Του Βασίλη Ριτζαλέου
Οι Αμερικανοί είναι χρόνια τώρα διχασμένοι με την υπόθεση του Ιράκ. Στην αρχή θυσίαζαν με «εθνική γενναιοδωρία» χρήμα και ζωές… Των άλλων στην αρχή, των παιδιών τους έπειτα… Ένα μεγάλο μέρος τους ακόμη θεωρεί ότι ο πόλεμος στο Ιράκ έχει κάνει τον κόσμο «ασφαλέστερο» και έχει ενισχύσει τη Δημοκρατία στη Μέση Ανατολή εφόσον ανέτρεψε έναν στυγνό δικτάτορα ο οποίος κατασκεύαζε όπλα μαζικής καταστροφής και ενδεχομένως να τα προωθούσε σε τρομοκράτες. Το σημερινό κείμενο, που μας εμπιστεύθηκε ο κ. Βασίλης Ριτζαλέος, διδάκτορας νεότερης και σύγχρονης ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, που εργάζεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στην Κομοτηνή, έχει να κάνει με ζωές παιδιών και δη με ελληνική καταγωγή.
Γιατί κι έφηβοι να ήταν όταν έχασαν τη ζωή τους «ηρωικά» τα όνειρά τους για τη ζωή ήταν αυτά ενός παιδιού, δηλαδή με μέλλον, που τελείωσε σύντομα όμως. Η δημοσίευση αυτή έρχεται να εδραιώσει την άποψη ότι οι μάνες πενθούν τα παιδιά τους ακόμη κι όταν ζουν σε κοινωνίες που παράγουν μαζικά, εκτός από όπλα και ιδέες και τις πωλούν με τίμημα ζωές… Πωλούν στις μάνες ψεύτικα άλλοθι ότι δήθεν τα παιδιά τους έγιναν «αληθινοί ήρωες στον αγώνα για την ελευθερία του κόσμου. Η ιστορία θα γράψει πως η ελληνοαμερικανική κοινότητα είχε τους δικούς της νεκρούς στον πόλεμο του Ιράκ…» τονίζει ο κ. Ριτζαλέος. «Η σύντομη ιστορία οχτώ στρατιωτών. Πίσω από τους κατασκευασμένους ήρωες αποκαλύπτονται οι άνθρωποι. Πίσω από τον ηρωισμό οι φόβοι και τα καθημερινά όνειρα...».
Η ελληνική καταγωγή τους τράβηξε την προσοχή μου στη λίστα των αμερικανικών απωλειών στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν από το 2003 μέχρι σήμερα: Πέτρος Γιαννόπουλος από το Ιλινόις, Δημήτρης Γαβριήλ από τη Νέα Υόρκη, Στηβ Βαχαβιόλος από το Έιρμοντ της Νέας Υόρκης, Νίκολας Αρβανίτης από το Σάλεμ του Νιουχαμσάιρ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Αμερική, σχεδόν ενωμένη στην αρχή, έστειλε με ενθουσιασμό τα παιδιά της στον αγώνα για την «ελευθερία του Ιράκ και του Αφγανιστάν». Με αφορμή τη δράση κατά της διεθνούς τρομοκρατίας, τούς οδηγούσε σε έναν παράλογο πόλεμο για τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο του Περσικού Κόλπου και της Ασίας. Και τα παιδιά της Αμερικής ανέλαβαν πρόθυμα τον επικίνδυνο ρόλο του Σταυροφόρου και του Εξολοθρευτή, ενσαρκώνοντας ήρωες των κόμικς και των βιντεοπαιχνιδιών.
• Ο Νίκολας Ξιάρχος, 21 ετών, πεζοναύτης και γιος Ελληνοαμερικανού αξιωματικού της Αστυνομίας στη Μασαχουσέτη, σκοτώθηκε στις 23 Ιουλίου του 2009 στο Αφγανιστάν. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε σωθεί από φονική έκρηξη βόμβας ενώ υπηρετούσε στο Ιράκ. Τραγική ειρωνεία: μερικές ημέρες πριν από το θάνατό του, οι γονείς και τα αδέρφια του δημοσίευσαν επιστολή στον Τύπο εκφράζοντας τη βεβαιότητα για τη νίκη των Αμερικανών και την ασφαλή επιστροφή του γιου τους στη Μασαχουσέτη. Σήμερα, ο πατέρας του συγκεντρώνει χρήματα για την ανακούφιση των βετεράνων του πολέμου στη μνήμη του παιδιού του.
• Ο Τζέισον Κουτρούμπας, 21 ετών, ήταν από τη Φλόριντα. Μετά την κατάταξή του στις Ειδικές Δυνάμεις πολέμησε στο Ιράκ όπου σκοτώθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2007. Αν και ήταν σκληρά εκπαιδευμένος δεν έκρυβε τους φόβους του όταν έστελνε ηλεκτρονικά μηνύματα στους φίλους του: «είμαι χαρούμενος όταν έχω βραδινή υπηρεσία, επειδή είναι πιο δροσερά και σκοτεινά, και νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια». Σκόπευε να εγκαταλείψει το στρατό στο τέλος του 2007, όταν θα επέστρεφε στην Αμερική για να αρχίσει τις σπουδές του στο κολλέγιο.
• Ο Μάθιου Παθένος, 21 ετών, ήταν πεζοναύτης και σκοτώθηκε στη Φαλούτζα του Ιράκ. Με τη γνωστοποίηση του θανάτου του στις 7 Φεβρουαρίου 2007, οι γονείς του κράτησαν σε απόσταση τα αμερικανικά μέσα ζητώντας από αυτά να σεβαστούν την οικογενειακή τραγωδία.
• Ο Νίκολας Αρβανίτης ήταν 22 ετών και σκοτώθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2006, την επομένη των γενεθλίων του. Ήταν αλεξιπτωτιστής της περίφημης 82ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας και παθιασμένος με τον στρατό: εξαιρετικός κιθαρίστας της τζαζ, απέρριψε υποτροφία σε μουσική ακαδημία για να καταταγεί στα 17 του στον στρατό με τη σύμφωνη γνώμη της μητέρας του. Μολονότι μπορούσε να γίνει υπεύθυνος της εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων, προτίμησε να φύγει πρώτα στο Αφγανιστάν και μετά στο Ιράκ για έναν χρόνο.
• Ο Στηβ Βαχαβιόλος, 21 ετών, σκοτώθηκε στις 11 Μαΐου 2006. Δεν πρόλαβε να παραλάβει το τελευταίο δέμα που του ετοίμασαν οι γονείς του Κωνσταντίνος (Γκας) και Βασιλική: «του στέλναμε ένα πακέτο με ελληνικές γεύσεις που αγαπούσε». Ο θάνατός του δεν ήταν ηρωικός, όπως θα φανταζόταν κάποιος το τέλος ενός πεζοναύτη, καθώς το άρμα του έπεσε σε ένα κανάλι νοτιοδυτικά της Βαγδάτης και όλο το πλήρωμα πνίγηκε. Ωστόσο, οι γεννημένοι στην Ελλάδα γονείς του τόνιζαν στα αμερικανικά μέσα πως «θέλουμε να μάθουν όλοι ότι δεν πέθανε χωρίς αιτία». Οι δημοσιογράφοι τον είχαν ήδη τοποθετήσει στο πάνθεον των ηρώων, αυτό το παιδί που έβλεπε το μέλλον του έξω από το στρατό, αγαπούσε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και διψούσε να διαβάζει βιβλία επιστημονικής φαντασίας. Στο σπίτι κυμάτιζαν η αμερικανική και ελληνική σημαία, ενώ στο διαδίκτυο πολλοί που έχασαν συγγενείς τους στο Ιράκ, άγνωστοι στον Γκας και τη Βασιλική, έστελναν μηνύματα συμπαράστασης. Από τα μηνύματα, συγκράτησα εκείνο της Μαρίας: «koubaro, koubara. Μόνον οι καλύτεροι πεθαίνουν νέοι».
• Ο Δημήτρης Γαβριήλ, 29 ετών, σκοτώθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2004. Ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους μέχρι τώρα Ελληνοαμερικανούς πεσόντες στο Ιράκ. Η περίπτωσή του είναι ιδιαίτερη: εγκατέλειψε την καριέρα του χρηματιστή για να πολεμήσει ως πεζοναύτης στο Ιράκ. Όλα όμως έχουν και την αιτία τους. Πριν από την κατάταξή του στους πεζοναύτες, ο Δημήτρης, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μπράουν, δούλευε στο Μανχάταν για λογαριασμό της γνωστής JP Morgan και στον ελεύθερο χρόνο του έγραφε άρθρα και ποιήματα για να μην ξεχαστούν οι φίλοι που έχασε στους Δίδυμους Πύργους στην επίθεση της 11η Σεπτεμβρίου. Πείστηκε πως ο πόλεμος ήταν η απάντηση στην τρομοκρατία και έφυγε τον Ιούνιο του 2004 για το Ιράκ.
• Ο πεζοναύτης Πέτρος Γιαννόπουλος, 22 ετών, σκοτώθηκε μια βδομάδα πριν από τον Γαβριήλ, στις 11 Νοεμβρίου 2004. Αν και ήταν ταλαντούχος αθλητής του χόκεϋ και για αυτό περιζήτητος σε κολέγια, προτίμησε να καταταγεί στο Στρατό στα 17 του: «ο Στρατός προσφέρει εμπειρίες που δεν μπορώ να έχω σε μια τάξη», έλεγε στους γονείς του που δεν ήταν ενθουσιασμένοι με την επιλογή του. Το αγαπημένο του ρητό ήταν: «ζω για να κερδίζω, τολμώ να αποτυγχάνω». Η σελίδα συλλυπητηρίων στο διαδίκτυο κατακλύζεται από μηνύματα ανθρώπων που δεν τον γνώριζαν αλλά τον θεωρούν ως έναν από τους ήρωες της πατρίδας. Ένα ζευγάρι ομογενών έγραψε σχετικά: «o theos na einai mazi sas. Δεν τον συναντήσαμε ποτέ, αλλά ήταν πράγματι ένας Έλληνας ήρωας».
• Ο Μιχαήλ Μιχαλάκης από το Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια ήταν μόλις 18 ετών (ένα από τα σαράντα νεαρότερα θύματα των Αμερικανών στον πόλεμο του Ιράκ και του Αφγανιστάν) και είναι ο πρώτος Ελληνοαμερικανός που σκοτώθηκε στο Ιράκ την επομένη των Χριστουγέννων του 2003. Μέλος της Εθνικής Φρουράς και της Στρατονομίας, έχασε τη ζωή του όταν ανατράπηκε το όχημά του στο Αεροδρόμιο της Βαγδάτης.
Μετά το θάνατό τους, η περίπτωση των Ελληνοαμερικανών στρατιωτών αποτελεί τμήμα της επίσημης προπαγάνδας που ασπάζονται οι πολίτες: έγιναν αληθινοί ήρωες στον αγώνα για την ελευθερία του κόσμου. Η ιστορία θα γράψει πως η ελληνοαμερικανική κοινότητα είχε τους δικούς της νεκρούς στον πόλεμο του Ιράκ. Επί της ουσίας, όμως, εκτός από την απώλεια 5.450 Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν μέχρι τώρα, η επιχείρηση για την «ελευθερία» του Ιράκ στοίχισε τη ζωή σε 150.000 Ιρακινούς αμάχους (με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις) και οδήγησε πέντε εκατομμύρια στην προσφυγιά. Στο Αφγανιστάν, μόνο την τελευταία τριετία, υπήρξαν 6.500 θύματα μεταξύ των αμάχων (σύμφωνα με επίσημες στατιστικές), ενώ οι πρόσφυγες στο Πακιστάν και το Ιράν υπολογίζονται σε τρία περίπου εκατομμύρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου