική εφημερίδα Boston Herald , πήρε την πληροφορία για μια Πυρκαγιά στην οδό Marlborough!" Αναρριχημένος στο πυροσβεστικό όχημα, ο Forman κατέγραψε την εικόνα μιας νέας γυναίκας, της Diana Bryant, και ενός πολύ νέου κοριτσιού της Tiare Jones, όταν έπεφταν αβοήθητες από το καιγόμενο κτήριο . Παρά την ηρωική προσπάθεια, ενός πυροσβέστης που προσπάθησε να τις αρπάξει και που ήταν ακριβώς δευτερόλεπτα μακριά από τη διάσωση τους, η Diana Bryant ανασύρθηκε νεκρή και μόνο το κορίτσι κατάφερε να επιζήσει.
Η κάλυψη αυτού του τραγικού γεγονότος με αυτές τις φωτογραφίες χάρισε στο Stanley Forman ένα βραβείο Pulitzer. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι η εργασία του προετοίμασε το έδαφος για τη Βοστώνη άλλα και για τις ΗΠΑ γενικότερα για να θεσπίσουν τους πιο σκληρούς κανόνες πυρασφάλειας.




Photographer: Harold Edgerton Source: stanford.edu
Η Διάσημη φωτογραφία (ψηλής ταχύτητας) του Harold Edgerton's που παρουσιάζει μια σφαίρας την ώρα που διαπερνά ένα μήλο. Λήφθηκε το 1964 και έγινε μια από τις πλέον διάσημες φωτογραφίες, ειδικά επειδή ήταν μια ασυνήθιστη φωτογραφία βασισμένη σε ένα μεγάλο επίτευγμα στην φωτογραφία υψηλής ταχύτητας. Ο Edgerton, καθηγητής στο MIT, είναι επίσης ο εφευρέτης του strobe flash (στροβοσκόπιο) και πρωτοπόρος της φωτογραφίας δράσης. Συνεργάστηκε με τον Ζακ- Yves Cousteau φωτογραφίζοντας μερικούς από τους βαθύτερους βυθούς στον κόσμο.




photographer: Diane Arbus
Η φωτογραφία αυτή παρουσιάζει ένα αγόρι που σφίγγει στο δεξί του χέρι μια χειροβομβίδα παιχνίδι, ενώ στο αριστερό του κρατάει μία πέτρα ενώ η έκφραση του προσώπου του είναι άκρως μανιακή. Η Arbus συνέλαβε αυτήν την φωτογραφία έχοντας το μικρό να γυροφέρνει κοντά της μέχρι να βρει την κατάλληλη γωνία. Το αγόρι όμως έγινε ανυπόμονο και της είπε να τελειώνει επιτέλους και να πάρει την φωτογραφία!" Η έκφρασή του δείχνει αυτήν ακριβώς την ανυπομονησία του!
Το αγόρι στη φωτογραφία είναι ο Colin Wood, γιος του παίκτη αντισφαίρισης, Sidney Wood.
Η αρχική φωτογραφίας πωλήθηκε για $408.000 τον Απρίλιο του 2005 στη Νέα Υόρκη στη δημοπρασία Christies.
αυτή η φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε επίσης στο εξώφυλλο του δίσκου του συγκροτήματος SNFU με τίτλο "Και κανένας άλλος δεν θέλησε να παίξει".




Ο φωτογράφος Arnold Genthe πήρε τη διασημότερη φωτογραφία της καταστροφής του Σαν Φρανσίσκο από το μεγάλο σεισμό στις 18 Απριλίου, του 1906
Ο Arnold είχε πει: "Διαπίστωσα ότι οι φωτογραφικές μηχανές μου είχαν κτυπηθεί από τα συντρίμμια που έπεφταν και είχαν καταστεί άχρηστες. Πήγα τρέχοντας στην οδό Μοντγκόμερυ ,στο κατάστημα του George Kahn, που ήταν έμπορος , και του ζήτησα να μου δανείσει μια φωτογραφική μηχανή. "Πάρτε ότι θέλετε. Αυτό το μέρος όπου να' ναι θα καταρρεύσει ." Επέλεξα την καλύτερη μικρή φωτογραφική μηχανή, μια 3A Kodak Special. Γέμισα τις τσέπες μου με φιλμ και άρχισα ...."

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 1981 ΘΥΡΑ7


Μια μέρα ποδοσφαιρική, όπως άλλωστε οι περισσότερες Κυριακές (παλιά). Ο Ολυμπιακός επρόκειτο να αντιμετωπίσει την ΑΕΚ στο στάδιο Καραϊσκάκη στα πλαίσια της 20ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός προπορευόταν με 2 βαθμούς της ΑΕΚ και το ματς ήταν καθοριστικό για τη μάχη του τίτλου. Ήταν από το πρωί μια μέρα φωτεινή, ηλιόλουστη, μια μέρα που μόνο ευχάριστα μπορούσε να σε προδιαθέσει και που τίποτα δεν προμήνυε τα όσα επρόκειτο ν' ακολουθήσουν το απόγευμα.

Τα 35.450 εισιτήρια που είχαν εκδοθεί για το παιχνίδι, είχαν γίνει ανάρπαστα και εκείνη την ημέρα όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο Καραϊσκάκη, που ντυμένο στα κόκκινα και τα άσπρα, περίμενε την έναρξη του μεγάλου αγώνα. Από τις 12.00 το μεσημέρι είχαν φτάσει στο Φαληρικό στάδιο - το παιχνίδι άρχιζε στις 15:15 - οι πρώτοι φίλοι του Θρύλου, εφοδιασμένοι με κασκόλ, σημαίες, τύμπανα και τα πανό τους, έτοιμοι όπως κάθε φορά να σταθούν στο πλευρό των παικτών της ομάδας, να δώσουν τη δική τους μάχη και να τους βοηθήσουν να πάρουν τη νίκη.

Η ώρα πέρναγε και στο γήπεδο έφταναν ολοένα και περισσότεροι φίλαθλοι, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα μια περίπου ώρα πριν την έναρξη του αγώνα να μην "πέφτει καρφίτσα" στις κερκίδες. Η ατμόσφαιρα ήταν εντυπωσιακή, αφού στο κατάμεστο στάδιο τα τραγούδια, τα συνθήματα, και οι ιαχές των οπαδών δημιουργούσαν μοναδική ατμόσφαιρα.

Το γήπεδο σείστηκε στην κυριολεξία όταν μισή ώρα περίπου πριν την έναρξη του ματς, βγήκαν για προθέρμανση οι παίκτες του Ολυμπιακού, ενώ λίγο νωρίτερα οι παίκτες της ΑΕΚ είχαν γίνει δεκτοί με αποδοκιμασίες. Λίγο πριν τις 15:15, οι ενδεκάδες των δύο ομάδων έκαναν την εμφάνισή τους ενώπιον του διαιτητή κ. Κουτούλα.

Ο Ολυμπιακός είχε παραταχθεί με τους Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκη, Περσία, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό και Γαλάκο. Απέναντι του η ΑΕΚ με τους, και Οικονομόπουλο, Αρδίζογλου, Μανωλά, Καραβίτη, Παραπραστανίτη, Θώδη, Βλάχο, Ελευθεράκη, Κώττη, Μπάγεβιτς και Μαύρο.

Το παιχνίδι ξεκίνησε και μετά τα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά, ο Ολυμπιακός μπήκε στη θέση του οδηγού, πιέζοντας ολοένα και περισσότερο την ΑΕΚ που προσπαθούσε να ισορροπήσει. Είχαν περάσει 30 λεπτά αγώνα όταν μετά από πλάγιο του Βαγγέλη Κουσουλάκη και σέντρα του Τάκη Περσία, ο Μάϊκ Γαλάκος, λίγα μέτρα πλάγια αριστερά από την εστία της ΑΕΚ, στοπάρισε τη μπάλα με το στήθος και κατεβάζοντάς την, έπιασε με το αριστερό του πόδι ένα φοβερό σουτ και κάρφωσε τη μπάλα στα δίχτυα του Οικονομόπουλου, βάζοντας παράλληλα φλόγες στο στάδιο Καραϊσκάκη. Ήταν το 1-0.

Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε με μια αλλαγή της ΑΕΚ. Συγκεκριμένα ο Νικολάου είχε πάρει στο 46΄ τη θέση του Θώδη. Λίγο αργότερα στο 51΄ ο Μανωλάς πήρε το δρόμο για τα αποδυτήρια με δεύτερη κίτρινη κάρτα για διπλό σκληρό μαρκάρισμα επί του Μάϊκ Γαλάκου. Η συνέχεια ήταν πραγματικό ερυθρόλευκο πάρτι :

53ο λεπτό : Η μπάλα έφτασε από τον Βαγγέλη Κουσουλάκη στον Τάκη Περσία που μπήκε από αριστερά και τροφοδότησε τον Μάϊκ Γαλάκο ο οποίος από έξι περίπου μέτρα κεραυνοβόλησε για δεύτερη φορά τον Οικονομόπουλο. Ήταν το 2-0.

68ο λεπτό : Μετά από σέντρα του Τάκη Νικολούδη, ο Βαγγέλης Κουσουλάκης έκλεψε τη μπάλα από τον Καραβίτη και με δυνατό σουτ έστειλε στα δίχτυα γράφοντας το 3-0 και κάνοντας τις εξέδρες να παραληρούν.

75ο λεπτό : Ο Τάκης Νικολούδης τροφοδότησε τον Κώστα Ορφανό μέσα στην περιοχή και ο τελευταίος με πλασέ έκανε το 4-0.

80ο λεπτό : Ο Νίκος Βαμβακούλας πήρε τη μπάλα πίσω από τη σέντρα και αφού με μια "τρελή" κούρσα πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του, σούταρε από δέκα μέτρα κάνοντας το 5-0.

84ο λεπτό : Μετά από σύγχυση στην περιοχή του Οικονομόπουλου, ο Κώστας Ορφανός σούταρε δυνατά, η μπάλα έφτασε στον Μάϊκ Γαλάκο ο οποίος σφράγισε τη μεγαλειώδη εμφάνιση, γράφοντας το 6-0. Το πανηγύρι από τους φιλάθλους είχε αρχίσει πολύ πριν το 90' και η ιαχή "ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ", δονούσε την ατμόσφαιρα.

Όμως η μοίρα εκείνη τη στιγμή είχε άλλα σχέδια.

Πολλοί από τους φιλάθλους του Θρύλου που βρίσκονταν στη ΘΥΡΑ 7, έτρεξαν πριν από τη λήξη του αγώνα να βγουν έξω, προκειμένου να πάνε στη Θύρα 1 για να υποδεχτούν τους θριαμβευτές. Η ώρα ήταν 16:58 και το παιχνίδι ήθελε δύο λεπτά για να τελειώσει. Κάποιος από τους φιλάθλους που έτρεχαν χαρούμενοι, πάτησε κάποιο μαξιλαράκι και γλίστρησε στα σκαλοπάτια που οδηγούν στην έξοδο. Η μοιραία πόρτα ήταν κλειστή ή μισάνοιχτη σύμφωνα με άλλους και το κακό δεν άργησε να γίνει, καθώς δεκάδες άτομα έπεσαν το ένα πάνω στο άλλο και ποδοπατήθηκαν, αφού από πίσω έρχονταν ανυποψίαστοι φίλαθλοι κατά κύματα.

Τα λεπτά που ακολούθησαν έμοιαζαν με χρόνια ολόκληρα.

17:03... Κάποιοι αστυφύλακες κατορθώνουν να "ξεριζώσουν" ένα από τα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν έτσι αρκετό κόσμο.

17:15... Νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται με περιπολικά και 13 ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ στον Τζάνειο νοσοκομείο Πειραιά, ενώ έχει σημάνει γενική κινητοποίηση στην αστυνομία και τα νοσοκομεία.

17:30... Αρκετοί φίλαθλοι συγκεντρώνονται έξω από το Τζάνειο με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

17:50... Τα τηλεοπτικά δίκτυα (ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ) μεταδίδουν το γεγονός και κάνουν έκκληση σε γιατρούς να προσέλθουν στο Τζάνειο ώστε να ενισχύσουν τους εφημερεύοντες αλλά και για αιμοδότες. Κινητοποιείται επιπλέον προσωπικό και στο Κρατικό Πειραιώς όπου μεταφέρονται κάποιοι βαριά τραυματισμένοι.

18:20... Φτάνουν στο Τζάνει ο Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κ. Δοξιάδης και οι Υφυπουργοί κ.κ. Τσουκαντάς και Αποστολάτος και δίνονται εντολές για ακόμα μεγαλύτερη κινητοποίηση γιατρών και αιμοδοτών.

18:30... Το Κέντρο Άμεσης Δράσεως ζητάει από τα πληρώματα των περιπολικών και τους αστυνομικούς εθελοντές αιμοδότες να σπεύσουν στα δύο νοσοκομεία. Εκατοντάδες αστυνομικοί προσφέρουν αίμα.

18:50... Φτάνουν στο Τζάνειο ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Δαβάκης, ο Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως κ. Αχιλλέας Καραμανλής, ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας και παράγοντες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ.

19:00... Με εντολή του διευθυντή του ΚΑΒ κ. Καραβά ζητείται να τεθεί σε επιφυλακή και το ΚΑΤ, για να δεχτεί τραυματίες που έχουν ανάγκη νευροχειρουργικής επεμβάσεως.

19:15... Εκατοντάδες άτομα συγκεντρώνονται έξω από τον Τζάνειο και με αγωνία ζητούν να μάθουν τα ονόματα νεκρών και τραυματιών.

19:30... Αθρόα είναι η προσέλευση γιατρών και αιμοδοτών, ενώ δεκάδες γυναίκες λιποθυμούν από την αγωνία.

19:40... Ο Υπουργός κ. Δοξιάδης ενημερώνει τον Πρωθυπουργό κ. Ράλλη, ο οποίος δίνει εντολή να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα και ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Καραμανλή

19:45... Χρειάζεται να "μπλοκάρουν" το Τζάνειο δυνάμεις των ΜΑΤ προκειμένου να απομακρύνουν τον κόσμο από την κεντρική είσοδο για να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση στους γιατρούς και στους αιμοδότες.

20:00... Σκηνές αλλοφροσύνης διαδραματίζονται στο Τζάνειο από τους συγγενείς. Αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα θύματα. Είναι οι Γιάννης Κανελλόπουλος, Γιάννης Διαλυνάς και Βασίλης Μάχος. Δυστυχώς ακολούθησαν και άλλοι και ο αριθμός των νεκρών έφτασε τους 21.

20:15... Οι αστυνομικοί του 7ου Αστυνομικού τμήματος αρχίζουν την πραγματογνωμοσύνη στην ΘΥΡΑ 7, αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού γεγονότος.

20:30... Στο Τζάνειο φτάνει ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης ενώ σοβαρά τραυματίες μεταφέρονται στο Γενικό Κρατικό Πειραιώς και στο ΚΑΤ. Γιατροί και νοσοκόμες βγαίνουν με καταματωμένες τις μπλούζες στους διαδρόμους και φωνάζουν ονόματα τραυματιών. Αρκετοί από τους συγγενείς λιποθυμούν.

20:50... Τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα αρχίζουν να μεταδίδουν πένθιμη μουσική, ενώ παράλληλα, σε ένδειξη πένθους έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους.

21:00... Γύρω στα 300 με 400 άτομα με άγριες διαθέσεις προσπαθούν να μπουν στο στάδιο Καραϊσκάκη και να βρουν τους υπεύθυνους. Απομακρύνονται από μια διμοιρία των ΜΑΤ.

21:15... Ο διοικητής του Τζανείου κ. Απέργης βγαίνει στο διάδρομο και κάνει έκκληση στον κόσμο να απομακρυνθεί από την είσοδο του νοσοκομείου γιατι εμποδίζουν την κυκλοφορία περιπολικών και ασθενοφόρων, ενώ εκκλήσεις για τον ίδιο λόγο γινόντουσαν και από τα τηλεοπτικά δίκτυα.

22:00... Ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται σιγά - σιγά από τα δύο νοσοκομεία...

Η συγκλονιστική αφήγηση
To κεiμενο που ακολουθεi εiναι γραμμένο απo κάποιον που έζησε την τραγωδία της Θύρας 7 και έχει δημοσιευθεί στο παρελθόν απ'το redhunters.gr. Το αναδημοσιεύουμε κι εμείς καθώς πρόκειται για την πλέον συγκλονιστική αφήγηση των γεγονότων.

"Για τον Σπύρο, ο θάνατός του μέσα στο Καραϊσκάκη έμοιαζε με την υπέρτατη θυσία εν ώρα καθήκοντος.

"Πάμε ρε Σπυράκι να πιούμε καμία μπυρίτσα και να πειράξουμε καμία ψόφια", του έλεγα.
"Τι λες ρε Μανωλιό, μυαλό κουκούτσι έχεις ! Ο θρύλος παίζει και εσύ μου λες για γυναίκες. Άσε με ρε, είμαι μικρός ακόμα για τέτοια. Έχω καιρό…", έλεγε. Όλοι νομίζαμε ότι είχε καιρό να ζήσει τη ζωή του, να χαρεί τον Ολυμπιακό του. Οι οικογένεια του, οι φίλοι του, όλοι μας . Κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί ή έστω να περάσει από το μυαλό του αυτό που θα γινότανε εκείνη την μέρα και τι παγίδα μας είχε στήσει ο θάνατος…η θύρα θανάτου.

Εγώ, ο Μανωλιός, 18 χρόνων τότε , Ολυμπιακός με τις ώρες μου, είχα τον Σπύρο να με βάζει σε τάξη (όπως έλεγε) και να μου θυμίζει ποια είναι η θέση μας και που έπρεπε να είμαστε όταν έπαιζε ο Ολυμπιακός… Το Σάββατο, στις 7/2, δεν κοιμηθήκαμε όλο το βράδυ. Μαζευτήκαμε στο λιμάνι, με μια μπύρα στο χέρι μέχρι το πρωί. Ξεχαστήκαμε με την κουβέντα, είχε φάει τότε μεγάλο κόλλημα με τον Γαλάκο. Όλο για αυτόν μιλούσε, ήταν τρελός και παλαβός για εκείνον. "Αύριο θα πάω, σίγουρα πράγματα! Να τον φιλήσω, να τον ακουμπήσω απλά , και μετά δεν θα πλυθώ μέχρι την άλλη Κυριακή...", έλεγε. "Δεν με χωράνε τα παπούτσια μου όταν τον βλέπω, θέλω να τα βγάλω και να τρέξω προς το μέρος του. Είναι ο Θεός ο ίδιος!" μονολογούσε. "Μη βλαστημάς ρε Σπύρο", του έλεγα εγώ ο αφελής...
Πήγαμε σπίτι με τα πόδια, θυμάμαι. Από τον Πειραιά μέχρι το Χαλάνδρι, με την κουβέντα δεν καταλάβαμε τον ποδαρόδρομο.

Την άλλη μέρα ο Σπύρος σήκωσε πυρετό. "Μας πήρε το αεράκι ρε Σπύρακλα", του είπα. Η κυρα Κατερίνα το θεώρησε απίθανο να σηκωθεί να πάει στον αγώνα. "Άστη να λέει, δεν χάνω τον αγώνα με τη χανούμισσα εγώ και πεθαμένος θα πάω!". Θεέ μου, τι κουβέντα...
Ξεκινήσαμε από τις 11 να κατηφορίζουμε. Όλοι οι δρόμοι ντυμένοι στα κόκκινα οδηγούσαν προς μια κατεύθυνση: Στο Καραϊσκάκη. Σε όλη τη διαδρομή, ο Σπύρος ήταν χαμένος, όπως πάντα πριν από κάθε αγώνα, τραγούδαγε και μίλαγε μόνος του. "Φτάσαμε Μανωλιό, φτάσαμε! Κοίτα το, κοίτα το, είναι παράδεισος! Παράδεισος για εμάς και κόλαση για τους άλλους", του είπα και μας έπιασαν τα γέλια.

Στις 12 ήμασταν ήδη μέσα, θύρα 7, όπως πάντα. Οι φωνές, τα τραγούδια, τα πανό, σε βάζανε αμέσως στο κλίμα. Τίποτα, μα τίποτα δεν έδειχνε ότι τα γέλια θα μετατραπούν σε κραυγές πόνου και αγωνίας και ο Χάρος θα σκέπαζε με την κατάμαυρη σκιά του το φαληρικό στάδιο...Όταν βγήκε η ομάδα, το γήπεδο άλλαξε μορφή. Τα συναισθήματα δεν μπορούσαν να περιγραφούν με λόγια, οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά, όλων ,όλων μας...

Έβλεπε ο καθένας μας στο πρόσωπο του άλλου, σαν να κοιτούσαμε μέσα από γυαλί, την αγάπη του για την ομάδα. Για τους παίκτες, το γήπεδο, για όλα. Τα πάντα για τον Ολυμπιακό.
Ο Σπύρος είχε ήδη εξαφανιστεί από δίπλα μου. Μετά από κάποια λεπτά, τον είδα πάνω στο κάγκελο να φωνάζει: "Γαλάκο είσαι ένας και μοναδικός!". Όλοι τραγουδούσαμε, όλοι ζούσαμε κάτι το απίθανο. Μα ο χάρος παραμόνευε… Τα λεπτά άρχισαν να κυλούν. Το τόπι χανότανε μέσα στα πόδια των παιχταράδων μας. Ένα γήπεδο "στο πόδι", χωρίς σταματημό, ένα γήπεδο κόλαση. Μετά από το 30ο λεπτό του παιχνιδιού, με ένα τρομερό κατέβασμα που έκανε ο Γαλάκος, έβαλε το πρώτο του γκολ. Αυτό ήταν. Το γήπεδο πήρε φωτιά και μαζί με αυτό και η καρδιά του Σπύρου, ο οποίος γκρεμοτσακίστηκε από το κάγκελο μέσα στα πανηγύρια. Το κεφάλι του άνοιξε, αλλά ποιος έδινε σημασία. Ούτε ο ίδιος. Μέσα στα αίματα φώναζε: "Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ"!

- "Ρε Σπύρακλα, πρόσεχε ρε. Θα σκοτωθείς ρε φίλε".

- "Υπάρχει πιο γλυκός θάνατος ρε??? Να σου πω εγώ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ"…

Τέλος του ημίχρονου.
- "Έλα να κάτσεις λίγο κάτω ρε τρελέ".
- "Κακομοίρη μου, αν σε δει η κ. Κατερίνα έτσι, θα σου το κόψει το γήπεδο μια και καλή! Δεν πρέπει να δει την κεφάλα σου σπασμένη, ρε".
- "Καλά ρε, θα δούμε μετά τι θα κάνουμε, όχου..."


Το δεύτερο ημίχρονο άρχισε και ο Σπύρος έμεινε τελικά μαζί μου, δεν αισθανότανε και πολύ καλά. Όταν, όμως, ο Γαλάκος ξανακάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα, ανέβηκε πάλι στα κάγκελα και χοροπήδαγε σαν το κατσίκι... "Οικονομόπουλε, να τον προσεχείς αυτόν, θα σου καρφώσει κι αλλά!", έλεγε στον τερματοφύλακα.

Τα γκολ διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η καρδιά μας είχε βγει από τη θέση της και έκανε και αυτή τις βόλτες της μέσα στο γήπεδο. Ο Κουσουλάκης και ο Ορφανός είχαν ήδη βάλει από ένα γκολ. Το σκορ ήταν 4-0 και το γλέντι φούντωνε, γλέντι που έγινε ακόμα πιο ξέφρενο έπειτα από την τρελή κούρσα του Βαμβακούλα και το 5-0. Το Όνειρο που ζούσαμε, ένα πραγματικό γεγονός πλέον, έφτασε στην αποκορύφωση του όταν ο Μάικ Γαλάκος στο 84' έκανε το 6-0. Δεν θέλαμε τίποτα άλλο εκείνη τη στιγμή, τίποτα άλλο δεν θα έφερνε την καρδιά μας σε τέτοιο παραλήρημα. Και έτσι, ξαφνικά, όλα άρχισαν...


- "Πάμε ρε! Πάμεεεεεε!!!" .
- "Που πάνε όλοι, ρε Σπύρο, που να πάμε;".
- "Πάμε ρε σου λέω, πάμε να τους βρούμε ρεεεεε! Τα αγόρια μας, τους άρχοντες μας, πάμε που σου λέω!"
- "Κάτσε ρε Σπύρο, δεν τελείωσε, ένα λεπτό έχει ακόμα, κάτσε…"

Που να ακούσει...

- "Γαλάκο, σου ‘ρχομαι!", φώναζε. Άρχισε να τρέχει προς την έξοδο μαζί με τόσους άλλους. Τρέχαμε όλοι μαζί, με το μάτι να γυαλίζει από χαρά και περηφάνια. Κοντά στο πρώτο σκαλί, πήγα να τον πιάσω.

- "Μη χαθούμε, ρε!", του φώναζα. Λίγο πριν το πρώτο σκαλί τον είδα, ξαφνικά, να χάνεται, να πέφτει... Να πέφτουν όλοι από πάνω του, ο ένας μετά τον άλλον, με φόρα, με ορμή. Παντού φωνές, κραυγές, σπαραχτικές κραυγές... "Ρεεεεεεεεεεεε! Ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!", φώναζα. "Σταματήστε, πέσαμε ρεεεεε!!!".
Η φωνή μου ένα τίποτα μέσα στον όχλο, όλοι τρέχανε όλο και πιο πολύ, χωρίς να ξέρουν ότι από κάτω βρίσκεται κόσμος."Ανοίξτε Ρεεεεεεεε!!! Ανοίξτε καθάρματα τις πόρτες!!! Ανοίξτε, γαμώ το στανιό μου...ΣΠΥΡΟΟΟΟΟΟ, που είσαι Ρεεεεεε...ανοίξτε μαλάκες!!! Μηηηηηηη, μην τρέχετε, είμαστε κάτω ρεεεεεεε!!!"...

Λόγια, οδύνης λόγια χαραγμένα σαν από κοφτερή λεπίδα πάνω στην καρδιά μου. Είχαν πέσει από πάνω μου παιδιά και από κάτω μου άλλα να φωνάζουν σπαρακτικά. Μετά από κάποια ώρα, κατάφερα να σηκωθώ, ενώ ακόμα παλικάρια, το ένα μετά το άλλο, έπεφταν κάτω στις σκάλες…Βλέπω, μέσα στο χαλασμό, τον Σπύρο σφηνωμένο στη γωνία της πόρτας. Ένα κουβάρι να φωνάζει: "Ααααααααααααα το κεφάλι μου, το κεφαλάκι μουυυυυυ...".

Πήγα κοντά του. Του έβγαλα το κεφάλι μέσα από το κάγκελο. Ήταν σαν ένα ξένο σώμα πάνω του, δεν το αισθανόταν. Βρήκαμε ένα άνοιγμα, μια τρύπα που προσπάθησαν να ανοίξουν στην πόρτα. Βγήκαμε έξω. Έσυρα σαν τσουβάλι τον Σπύρο στον περίβολο της θύρας, και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Δεν ένιωθε τίποτα πάνω του. Του στερέωσα το κεφάλι στο τοίχο. Έβαλα τα κλάματα.. Δεν θα μπορούσε να τον αναγνωρίσει ούτε η μανά του έτσι όπως ήταν...

- "Σπύρο...μίλα ρε φίλε, ΜΙΛΑΑΑΑ!!!"
-
"Πονάω...το κεφάλι μου...πονάω…τι γίνεται;...Tι έγινε;
- "...Πονάω Μανωλιό. Πονάωωωωωω..."

-
"Σώπα, σώπα. Έρχονται ρε, έρχονται. Θα σε φτιάξουν ρε, μη μιλάς...σώπα..."
- "Γιατί φωνάζουν; Τι γίνεται ρε Mανωλιό. Τι γίνεται, τι μας κάνανε."
-
"Τίποτα, σταμάτα αγόρι μου, έρχονται".

Τον αφήνω, πάω προς την είσοδο να βοηθήσω. Περνάω το χέρι μου μέσα από την τρύπα, 10 άτομα το αρπάζουν. Προσπαθούσαν να γλιτώσουν, να βγουν. Δεν μπορούσα να πιάσω κανέναν. Έπιανα ένα χέρι, αλλά ήταν αδύνατον να ξεχωρίσω το υπόλοιπο σώμα. Μια μάζα όλα, χέρια, πόδια, μυαλά, όλα ένα...Έξω από την είσοδο κόσμος να τρέχει να βοηθήσει, πανικός κραυγές, κραυγές που σου έκαιγαν την ψυχή. Όλα μια κόλαση…Τα πρώτα ασθενοφόρα έφτασαν. Έτρεξα στον Σπύρο.


- "Σπύρακλα, έλα φτάσανε, έλα πάμε στο γιατρό, πάμε! Ακούς; θα σε πάρω αγκαλιά να σε πάω μέχρι εκεί, ακούς;... Κάνε υπομονή ήρθαν." Δεν μιλούσε. Τα μάτια του τρεμόπαιζαν κλειστά, δεν μίλαγε, δεν κουνιόταν. Τα έχασα...
"Όχι ρε! Όχι...Σπύρο, κάνε κουράγιο, ήρθανε ρε. Έλα, και θα σου φέρω τον Γαλάκο να σε δει, ακούς;...ακούς Σπύρο μου;...έλα πάμε, πάμε αγόρι μου, πάμε..."

Τον παίρνω στην αγκαλιά μου. Το κεφάλι του κρεμότανε κάτω. Τον πάω στο πρώτο ασθενοφόρο που είδα μπροστά μου, είχαν μέσα αλλά δυο παιδιά. "Πάρτε τον, πάρτε τον σας παρακαλώ. Δεν μιλάει, δεν σαλεύει, πάρτε τον!"

"Στο δίπλα, είναι άδειο. Στο δίπλα..."μου λέει ο νοσοκόμος. Πάω δίπλα, τον παίρνει ένας γιατρός, τον βάζουν στο φορείο, του περνάνε ορούς και τη μάσκα οξυγόνου και στο τέλος του φοράνε ένα κολάρο στο λαιμό.

Μπαίνουμε μέσα και κατευθυνόμαστε προς το Τζάνειο. Στη διαδρομή, ο νοσοκόμος του μέτραγε την πίεση και του έκανε συνέχεια ενέσεις.
"Γιατρέ τι...τι γίνεται, πες μου...πες, ζει; Θα γίνει καλά; Πες μου, σε παρακαλώ, είμαι φίλος του, πες μου!" "Πρέπει να έχει σπάσει το λαιμό του, δύσκολα...θα δούμε..." "Όχι ..όχι ρε Σπύρο, μη μου το κανείς αυτό, όχι...έλα, ξύπνα! Ξύπνα!!!"Με έπιασε πανικός.

Έπεσα πάνω του και άρχισα να τον κουνάω πέρα δώθε. Του έβγαλα τον ορό από το χέρι κατά λάθος. Δεν καταλάβαινα τι μου γινόταν. Κρύωνα, ίδρωνα, είχα πάθει σοκ. Ο γιατρός με τράβηξε μακριά, έβαλε τον ορό στον Σπύρο και μου είπε ότι δεν του κάνω καλό με αυτό τον τρόπο. Με ρώτησε αν ήθελα να μου κάνει μια ηρεμιστική ένεση. "Όχι δεν θέλω τίποτα, καλά είμαι", του είπα.


Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Ήδη ο πανικός είχε μεταφερθεί εκεί. Βγήκαμε, πήραν τρέχοντας στην εντατική τον Σπύρο. Εγώ πήγα στα ιατρεία να μου περάσουν μια γάζα στο κεφάλι, το είχα σκίσει. Μετά βγήκα και περίμενα τα νέα για το φίλο μου. Άρχισα να κλαίω, μόλις συνειδητοποιούσα τι είχε γίνει.

Ζήτησα από τους γιατρούς να πάρω τηλέφωνο την οικογένεια του Σπύρου. Πήρα τηλέφωνο σπίτι του...
"Μαρία, δώσε μου τη μαμά σου...κυρία Κατερίνα..."…δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου… "Μανωλιό, πες μου ότι είσαστε καλά! Βλέπουμε τηλεόραση, μάθαμε τι έγινε, πες μου μόνο αυτό...γιατί κλαις αγόρι μου; Μην κλαις, πέρασε τώρα... δώσε μου τον Σπύρο να ησυχάσω, δώσε μου να του μιλήσω στο τηλέφωνο...".

-
"κ. Κατερίνα, ελάτε από δω... δεν είναι καλά ο Σπύρος". Η γυναίκα έπεσε, λιποθύμησε στο λεπτό. Επικράτησε πανικός. Ο θείος του πήρε το τηλέφωνο σαν πιο ψύχραιμος, ο πατέρας του είχε πεθάνει και ο θειος του ήταν σαν δεύτερος πατέρας για αυτόν. Του εξήγησα τι είχε συμβεί... Σε 15 λεπτά φτάσανε.

Το χάος έξω από το νοσοκομείο επιβάρυνε την κατάσταση της κυρίας Κατερίνας, η οποία έχασε πάλι τις αισθήσεις της. Την πήγαν οι γιατροί να ξαπλώσει. Ο θείος του Σπύρου έκλαιγε ασταμάτητα... Πήγε να τον δει... Όταν βγήκε δεν μας μίλησε. Κατευθύνθηκε προς την έξοδο, πήρε φόρα, και κοπάνησε τη γροθιά του στον τοίχο...


"Γιατί Θεέ μου..." Φώναξε, "ΓΙΑΤΙ; Γιατί το παλικάρι μου ρε......" Η μικρή του αδερφή έτρεξε προς το μέρος του, του έπιασε το πόδι και άρχισε να κλαίει. Αυτή την εικόνα την έβλεπες παντού, σε κάθε γωνία μέσα στο νοσοκομείο. Στο νεκροθάλαμο μαζεύονταν συνέχεια συγγενείς προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τους δικούς τους ανθρώπους. Συνεχείς λιποθυμίες …οι γιατροί τρέχανε να δώσουν τις πρώτες βοήθειες.

Εγώ, η μητέρα του, ο θειος του και οι αδερφές του καθόμασταν και περιμέναμε με αγωνία να έρθει κάποιος να μας πει κάτι, το παραμικρό. Νοσοκόμες και γιατροί πήγαιναν μέσα έξω συνεχώς. Δεν τις κοιτούσα ποτέ, δεν ήθελα να έρθουν προς το μέρος μας. Ένα παιδί μετά το άλλο έφευγε από τη ζωή.

Όλοι μπαίνανε στον ψυχρό θάλαμο με μια ελπίδα , να μην είναι ο δικός τους άνθρωπος ένας από τα σκορπισμένα πτώματα κάτω στο δάπεδο του νεκροτομείου. Τα περισσότερα θύματα δεν είχαν ταυτότητα πάνω τους,οπότε έπρεπε να γίνει αναγνώριση από τους συγγενείς. Δεν υπάρχει ποιο τρομακτικό πράγμα να είσαι με την αμφιβολία να περιμένεις τη σειρά σου να μπεις σε εκείνο το δωμάτιο , μη ξέροντας αν θα βγεις με το παιδί σου νεκρό στα χέρια σου.


Η πιο συγκλονιστική αναγνώριση ήταν του πιο μικρού παιδιού , του Παναγιωτάκη Τουμανίδη. Οι θείοι του , όταν τον αναγνώρισαν, άρχισαν με λυγμούς να του φωνάζουν "Αυτό…αυτό είναι το παλικάρι μας. Σήκω Παναγιώτη μου.. σήκω αγόρι μου να φύγουμε σήκω λεβέντη μουυυυ". Ήταν απίστευτο όλο αυτό που βλέπαμε και ακούγαμε , που επιβάρυνε ακόμα ποιο πολύ την κατάσταση μας, ενώ περιμέναμε νέα από τους δικούς μας ανθρώπους. Μανάδες πέφτανε στο πάτωμα, πατεράδες ξεσπούσαν με γροθιές στους τοίχους από την οδύνη.

Ξαφνικά είδα ένα γιατρό να κατευθύνεται προς εμάς. Δεν το ήθελα, αλλά η ώρα είχε φτάσει...πλησίασε προς το μέρος μας. Το ύφος του, παγερό αλλά ταυτόχρονα γεμάτο θλίψη. Η μητέρα του κατάλαβε…άρχισε να κλαίει και να φωνάζει το όνομα του παιδιού της, του Σπυράκου. "Σπύρο μουουου...αγόρι μου...όμορφε μου...". Όλοι πέσανε πάνω της να την κρατήσουν. Ο γιατρός γύρισε σε εμένα, τα μάτια μου τρέχανε, δεν έβγαλα μιλιά. Μίλησε αυτός. "Λυπάμαι, το χάσαμε το παλικάρι, λυπάμαι ειλικρινά", είπε.

Έπεσα, κάθισα στο πάτωμα. "Όχι ρε Σπύρο, Όχι ρε φίλε...ΦΙΛΕ ΜΟΥ…ΚΑΛΕ…ΟΧΙ"


Ήταν το τέλος μιας ζωής, μόλις 18 χρόνων. Μιας ζωής που μου χάρισε πολλά και μου πήρε αλλά τόσα. Ήταν ο φίλος μου, ο αδερφός, ένα κομμάτι από τη ζωή μου, από την ψυχή μου.

Ο άνθρωπός μου, ο ΣΠΥΡΑΚΛΑΣ.


Ημερομηνία θανάτου: 8/2/81, Ώρα θανάτου: 20:30


Τώρα, 24 χρόνια μετά, μεγάλος πια και εγώ, παντρεμένος με δύο παιδιά, τον Σπύρο και τη Νεφέλη... δεν ξεχνάω ποτέ το φίλο μου τον Σπύρο, που χάθηκε άδικα, που έφυγε από τη ζωή χαρούμενος για την ομάδα του, με το χαμόγελο στα χείλη και το όνομα του Γαλάκου μέσα στην ψυχή του.

Πέθανε πάνω στο καθήκον, πέθανε για τη μεγάλη του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Πέθανε όμως και εξαιτίας της απροσεξίας και της ανευθυνότητα κάποιων. Η οργή μετά από τόσα χρόνια έχει εξασθενήσει και την έχει διαδεχθεί η λύπη και η θύμηση αυτών των παιδιών.

Στην κηδεία του Σπύρου ήρθε ο "μοναδικός του", Ο Μάικ Γαλάκος. Ο παίκτης που τον έκανε να τρέξει στα σκαλιά του θανάτου για να τον συναντήσει. Ένα τηλέφωνο στον Ολυμπιακό αρκούσε. Σημαίες, φανέλες, κασκόλ. Τον συνόδευσε και μια φανέλα ακουμπισμένη στην κοιλιά του, με την υπογραφή του Μάικ: "Θα σε θυμόμαστε πάντα παλικάρι μου. Γαλάκος".

Όταν μετά από μήνες κόπασε ο θόρυβος από όλη την ιστορία, η οικογένεια του Σπύρου είχε ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα . Ήταν ο κύριος Νταϊφάς. Ήθελε να εκφράσει προσωπικά τη λύπη του για το θάνατο του Σπύρου. Δεν ήθελε, είπε, να πάρει πιο πριν, γιατί οι οικογένειες των παιδιών χρειαζόντουσαν ηρεμία. Όλοι οι παίκτες τότε είχαν πάθει σοκ από όλα αυτά τα γεγονότα. Επισκέπτονταν το τραυματισμένα παιδιά και τις οικογένειες των θυμάτων με δάκρυα στα μάτια. Αρκετοί από αυτούς έδωσαν προσωπικά αρκετά χρήματα στις οικογένειες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι 2 από τα 21 θύματα ήταν φίλοι του Νίκου Αναστόπουλου, ο οποίος είχε προμηθεύσει ο ίδιος τα παιδιά με τα εισιτήρια της 'μαύρης θύρας'. Ήταν ο Μιχάλης Μάρκου με την αρραβωνιαστικιά του Χαϊρατίδου Ζωγραφιά. Σκοτώθηκαν και οι δυο εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι τον Μάικ Γαλάκο, ο οποίος έλεγε ότι μια ώρα μετά το τραγικό γεγονός… καθότανε στο γήπεδο και κοιτούσε τη θύρα 7 μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Έλεγε ότι είναι απίστευτο να βάλει ο νους του πως τα παιδιά που ήταν εκεί, που τραγουδούσαν το όνομα του θρύλου, που γιόρταζαν το θρίαμβο του Ολυμπιακού, αυτά τα παιδιά ποδοπατήθηκαν από τη χαρά τους για τη μεγάλη νίκη την ίδια στιγμή που εμείς πανηγυρίζαμε στα αποδυτήρια το αποτέλεσμα….


Από τότε ξαναπήγα στο γήπεδο, όχι αρκετές φορές όμως. Θυμάμαι πως όταν περνούσα έξω από το Καραϊσκάκη, ο πόνος γινόταν αβάσταχτος. Προσπαθώ ακόμα και τώρα να λέω στα παιδιά μου για εκείνη τη μοιραία μέρα. Τους έχω πει τα πάντα για τον ΣΠΥΡΑΚΛΑ, ο μικρός μου γιος πήρε το όνομά του. Η ζωή μου όλη περιστρέφεται γύρω από αυτό το γεγονός θέλοντας και μη.

Από τότε κάθε οικογένεια ζει το δικό της δράμα. Η μοίρα έπαιξε πολύ σκληρό παιχνίδι τη μαύρη εκείνη ημέρα. Πολλές οικογένειες διαλύθηκαν , όπως η οικογένεια του 14χρονου Παναγιώτη Τουμανίδη. Μετά το θάνατο του Παναγιώτη πέθανε ο πατέρας, η γιαγιά του και η αδερφή του 26χρόνων. Υπάρχουν πολλοί που κατηγορούν τον Ολυμπιακό και το φανατισμό που είχαν αυτά τα παιδιά για την ομάδα. Δεν είναι έτσι, όμως. Ο Ολυμπιακός αυτός είναι, των μεγάλων συγκινήσεων. Δεν φταίει σε τίποτα ούτε αυτός, ούτε η αγάπη, ούτε ο φανατισμός, ούτε τίποτα.

Μόνο η εγκληματική αβλεψία μερικών, οι οποίοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, μα ποτέ. Αν δεν είχαν ανοίξει τη θύρα 8, τα θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα. Η θύρα 7 ήταν η μοναδική θύρα του σταδίου που δεν οδηγούσε κατευθείαν στις κερκίδες. Στο τέλος της σκάλας υπήρχε μια στοά σκοτεινή περίπου 50 μέτρα που έφτανε μέχρι την εξέδρα. Όταν έβγαινες από το γήπεδο δεν μπορούσες να δεις αν υπήρχε κόσμος στη σκάλα ή αν οι πόρτα είναι ανοιχτή.

Ακόμα και τώρα, δικαιολογώ απόλυτα τα παιδιά που πήγαν ώρες μετά για να βρουν τους υπεύθυνους για όλη την τραγωδία. Δεν είχε, όμως, κανένα νόημα πλέον. Μπορεί το δικαστήριο να τους αθώωσε όλους, αλλά οι τύψεις θα τους ακολουθούν μέχρι να πεθάνουν….


Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, δίνω το "παρών" μαζί με όλη την οικογένειά μου στο μνημόσυνο για τα 20 παιδιά και τον ένα αδερφό μου, που χάθηκαν έτσι ξαφνικά .Δεν ξεχνώ, πάντα τιμώ. Όταν πήγα για πρώτη φορά στο νέο Καραϊσκάκη, τα πόδια μου κόπηκαν. Η θυσία αυτών των παιδιών είχε επιτέλους αντίκρισμα.

Πήγα μαζί με τις αδερφές και το θείο του Σπύρου, βρεθήκαμε πάλι στο μέρος που άφησε την τελευταία του πνοή, πνοή την οποία αφιέρωσε στην αγαπημένη του ομάδα, στο ιδανικό της ζωής του. Στον Ολυμπιακό του, στον Ολυμπιακό μας... Ήταν αβάσταχτος ο πόνος και τα δάκρια ασταμάτητα. Η φράση "Αδέρφια, ζείτε, εσείς μας οδηγείτε", τρύπησε την καρδιά μας. Μας έλειπε, μας έλειπε πολύ….


Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Στην κερκίδα του Τορίνο, το 2000, αν δεν κάνω λάθος, δημιουργήθηκε ένα σύνθημα: "Θεέ μου, κάνε μου ένα χατίρι, κάνε αλήθεια ένα όνειρο τρελό, μαζί με εμάς να δούνε και οι νεκροί μας, το Θρύλο μας στον τελικό". Τρελάθηκα όταν το άκουσα. Δείχνει πως ο Ολυμπιακός λαός, γενιά με τη γενιά, δεν ξεχνάει ούτε στιγμή αυτά τα παιδιά. Αν γυρίσω 24 χρόνια πριν, θυμάμαι ότι όλος ο αθλητικός κόσμος (ανεξάρτητα από ομάδα και χρώμα) είχε συγκλονισθεί. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος προσέφερε αρκετό αίμα στο νοσοκομείο , ανάμεσα σε πολλούς άλλους μαζί και όλη η ομάδα του Ολυμπιακού.

Από τους πρώτους ήταν ο Κυράστας και ο Καραβίτης. Η κυρία Λόλα Νταϊφά ήταν είναι και θα είναι πάντα κοντά στις οικογένειες των θυμάτων, όπως επίσης και οι Σωκράτης και Πέτρος Κόκκαλης , υπάρχουν πράγματα που έχουν κάνει και δεν τα έχει μάθει κανείς. Αυτή είναι η πιο ουσιαστική βοήθεια και η πιο αληθινή. Τότε τα χρήματα και οι 350 χιλιάδες που έδινε στις οικογένειες η κυβέρνηση ήταν ένα τίποτα. Τι να κάνουν τα λεφτά σε μια μάνα μπροστά στην απώλεια του παιδιού της;;;;;;;

Δυστυχώς κανένας δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει υπεύθυνα τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτήν την τραγωδία. Η ανάκριση δεν είπε ποτέ επίσημα, αν η πόρτα ήταν κλειστή ή ανοικτή , μόνο εμείς που ποδοπατηθήκαμε, χάσαμε τις αισθήσεις, για αρκετή ώρα την αναπνοή μας, πεθάναμε… ξέρουμε και είναι ντροπή μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία να κρύβουμε την αλήθεια.

Θύμωσα και η οργή μου ξεπερνάει τα όριά μου όταν, ακόμα και τώρα, διαβάζω σε διάφορα βιβλία ότι η πόρτα ήταν ανοικτή. Σήμερα, αυτά που βλέπουμε και ακούμε εις βάρος των θυμάτων της Θύρας 7, αυτήν την ιεροσυλία που πράττουν κάποιοι υπάνθρωποι, είναι απαράδεκτη. Ξέρω ότι κάθε ένας που βρίζει τους νεκρούς της θύρας 7, θα το βρει μπροστά του, αν δεν το έχει ήδη βρει. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, είναι αυτό που αισθάνομαι. Καλά όλα, καλές οι ομάδες, οι οπαδοί, αλλά το σημαντικότερο είναι να μη γίνονται τέτοια πράγματα και ο καθένας να γυρίζει σπίτι του αρτιμελής. Να πηγαίνει, αλλά να γυρίζει κιόλας. Το σύνθημα "Θρύλε, θυμήσου, πρωταθλητή σε θέλουνε ακόμα και οι νεκροί σου", μας ταρακουνάει όλους.


Όταν μια διοργάνωση κατακτάται, είναι παράδοση το τρόπαιο να σηκώνεται ψηλά... Από τις 8/2/81 και έπειτα, όμως, οι παίκτες του Ολυμπιακού το σηκώνουν τόσο ψηλά, ώστε να μπορέσουν και τα αδέλφια μας που είναι εκεί, να το ακουμπήσουν...


Στη μνήμη του φίλου και αδερφού μου ΣΠΥΡΟΥ…….!!!!".



Επίλογος
Πέρασαν τόσα χρόνια. Κι είναι σαν χθες... Κάθε χρόνο τέτοια μέρα γράφονται πολλά για την πιο μαύρη σελίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου, για την πιο μαύρη σελίδα του Ολυμπιακού, για την καταραμένη 8η Φεβρουαρίου του 1981. Για τη μέρα που τα σκαλοπάτια της ΘΥΡΑΣ 7 του Σταδίου Καραϊσκάκη βάφτηκαν κόκκινα. Οχι από τα κασκόλ και τα πανό των φιλάθλων του Ολυμπιακού, αλλά από το αίμα τους. Ο,τι και να γράψουμε, ό,τι και να πούμε είναι λίγο. Δεν αρκεί για να απαλύνει τον πόνο των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους, δεν αρκεί για να λυτρώσει τα σπίτια που "έκλεισαν" εκείνη την ημέρα.

Μια κλωστή χωρίζει την υπέρτατη χαρά από την τραγωδία. Κι αυτή η κλωστή εκείνο το απόγευμα έσπασε. Τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ με 6-0, μια νίκη που ισοδυναμούσε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, κανείς δεν τη θυμάται με χαρά. Κανείς δεν θέλει να θυμάται όσα συνέβησαν εκείνο το απόγευμα. Τότε που 21 άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό...

Ο Δημήτρης Αδαμόπουλος (40), ο Γεράσιμος Αμίτσης (18), ο Σπύρος Ανδριώτης (24), ο Γιάννης Διαλυνάς (20), ο Γιάννης Κανελλόπουλος (18), ο Κώστας Καρανικόλας (26), ο Αντώνης Κουρουπάκης (34), ο Μιχάλης Κωστόπουλος (21), ο Σπύρος Λεωνιδάκης (18), ο Ευστράτιος Λούπος (20), ο Μιχάλης Μάρκου (27), ο Βασίλης Μάχας (20), ο Κώστας Μπίλας (28), ο Ηλίας Παναγούλης (17), ο Αναστάσιος Πιτσόλης (30), ο Κώστας Σκλαβούνης (16), ο Γιάννης Σπηλιόπουλος (19), ο Παναγιώτης Τουμανίδης (14), ο Νίκος Φίλος (19), ο Χρήστος Χατζηγεωργίου (34) και η Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23) έφυγαν, αλλά θα ζουν για πάντα στις μνήμες και την καρδιά μας.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ.