Του Ηλία Κανέλλη
Η πραγματικότητα δεν υπάρχει- κι αν υπάρχει, δεν απασχολεί την ηγεσία του ΚΚΕ. Είναι, άλλωστε, πολύπλοκη. Δεν αναλύεται με το βολικό σχήμα, πάντα το ίδιο, που ακούγαμε από παιδιά:
τα λεφτά, που τα έχουν οι λίγοι, να μοιραστούν στους πολλούς.
Η Αλέκα Παπαρήγα δεν θα ήταν ό,τι είναι αν άφηνε πίσω της τα σχήματα. Είναι βολικά. Χρησιμεύουν σε όσους είναι διατεθειμένοι να την ακολουθήσουν χωρίς προϋποθέσεις. Γι΄ αυτούς, που ζουν με την ηρωική αφήγηση της επανάστασης- την ίδια αφήγηση που προβάρουν στις αέναες επιδείξεις επαναστατικής γυμναστικής, τις πρόβες για την τελική επίθεση προς τα θερινά ανάκτορα.
Ηρθε ή ώρα; Οχι, βέβαια. Αλλά το σύστημα έχει κλονιστεί- και η γραμματέας του ΚΚΕ κρίνει ότι μπορεί να το υπονομεύσει βαθύτερα. Γι΄ αυτό προκρίνει απείθεια κι ανυπακοή. Ελεγχόμενο (από τις κομματικές δυνάμεις) μπάχαλο. «Το δίκιο του αγώνα», όπως το συνόψισε και στις χθεσινές της δηλώσεις, μετά την ανακοίνωση των σκληρών μέτρων λιτότητας.
Εστω κι αν ο αγώνας αυτός βλάπτει το συλλογικό συμφέρον- όπως αποδείχτηκε τις προάλλες με την ομηρεία από το ΠΑΜΕ του ισπανικού κρουαζιερόπλοιου στον Πειραιά που οδήγησε την πλοιοκτήτρια εταιρεία να κόψει το μεγάλο ελληνικό λιμάνι από τόπο προορισμού- το ΚΚΕ δεν θα αναλάβει την ευθύνη της απώλειας. Το κόμμα δεν κάνει ποτέ λάθη, όπως άλλωστε κι ο Πάπας.
Η Αλέκα Παπαρήγα συστηματικά παραβλέπει την πραγματικότητα. Μεγάλες ευθύνες για την εκτροπή της οικονομίας επιμερίζονται και σε τμήματα του δυνάμει ακροατηρίου της. Τα αναχρονιστικά προνόμια των συντεχνιών, η γραφειοκρατία, η αναποτελεσματικότητα και η διαφθορά του Δημοσίου, όσοι επωφελήθηκαν από τις ευνοϊκές συνθήκες συνταξιοδότησης, δεν μπήκαν ποτέ στο στόχαστρο της κριτικής της. Στον θαυμαστό κόσμο του κόμματος, «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός», με τον ίδιο τρόπο που «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση. Η πολιτική κουλτούρα του ΚΚΕ είναι αυτή της διαμαρτυρίας, της υπονόμευσης της συναίνεσης, της όξυνσης της κοινωνικής έντασης. Η μόνη εποικοδομητική στάση που κατανοεί το κόμμα το οποίο συνεχίζει, με απόφαση του συνεδρίου του, να λατρεύει τον Στάλιν, είναι η στάση της αποσταθεροποίησης του «αστικού καθεστώτος», η δομική ανατροπή του. Ναι μεν η δημοκρατία θεωρεί τμήμα της το ΚΚΕ, εκείνο όμως δεν δεσμεύεται από το πλαίσιο της δημοκρατίας.
Γιατί;
Διότι η μόνη δημοκρατία που πρεσβεύει είναι η «λαϊκή»- η οποία, ως γνωστόν, είναι «λαϊκή» επειδή δεν αναγνωρίζει άλλο κόμμα πλην του ενός και μοναδικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου