H Ευρωπαϊκή Ένωση Πεθαίνει.

του Charles Kupchan

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) πεθαίνει. Όχι με ένα δραματικό, αιφνίδιο θάνατο, αλλά σταδιακά, με τόσο ήρεμο τρόπο που μια των ημερών ίσως να κοιτάξουμε προς την άλλη μεριά του Ατλαντικού και να συνειδητοποιήσουμε πως το σχέδιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που το θεωρούσαμε δεδομένο, απλά έπαψε να υφίσταται. 

Η παρακμή της Ευρώπης είναι εν μέρει μόνο οικονομική. Η οικονομική κρίση έπληξε με σφοδρότητα πολλά κράτη-μέλη της ΕΕ, ενώ τα υψηλά δημόσια ελλείμματα και η επισφαλής υγεία πολλών ευρωπαϊκών τραπεζών ίσως να προμηνύει περισσότερα προβλήματα στο μέλλον. 

 

 Αλλά αυτή η εξέλιξη ίσως να αποδειχτεί αμελητέα, σε σχέση με άλλες σοβαρότερες παθογένειες: από το Λονδίνο ως το Βερολίνο και τη Βαρσοβία, η Ευρώπη βιώνει μια επανεθνικοποίηση της πολιτικής τους ζωής. Τα κράτη-μέλη γαντζώνονται στην εθνική τους κυριαρχία, που μέχρι πρόσφατα θυσίαζαν ευχαρίστως, στο βωμό των κοινών τους ιδεωδών.  

Αλλά πολλούς Ευρωπαίους, αυτό δε φαίνεται πια ούτε καν να τους ενδιαφέρει. Αναρωτιούνται σε τι χρησιμεύει η ένωση, κι αν αξίζει όλη τη φασαρία. Αν συνεχιστεί αυτή η τάση, μπορεί να δούμε να ακυρώνεται ένα από τα σημαντικότερα και πιο απροσδόκητα πολιτικά επιτεύγματα του 20ού αιώνα: η ενοποίηση της Ευρώπης, η ειρήνευσή της, η αναζήτηση της ενδυνάμωσής της ως συνεκτικής και ενιαίας οντότητας.

Σε μια τέτοια περίπτωση, θα δούμε ανεξάρτητα ευρωπαϊκά κράτη να βυθίζονται στη γεωπολιτική ασημαντότητακαι τις Ηνωμένες Πολιτείες να στερούνται από έναν σύμμαχο ικανό και πρόθυμο να τις βοηθά στις παγκόσμιες υποθέσεις.  Αυτό το ξέφτισμα της υποστήριξης προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση πλήττει ακόμα και τη Γερμανία, που η εμμονή της με την κατάργηση των εθνικών διαμαχών που για αιώνες οδηγούσαν τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις να πολεμούν μεταξύ τους την είχε καταστήσει σε πραγματικό κινητήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η πρόσφατη απροθυμία του Βερολίνου να διασώσει την Ελλάδα από την οικονομική της κατάρρευση -η καγκελάριος 'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel) αντιδρούσε για μήνες στην οικονομική διάσωση της Ελλάδας- ράγισε το ευρωπαϊκό πνεύμα της οικονομικής αλληλεγγύης, ένα από τα εμβλήματα της ενωμένης Ευρώπης. Η Μέρκελ κάμφθηκε μόνο όταν κατέστη σαφές πως η ελληνική κρίση κινδύνευε να συμπαρασύρει στο χάος ολόκληρη την ευρωζώνη. Μόνο τότε αποφάσισε να εγκρίνει το δανεισμό της Ελλάδας και να αντιταχθεί στην κοινή γνώμη της χώρας της: οι ψηφοφόροι στις τοπικές εκλογές της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας αντέδρασαν αστραπιαία καταψηφίζοντας το κόμμα της, τιμωρώντας τους χριστιανοδημοκράτες με τη χειρότερη εκλογική τους ήττα τη μεταπολεμική περίοδο.

Πίσω από τη προφανή τσιγκουνιά της Γερμανίας κρύβεται κάτι πολύ ευρύτερο: σήμερα πλέον, η επιδίωξη της εξυπηρέτησης των εθνικών γερμανικών συμφερόντων μειώνει κατά πολύ τον ενθουσιασμό του Βερολίνου για τα τεκταινόμενα στην ΕΕ. 

Ένα από τα τελευταία σημεία πως το ευρωπαϊκό εγχείρημα παραμένει ζωντανό, ήταν η πρόσφατη έγκριση της «συνθήκης της Λισαβόνας» από όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ, πράγμα που εξόπλισε την ένωση με έναν πρόεδρο, έναν «τσάρο» της εξωτερικής πολιτικής της κι ένα κοινό διπλωματικό σώμα. Αλλά όταν το Βερολίνο κλήθηκε να επιλέξει ποιοι θα καταλάβουν αυτά τα σημαντικά αξιώματα, επελέγησαν αντίστοιχα οι Χέρμαν Φαν Ράμπουι (Herman van Rompuy) και Κάθριν 'Αστον (Catherine Ashton) πολιτικοί μικρού βεληνεκούς, που δεν μπορούσαν επ' ουδενί να επισκιάσουν τους ηγέτες των μεγάλων κρατών-μελών. Ακόμα και η γερμανική δικαιοσύνη έβαλε φρένο στην ΕΕ: πέρσι αποφάσισε να οχυρώσει το εθνικό γερμανικό κοινοβούλιο από την ευρωπαϊκή νομοθεσία.

Απ' άκρου σ' άκρη της ΕΕ παρατηρείται μια εθνικοποίηση της πολιτικής ζωής.

• Ένα από τα πιο εκκωφαντικά σημεία αυτού του φαινομένου ήταν το 2005, όταν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοίψηφοφόροιαπέρριψαν τη συνταγματική συνθήκη, που θα ενίσχυε το νομικό και πολιτικό χαρακτήρα της ΕΕ.
• Η «συνθήκη της Λισαβόνας», ο «κουτσουρεμένος» διάδοχος της «συνταγματικής συνθήκης», απορρίφθηκε επίσης από τους Ιρλανδούς, το 2008. Το 2009 αυτοί άλλαξαν γνώμη, μόνο όμως αφού εξασφάλισαν πως η νέα συνθήκη δε θα έπληττε τον εθνικό έλεγχο του Δουβλίνου επί της φορολογίας ή την στρατιωτική τους ουδετερότητα.
• Αλλά και στη Βρετανία, οι εκλογές του Μαΐου έφεραν στην εξουσία μια δικομματική συμμαχία, με πυλώνα το Συντηρητικό κόμμα, γνωστό για τον ευρωσκεπτικισμό του.
• Αλλού, παρατηρείται άνοδος του δεξιού λαϊκισμού, ενός υποπροϊόντος -κατά πρώτο λόγο- της αντίθεσης στη μετανάστευση. Αλλά ο αιχμηρός εθνικισμός δε βάζει στο στόχαστρό του μόνο τις εθνικές μειονότητες, αλλά και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας λόγω ακριβώς της συμμετοχής στην ευρωπαϊκή πολιτική ενοποίηση. Στην Ουγγαρίαεπί παραδείγματι, το «κόμμα για καλύτερη Ουγγαρία» (Jobbik), που είναι ανοικτά ξενοφοβικό, κέρδισε 47 έδρες στις εκλογές του 2010, έναντι... 0 το 2006. Ακόμα και στην ιστορικά ανεκτικότατη Ολλανδία, το ακροδεξιό «κόμμα ελευθερίας» (PVV)κέρδισε στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογέςπάνω από 15% της λαϊκής ψήφου, καταλαμβάνοντας στη βουλή ελάχιστες έδρες λιγότερες από το μεγαλύτερο κόμμα.
  

Λες και δεν αρκούσαν τα παραπάνω εμπόδια στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, τον Ιούλιο του 2010 η κυλιόμενη προεδρία της ΕΕ έτυχε να πέσει στο Βέλγιο, μια χώρα στην οποία ο διχασμός μεταξύ των ολλανδόφωνων Φλαμανδών και των γαλλόφωνων Βαλόνων είναι τόσο έντονος που πολλές εβδομάδες μετά τις εκλογές του Ιουνίου δεν έχει ακόμα σχηματισθεί λειτουργική κυβέρνηση! Είναι δηλωτικό πως η χώρα που ηγείται σήμερα της ΕΕ υποφέρει από τον ίδιο ακριβώς εθνοτικό ανταγωνισμό που υποτίθεται πως θα εξάλειφε η δημιουργία της ΕΕ! 

Η επανεθνικοποίηση της ευρωπαϊκής πολιτικής οφείλεται, πρώτα και κύρια, σε μια διαγενεακή αλλαγή. Για τους Ευρωπαίους που είχαν βιώσει το Β' παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και τον «ψυχρό πόλεμο», η ευρωπαϊκή ενοποίηση αντιπροσώπευε κυρίως μια οδό διαφυγής από το αιματηρό παρελθόν της ηπείρου. Αλλά αυτό δεν ισχύει και τόσο για τους νεότερους Ευρωπαίους: σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, οι Γάλλοι άνω των 55 ετών που θεωρούν την ΕΕ «εγγύηση για τη διατήρηση της ειρήνης» είναι διπλάσιοι σχεδόν από τους κάτω των 36 ετών που εκτιμούν το ίδιο. Δεν πρέπει άρα να μας προκαλεί εντύπωση πως οι νεότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες προσεγγίζουν την ΕΕ ψυχρά και υπολογιστικά, και όχι σαν κάποιο πολιτικό ιδεώδες. 

Εντωμεταξύ οι απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, πιέζουν το ευρωπαϊκό «κοινωνικό κράτος». Καθώς οι κυβερνήσεις εξαναγκάζονται να αυξήσουν τα όρια συνταξιοδότησης και να περικόψουν τις συντάξεις, είναι βολικό να μεταχειρίζονται την ΕΕ σαν «αποδιοπομπαίο τράγο», στον οποίο οφείλονται όλες οι δυσάρεστες αποφάσεις. Στη Γαλλία π.χ. η Ευρώπη εμφανίζεται συχνά ως «δούρειος ίππος» των «αγγλοσαξόνων» στην επίθεσή τους κατά του «κοινωνικού κράτους» ή σαν διακινητής «Πολωνών υδραυλικών» που διαμέσου της ανοικτής αγοράς εργασίας της ΕΕ υποβλέπουν τις θέσεις εργασίας των Γάλλων. 

Η εσπευσμένη διεύρυνση της ΕΕ προς την ανατολή και το νότο τής στέρησε επίσης λίγη επιπλέον ζωή. Καθώς απουσιάζει πια η κομψή αίσθηση που ανέδυε η μικρή ένωση πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου τα πρώτα κράτη-μέλη της τείνουν προς την εσωστρέφεια. Αλλά και τα νέα κράτη-μέλη της κεντρικής Ευρώπης -τα οποία μόλις που πρόλαβαν να γευτούν την αίσθηση της πλήρους εθνικής ανεξαρτησίας τους μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού- είναι πολύ απρόθυμα να τη στερηθούν εκ νέου. Όπως είχε δηλώσει ο αείμνηστος πρόεδρος της Πολωνίας Λεχ Καζίνσκι (Lech Kaczyński) το 2005, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, «τους Πολωνούς τους νοιάζει το μέλλον της Πολωνίας, όχι της ΕΕ». 

Η ευρωπαϊκή κόπωση επιδεινώθηκε από τη συμμετοχή πολλών κρατών-μελών στους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Στη Γερμανία, σχεδόν τα 2/3 των πολιτών αντιτίθενται στην αποστολή γερμανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν. Αυτό δε χαροποιεί την ΕΕ, που φιλοδοξεί να εμφανιστεί στις παγκόσμιες υποθέσεις με ενιαία φωνή. Την ίδια ώρα που ένας από τους λόγους ύπαρξης της ΕΕ είναι να αναβαθμίσει τη γεωπολιτική παρουσία της Ευρώπης στις παγκόσμιες υποθέσεις, κανείς δε φαίνεται να υποστηρίζει την υπόθεσή αυτή! Οι μακρινοί πόλεμοι, σε συνδυασμό με τις -απεχθείς, και λόγω της οικονομικής κρίσης- αμυντικές δαπάνες, κόβουν κάθε όρεξη για ανάληψη διεθνών πρωτοβουλιών εκ μέρους της ΕΕ. 

«Προς το παρόν, το μόνο που κάνει η ΕΕ είναι να "κρατάει αναμμένες" τις "μηχανές", ελπίζοντας πως αν "αγοράσει" λίγο χρόνο ίσως να εμφανιστούν νέοι ηγέτες, που θα δείξουν περισσότερο ενδιαφέρον για το ευρωπαϊκό εγχείρημα», μας δήλωσε ένας ευρωβουλευτής. 

Η «αγορά χρόνου» ίσως να είναι πράγματι ό,τι περισσότερο μπορεί να κάνει προς το παρόν η ΕΕ. Αλλά η αποσύνθεσή της δε δείχνει να ανακόπτεται, πράγμα που αρχίζει να έχει επιπτώσεις και εκτός των συνόρων της. Η κυβέρνηση Ομπάμα (Obama) εξέφρασε ήδη δημοσίως τη δυσαρέσκειά της με το διαμορφούμενο νέο γεωστρατηγικό προφίλ της ΕΕ. 

 

Ο Αμερικανός υπουργός αμύνης Ρόμπερτ Γκέιτς (Robert Gates) παραπονέθηκε δημοσίως το περασμένο Φεβρουάριο, σε μια σύνοδο του ΝΑΤΟ: «η προϊούσα αποστρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, όπου  η κοινή γνώμη και η πολιτική τάξη διάκεινται εκ προοιμίου αρνητικά σε κάθε άσκηση στρατιωτικής δράσης -και στο συνεπαγόμενο ρίσκο- που το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα ήταν "ευλογία", μετατρέπεται σήμερα, τον 21ο αιώνα, σε απειλή για την επίτευξη πραγματικής ασφάλειας και βιώσιμης ειρήνης».

 

Αν αναλογιστούμε πως και οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να απαλλαγούν από πελώρια ελλείμματα και πολύ θα ήθελαν να κάνουν ένα διάλειμμα στην ανάπτυξη των ενόπλων τους δυνάμεων, είναι λογικό η Ουάσινγκτον να κρίνει ολοένα και περισσότερο την νομιμοφροσύνη των συμμάχων της στη βάση του πόσα λεφτά βάζουν στο κοινό ταμείο. Όσον αφορά την Ευρώπη, αυτά είναι λίγα, και όσο πάει και λιγοστεύουν.

Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε την Ευρώπη να επιστρέφει στην εποχή των ευρωπαϊκών πολέμων· οι λαοί της έχουν χάσει πια την όρεξη για ένοπλες συγκρούσεις. Είναι πιθανότερο η ευρωπαϊκή πολιτική ζωή να γίνεται ολοένα και πιο εθνοκεντρική, έως ότου η ΕΕ καταντήσει μια κατ' επίφαση «ένωση». Ίσως σε πολλούς αυτό να μην ακούγεται σαν κάτι τόσο τρομερό, αλλά σε έναν πλανήτη που χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε τη θέληση, την ισχύ και τον πλούτο της ενιαίας ΕΕ, η εμφάνιση μιας διασπασμένη και εσωστρεφής Ευρώπη θα αντιπροσώπευε μια ιστορικής τάξης οπισθοχώρηση. 

Εδώ και έξι δεκαετίες, οι Ζαν Μονέ (Jean Monnet), Ρομπέρ Σουμάν (Robert Schuman) και Κόνραντ Αντενάουερ (Konrad Adenauer) συνίδρυαν την Ευρώπη. Σήμερα η ΕΕ χρειάζεται μια νέα γενιά ηγετών που θα κατορθώσουν να εμφυσήσουν λίγη ζωντάνια σε ένα εγχείρημα που είναι επικίνδυνα κοντά στον οριστικό ενταφιασμό του. Προς το παρόν, αυτοί οι ηγέτες δε φαίνονται πουθενά.

(Ο Charles Kupchan είναι καθηγητής διεθνών σχέσεων στο πανεπιστήμιο του Τζορτζτάουν)

(από www.ppol.gr/"The Washington Post")

Ο ψεύτικος πόλεμος και κάλπικη λύση

Τον ψεύτικο πόλεμο ακολούθησε ένας δεύτερος κάλπικος πόλεμος με πραγματικά αποτελέσματα αναθεωρητικού χαρακτήρα για την εποχή. Ήταν η γερμανική επίθεση εναντίον των κάτω χώρων και της Γαλλίας, που είχε ως αποτέλεσμα, σε χρόνο ρεκόρ να βρεθούν οι πάντες κάτω από τη γερμανική μπότα και τη σβάστικα. Στην ουσία ο πόλεμος αυτός ήταν τόσο γρήγορος και η πτώση της Γαλλίας τόσο εύκολη, που δικαίως θα μπορούσαν οι εξελίξεις αυτές να χαρακτηριστούν ως συνέχεια ή ως ένας δεύτερος ψεύτικος πόλεμος, που έφερε γεωστρατηγικές και θεσμικές αλλαγές στην Ευρώπη απομονώνοντας τη Βρετανία. 

Αναθεωρητική πολιτική

Και ο πόλεμος του '74 στην Κύπρο ήταν κάλπικος και ψεύτικος, καθότι ήταν προδομένος. Όμως, επέφερε αλλαγές και είχε ως επιπτώσεις παράνομα αποτελέσματα, που ήταν ενταγμένα στην τουρκική αναθεωρητική πολιτική, η οποία εκτελείτο και εκτελείται επί τη βάσει στρατηγικής. Και αυτά τα αποτελέσματα καταγράφονται ως εξής: 

1) Βίαιος πληθυσμιακός, γεωγραφικός και διοικητικός διαχωρισμός της Κύπρου.

2) Προσφυγοποίηση.

3) Στέρηση ατομικών και πάσης φύσεως άλλων δικαιωμάτων.

4) Εποικισμός.

5) Γεωστρατηγικός και γεωπολιτικός έλεγχος της Κύπρου από την Τουρκία.

Οι Τούρκοι θέλουν να μετατρέψουν την περιοχή από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα σε μια τουρκική λίμνη. 

Οι μορφές της διχοτόμησης

Το ερώτημα είναι το εξής: Με την υπό συζήτηση διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού ανατρέπονται ή νομιμοποιούνται όλα αυτά τα τετελεσμένα της εισβολής; Είναι η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία έντιμος συμβιβασμός ή η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής; Ιστορικώς, πρακτικώς και άλλως πως η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία συνιστά από το 1956 τη σύνωνυμη πολιτειακή μορφή της διχοτόμησης, την οποία αφόριζαν προ του '74 απαξάπαντες των Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων πολιτικών.

Σήμερα, λοιπόν, υπάρχουν οι εξής επιλογές:

1. Διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.

2. Διζωνική δικοινοτική συνομοσπονδία.

3. Συνδυασμός των προηγούμενων δυο και

4. Διχοτόμηση των δυο κυρίαρχων κρατών.

Έχουμε δηλαδή ενώπιόν μας τέσσερις μορφές διχοτόμησης, χωρίς εναλλακτική διέξοδο, η οποία θα μπορούσε να δοθεί στην ακόλουθη βάση: 

α. Ν' αλλάξει η μεθοδολογία επίλυσης του Κυπριακού. Αντί, δηλαδή, να ξεκινούμε από πάνω προς τα κάτω, αντί δηλαδή να ξεκινούμε από την εξεύρεση τρόπων για τον ακρωτηριασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να χωρέσουν όσα θα χωρέσουν σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, να ξεκινήσει η διαδικασία από τα κάτω προς τα πάνω. Δηλαδή, να τεθούν οι πυλώνες των αρχών και των αξιών της Ε.Ε. επί των οποίων να οικοδομηθεί το πολιτειακό μόρφωμα της Κύπρου δημοκρατικά και ευρωπαϊκά. 

Εν ολίγοις, θα πρέπει να γίνουν σεβαστά τα ελάχιστα δικαιώματα που απολαμβάνουν οι λοιποί Ευρωπαίοι πολίτες, όπως είναι:

1. Οι ελευθερίες διακίνησης, εγκατάστασης και περιουσίας.

2. Οι τέσσερις βασικές ελευθερίες, διακίνησης προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων.

3. Η πλήρης ισότητα πολιτών. 

4. Η θεμελιώδης αρχή ένας άνθρωπος μία ψήφος. 

Το σύνολο των δικαιωμάτων αυτών θα πρέπει ν' απολαμβάνεται από τους Κύπριους πολίτες χωρίς φυλετικές και εθνολογικές ή άλλες διακρίσεις. 

Αναγκαία, ταυτοχρόνως, είναι: 

α. Η απαλλαγή της Κύπρου από την ξένη κηδεμόνευση, που σημαίνει τον τερματισμό των εγγυητικών και λοιπόν επεμβατικών δικαιωμάτων, που δεν συνάδουν ούτε με το διεθνές δίκαιο ούτε με την εγκαθίδρυση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους.

β. Η πλήρης εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου, που σημαίνει τον τερματισμό του εποικισμού και της τουρκικής θεωρίας του ξίφους και του εθνικού ξεκληρίσματος.

γ. Η αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων σταδιακά και προ της λύσης, προφανώς στο πλαίσιο μιας διεθνούς διάσκεψης για να διευκολυνθεί, όπως καθορίζουν οι εκθέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, για την εξεύρεση λύσης του Κυπριακού. 

Ευρωπαϊκή λύση ή συνθηκολόγηση

ΥΠΟ αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να γίνει πράξη η επιστροφή, η απαλλαγή από την κατοχή και από τον γεωστρατηγικό έλεγχο της Τουρκίας σε μια Κύπρο όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι και κάθε άλλος Ευρωπαίος πολίτης θα μπορούν να ζουν μαζί, στις ίδιες πόλεις και στις ίδιες γειτονιές, κάτω από τις εγγυήσεις των νόμων των αρχών και των αξιών της Ε.Ε. Η στρατηγική θέση πρέπει να είναι σαφής:

Ευρωπαϊκή, δημοκρατική λύση στο Κυπριακό, ευρωπαϊκή Τουρκία. Εάν η Τουρκία δεν συναινεί στην εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου, σημαίνει ότι δεν συναινεί και στη δική της ένταξη στην Ε.Ε. Δεν σημαίνει δε, ότι εμείς θα πρέπει να συναινέσουμε στην εφαρμογή των νόμων των τουρκικών τανκς. Δεν ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. για να νομιμοποιήσουμε τα τετελεσμένα της εισβολής, αλλά για να τα ανατρέψουμε. 

Δεν ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. για να νομιμοποιήσουμε με τις σφραγίδες των Ην. Εθνών και της Ε.Ε. και με τις δικές μας υπογραφές τα τετελεσμένα της εισβολής και τη φινλανδοποίηση και τη δορυφοροποίησή μας στην Τουρκία. Τριάντα έξι χρόνια της ίδιας πολιτικής δεν είναι αρκετά για να κατανοήσει η πολιτική μας ηγεσία ότι είναι ουτοπική η αρχή ότι με τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία δεν επανενώνεται η Κύπρος και ότι χωρίς να πληρώσει κόστος η Τουρκία δεν πρόκειται να υποχωρήσει στο Κυπριακό; Αντιθέτως, με την πολιτική του καλού παιδιού και του εξευμενισμού, η Τουρκία ζητά τα πάντα. Και ταυτίζει το συμβιβασμό με τη συνθηκολόγηση και την πλήρη υποταγή.

Το καυτό φθινόπωρο και η πολιτική της ανάσχεσης 

 

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ πλησιάζει. Και η Τουρκία επιδιώκει να συνεχίσει την αναθεωρητική της πολιτική, ζητώντας, εφόσον δεν έχει πλέον κόστος στην Ε.Ε. αφού πέρασε αλώβητη από τις συμπληγάδες των Βρυξελλών το Δεκέμβριο του 2009, ανατροπή σκηνικού:

1. Αλλαγή της απόφασης που προνοεί ότι οκτώ ενταξιακά κεφάλαια θα μείνουν παγωμένα έως ότου η Τουρκία εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Κυπριακή Δημοκρατία.

2. Την έγκριση του κανονισμού για το «απευθείας εμπόριο», που οδηγεί στην ταϊβανοποίηση της Κύπρου προδικάζοντας τον διχοτομικό χαρακτήρα της λύσης. 

Από τώρα, λοιπόν, πρέπει να τεθούν από την κυπριακή Κυβέρνηση κόκκινες γραμμές και στα Ην. Έθνη και στην Ε.Ε. και στην Τουρκία.

Ότι, δηλαδή:

1. Δεν θα προχωρήσει η ενταξιακή της πορεία εκτός και αν υποχωρήσει στο Κυπριακό για να εξευρεθεί λύση χθες επί των αρχών και των αξιών της Ε.Ε., όπως καθορίζουν οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

2. Εάν προχωρήσει και δη εκβιαστικά η διαδικασία για την έγκριση του κανονισμού για το απευθείας εμπόριο και την ταϊβανοποίηση, τότε αφενός η Ε.Ε. θα είναι υπεύθυνη για το όποιο ναυάγιο στις συνομιλίες ή για τη διαιώνιση του προβλήματος, αλλά και για το εξής: Η έγκριση του κανονισμού για το απευθείας εμπόριο είναι αντίθετη με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 26ης Απριλίου του 2004. Η εν λόγω απόφαση τονίζει ρητώς ότι η βοήθεια προς τους Τ/κ θα δοθεί με σκοπό την επανένωση και όχι τη διχοτόμηση και την ταϊβανοποίηση.

3. Εάν συνεχίσει ο κ. Ντάουνερ να είναι συνήγορος των τουρκικών θέσεων, θα ζητηθεί η αντικατάστασή του.

Το ρεαλιστικό

Συνεπώς, ο στόχος είναι πολλαπλός. Η ανάσχεση της τουρκικής διχοτομικής πολιτικής σε ΟΗΕ και Ε.Ε. και η κατάθεση μιας πρότασης λύσης δημοκρατικών αρχών και δη ευρωπαϊκών για βιώσιμη λύση, τις οποίες εάν η Τουρκία απορρίψει, θα πληρώσει κόστος σε επίπεδο ενταξιακής πορείας διότι ακόμη η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος μέλος της Ε.Ε. Και, ως εκ τούτου, έχει όλα τα θεσμικά, ηθικά και διπλωματικά δικαιώματα να αμυνθεί των ζωτικών της συμφερόντων και της ίδιας της ύπαρξής της. 

Άλλωστε, υπό αυτές τις συνθήκες η Τουρκία τι μπορεί να πει; Ότι από τη μια θέλει μεν να καταστεί κράτος - μέλος της Ε.Ε. και από την άλλη δεν επιθυμεί ευρωπαϊκή λύση στο Κυπριακό; Τότε είναι που είτε θα αποκαλυφθεί είτε θα υποχωρήσει προκειμένου να μην πληρώσει κόστος είτε θα επιλέξει να πληρώσει κόστος! 

Η Ε.Ε. είναι ο χώρος κοινών συμφερόντων και είναι ο χώρος, στο πλαίσιο του οποίου μπορούμε να διεκδικήσουμε δημοκρατική και βιώσιμη λύση, που θα προσφέρει οφέλη οικονομικά και γεωπολιτικά στην ίδια την Ε.Ε. Δεν μπορεί, όμως, η λύση αυτή να νομιμοποιεί αντί να καταργεί την παράνομη τουρκική αναθεωρητική πολιτική. Η Κύπρος θα έπρεπε να ήταν το μεγάλο τεστ δημοκρατικής για την Τουρκία διαγωγής για να ενταχθεί στην Ε.Ε. 

Για να συμβεί αυτό επιβάλλεται νέα στρατηγική για λύση αρχών και αξιών όπως καθορίζει η Ε.Ε. με συμμαχίες εντός και εκτός της Ε.Ε. Επιβάλλεται σχέδιο Β, Γ και Δ. Αυτό είναι στοιχείο της ευέλικτης πολιτικής, η οποία πλέον από τα λόγια θα πρέπει να περάσει στην πράξη. Διαφορετικά, ο ψεύτικος πόλεμος του '74 θα οδηγήσει σε μια κάλπικη λύση επανένωσης και το μόνο ρεαλιστικό, δηλαδή πραγματικό, θα είναι μια μορφή διχοτόμησης, που θα επισφραγίζει τη αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας και τα τετελεσμένα της εισβολής.

Γιάννος Χαραλαμπίδης

Δρ Διεθνών Σχέσεων

BRAVO Giorgo τα κατάφερες .....επιτέλους πρώτοι!!

Σύμφωνα με την ανάλυση των τιμών προϊόντων ευρείας κατανάλωσης, που πραγματοποίησε το ΕΛΚΕΚΑ και αφορούν τις Χώρες της Ευρωζώνης, για τον μήνα Μάϊο-2010 σε σχέση με τον Μάιο-09, προκύπτει ότι η Ελλάδα κατέχει σταθερά την πρωτιά στις αυξήσεις, σε πολλά προϊόντα ευρείας κατανάλωσης.

Συγκεκριμένα:

Η Ελλάδα πρώτη στον πληθωρισμό με 5,3% όταν ο Μ.Ο της Ε.Ε είναι 1,6%

Η Ελλάδα πρώτη στην ένδυση με αύξηση 2,5% όταν ο Μ.Ο της Ε.Ε είναι 0,2% .

Η Ελλάδα πρώτη στα καύσιμα με αύξηση 51,1%, όταν ο Μ.Ο της Ε.Ε είναι 18,4%.

Η Ελλάδα πρώτη στις μεταφορές επιβατών με σιδηρόδρομο με αύξηση 36,6%, ο Μ.Ο της Ε.Ε είναι 3,7%.

Η Ελλάδα πρώτη στις οδικές μεταφορές επιβατών με αύξηση 9,3%όταν ο Μ.Ο της Ε.Ε είναι 1,2%.

Η Ελλάδα πρώτη στις καφετέριες και ξενοδοχεία με αύξηση 3,3%, όταν ο Μ.Ο της Ε.Ε είναι 1,2%.

Η Ελλάδα πρώτη στο καπνό με αύξηση 17,8%, όταν ο Μ.Ο της Ε.Ε είναι 6,6%.

Η Ελλάδα πρώτη στη ζάχαρη, μέλι, ζαχαρώδη με αύξηση 2,5% όταν ο Μ.Ο της Ε.Ε είναι -0,3%.

online-press

65 χρόνια από το τέλος του Πολέμου στην Ευρώπη. 9 Μαΐου 1945 Γιατί νίκησαν οι Σύμμαχοι

Εξήντα πέντε χρόνια μετά τον τερματισμό του Πολέμου στην Ευρώπη, σαν σήμερα, στις 9 Μαΐου 1945, λίγοι θυμούνται εκείνα τα σχεδόν πέντε χρόνια των πολύνεκρων συγκρούσεων και της απάνθρωπης αγριότητας. Οι Σύμμαχοι, το στρατόπεδο της δημοκρατίας και της προόδου, είχαν νικήσει το μίασμα του ναζισμού που εξέφραζε η τότε Γερμανία.

Δεν ήταν απρόβλεπτη η νίκη τους, μολονότι ως το φθινόπωρο του 1942 η πολεμική μηχανή του Χίτλερ είχε κατακτήσει την Ευρώπη από τις ακτές του Ατλαντικού ως τα περίχωρα της Μόσχας, και κυριαρχούσε στον αέρα και στις θάλασσες βυθίζοντας κατά μέσον όρο τρία στα πέντε πλοία που μετέφεραν στη Βρετανία πολεμικό υλικό, άνδρες και τρόφιμα από την Αμερική. Πώς συνέβη, λοιπόν, και κέρδισαν παρ΄ όλα αυτά οι Σύμμαχοι; Υπάρχουν πολλές απαντήσεις στο ερώτημα. Ο αριθμός τους μάλιστα αυξομειώνεται και αρκετές χάνουν τη σημασία τους με την πάροδο του χρόνου, καθώς πολλαπλασιάζονται οι ψύχραιμες αναλύσεις των ειδικών και βγαίνουν στην επιφάνεια απόρρητα έγγραφα και αρχεία του πολέμου.

Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μεγάλος παράγων στην ήττα της χιτλερικής Γερμανίας θεωρήθηκε- ιδιαίτερα στη Γαλλία και στα Βαλκάνια- η Αντίσταση στην κατοχική Ευρώπη. Τα έγγραφα του ναζιστικού επιτελείου όμως αποκαλύπτουν ότι, στην πραγματικότητα, μόνον η δράση των παρτιζάνων στη Ρωσία και, πολύ λιγότερο, των ανταρτών στα Βαλκάνια τους ενοχλούσε.

Στα χρόνια της ψυχροπολεμικής έντασης και με την επιρροή που είχε η Αμερική στον διεθνή Τύπο και στα ΜΜΕ η νίκη εμφανιζόταν ως αποτέλεσμα αποκλειστικά σχεδόν της εισόδου της Αμερικής στον πόλεμο. Ανάλογη ήταν- και εξακολουθεί να είναι- η θέση της Μόσχας, αλλά τουλάχιστον οι Ρώσοι πρόβαλαν τον ρόλο τους κυρίως στη χώρα τους και σε κάθε περίπτωση ο Ερυθρός Στρατός ήταν εκείνος που συνέτριψε τη χιτλερική στρατιωτική μηχανή.

Τρεις είναι οι κύριοι παράγοντες της νίκης των Συμμάχων: Η αριθμητική υπεροχή τους σε άνδρες και σε υλικό. Η νίκη του Ερυθρού Στρατού στο Στάλινγκραντ και στο Κουρσκ. Και η ήττα του γερμανικού Ναυτικού στον Ατλαντικό, καθώς τα γερμανικά ναυπηγεία δεν μπόρεσαν να αντικαταστήσουν όσα βύθιζε η δράση του Βρετανικού και του Αμερικανικού Ναυτικού.

Η Γερμανία εξάλλου δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει έρευνες και εφευρέσεις των εργαστηρίων της, όπως λ.χ. η μηχανή αεροπλάνων τζετ. Μόλις πρόλαβε στους τελευταίους μήνες του πολέμου να τοποθετήσει αυτή την «επαναστατική μηχανή» σε 12 μαχητικά της. Και υστερούσε εντυπωσιακά στον χώρο της κατασκοπείας και της αξιοποίησης πληροφοριών.

Αντίθετα προς ό,τι πίστευε το συμμαχικό στρατηγείο στο Λονδίνο, οι εκτεταμένοι και συνεχείς βομβαρδισμοί δεν είχαν σοβαρή ψυχολογική επίδραση στον γερμανικό πληθυσμό - όπως άλλωστε δεν είχαν και στους κατοίκους του Λονδίνου, ακόμη και όταν, το 1944, έγιναν στόχος των γερμανικών πυραύλων, των πρώτων που χρησιμοποιήθηκαν σε ευρεία κλίμακα.

Εκείνο που πέτυχαν οι βομβαρδισμοί ήταν να αναγκάζουν τους Γερμανούς να μετακινούν συνεχώς τα εργοστάσια της πολεμικής βιομηχανίας τους, πράγμα πολύ δύσκολο επειδή η έκταση της Γερμανίας είναι περιορισμένη και η μετεγκατάσταση των εργατών μέγα πρόβλημα. Ηταν αυτές ακριβώς οι δυσχέρειες που καθυστέρησαν την κατασκευή νέων μεγάλου βεληνεκούς πυραύλων- ο Βέρνερ Μπράουν, ο δημιουργός τους, μετέφερε τα σχέδια του στην Αμερική πέντε χρόνια αργότερα. Και σε αυτές οφείλεται η αποτυχία των γερμανών τεχνικών και ερευνητών να αναπτύξουν τις εργασίες τους για την ατομική ενέργεια.

Οι στρατιωτικοί αναλυτές έχουν καταλήξει στο ότι η κήρυξη του πολέμου ήταν τρέλα. Μια χώρα 70 εκατ. κατοίκων δεν θα μπορούσε να ανανεώσει τις ένοπλες δυνάμεις της έπειτα από τρία χρόνια συγκρούσεων. Ο Χίτλερ και οι στρατηγοί του δεν το αγνοούσαν αυτό, πίστευαν όμως ότι ο «κεραυνοβόλος πόλεμός» τους θα εξουδετέρωνε τον εχθρό το πολύ σε δύο χρόνια. Κάτι τέτοιο φάνηκε ότι θα μπορούσε να συμβεί με την κατάκτηση της Γαλλίας σε τρεις εβδομάδες.

ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ
Η νίκη των Συμμάχων οφείλεται ως έναν βαθμό και... στον ίδιο τον Χίτλερ.Τα λάθη του ήταν κραυγαλέα. Είχε σχεδιάσει να εισβάλει στη Βρετανία μόλις κατακτούσε τη Γαλλία,αλλά δεν είχε εξασφαλίσει τη βενζίνη για τα τότε ελικοφόρα αεροπλάνα του και η εισβολή δεν έγινε ποτέ. Ηθελε να αποκτήσει το πετρέλαιο του Ιράκ αλλά αντί να εισβάλει στην Τουρκία από τη Βουλγαρία και την Ελλάδα όπου είχε βάσεις και από εκεί να προχωρήσει σχεδόν ανενόχλητος και «ελευθερωτής των μουσουλμάνων» προτίμησε να πάει μέσω Καυκάσου και μέσω Βόρειας Αφρικής.Η οροσειρά του Καυκάσου στάθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο στα μηχανοκίνητά του και στην αφρικανική έρημο οι δυνάμεις του Ρόμελ νικήθηκαν κατά κράτος.

Ο Χίτλερ επέμεινε να μην υποχωρήσει η στρατιά του φον Πάουλους από το Στάλινγκραντ με αποτέλεσμα να κατακρεουργηθεί από τα σοβιετικά πυρά και να παραδοθούν 90.000 επίλεκτοι. Σε αντίστοιχα τραγικές συνθήκες,ο Στάλιν και οι σοβιετικοί στρατηγοί του δεν δίσταζαν να υποχωρήσουν αφήνοντας ακόμη και οχυρωμένες θέσεις.

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Δύο κορίτσια εορτάζουν το τέλος του Πολέμου στο Λονδίνο ανεμίζοντας τη βρετανική σημαία

Η απέραντη σε μέγεθος και σε ανθρώπινο υλικό Σοβιετική Ενωση ανανέωσε σχεδόν δίχως προβλήματα τα 5 εκατ.και πλέον που έχασε στους τέσσερις πρώτους μήνες του πολέμου.Ούτε και είχε πρόβλημα να μεταφέρει τις πολεμικές βιομηχανίες της πέρα από τα Ουράλια.Τα χιτλερικά έγγραφα μαρτυρούν την κατάπληξη των χιτλερικών αξιωματικών, όταν τον Αύγουστο του 1943 εμφανίστηκαν στο Κουρσκ 12 σοβιετικές μεραρχίες με στρατιώτες που πρωτοέμπαιναν σε μάχη,με νέου τύπου ατομικό οπλισμό καθώς και 3.500 τανκς μεγάλης ευελιξίας και τρομερής δύναμης πυρός.

Απέναντί τους ήταν στρατιώτες που πολεμούσαν συνεχώς στην πρώτη γραμμή επί 8-12 μήνες και 3.000 προβληματικά τανκς.Η μάχη- η μεγαλύτερη σύγκρουση μηχανοκινήτων- διήρκεσε ημέρες,οι απώλειες ήταν τρομακτικές και στις δύο πλευρές,αλλά τελικώς επιβλήθηκε η ποιότητα (τανκς) και η ποσότητα (άνδρες) του Ερυθρού Στρατού.

Η νίκη στο Κουρσκ έσπασε το Ανατολικό Μέτωπο του Χίτλερ και άνοιξε τον δρόμο στους Σοβιετικούς για το Βερολίνο.Αυτά επέτρεψαν στο αμερικανοβρετανικό στρατηγείο να κρίνει ότι «υπάρχουν σήμερα προϋποθέσεις αποτελεσματικής (απόβασης) στις γαλλικές ακτές» (στρατηγός Τζορτζ Μάρσαλ 22 Δεκεμβρίου 1943).Τον Ιούνιο του 1944 πραγματοποιήθηκε η απόβαση,ανοίγοντας δεύτερο μέτωπο στον Χίτλερ.Το τέλος του πολέμου ήταν πλέον απλώς ζήτημα χρόνου.

ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

Μία εβδομάδα πριν από τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη συναντήθηκαν στο Τοργκάου της Γερμανίας οι Αμερικανοί που έρχονταν από τα δυτικά και οι Σοβιετικοί από τα ανατολικά. Σήμερα οι δυο ανδρες της ιστορικής φωτογραφίας που έδωσαν τότε τα χέρια, ο Αλαν Γκιτζ της 1ης αμερικανικής στρατιάς Πεζικού και ο Γκαβρίλ Πατσουκόφ του 82ου ρωσικού συντάγματος Μηχανοκίνητων, υπέργηροι βετεράνοι τώρα, θα βρίσκονται στην εξέδρα των επισήμων στις τελετές της Μόσχας, παρακολουθώντας την παρέλαση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και των στρατιωτικών αγημάτων της Αμερικής, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Πολωνίας.

Διαβάστε περισσότερα:.tovima.gr

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: Οι τεράστιες ευθύνες της ΕΕ για την Ελλάδα, ο «διπλός απολυταρχισμός» που επιχειρείται να επιβληθεί

Το «παιχνίδι» των κερδοσκόπων, οι οποίοι «στοχοποίησαν» πρώτη τη χώρα μας θα μπορούσε να είχε «αίσιο» τέλος για την Ελλάδα - εάν είχε την εμπιστοσύνη της Ενωμένης Ευρώπης και τη «στήριξη» της .

Συγκεκριμένα, η ΕΕ είχε (και έχει) τη δυνατότητα να αγοράσει άμεσα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, αυξάνοντας έτσι τις τιμές τους και μειώνοντας τα ασφάλιστρα τους. Στην περίπτωση αυτή, οι κερδοσκόποι θα ήταν αναγκασμένοι να αγοράσουν τα ομόλογα που πούλησαν ανοιχτά, για να τα επιστρέψουν στους κατόχους τους – γεγονός που θα λειτουργούσε επί πλέον αυξητικά στις τιμές τους. Παράλληλα, η αύξηση των τιμών και η αλληλέγγυα στάση της ΕΕ απέναντι στην Ελλάδα, θα μείωνε τις τιμές των ασφαλίστρων κινδύνου (CDS) - με αποτέλεσμα να χάσουν διπλά οι κερδοσκόποι, οδηγούμενοι οι ίδιοι στη χρεοκοπία.

Η δυνατότητα αυτή δεν είναι θεωρητική, αφού έχει συμβεί στην περίπτωση της επίθεσης των «Hedge funds» στο Χονγκ Κονγκ. Οι κερδοσκόποι τότε είχαν «πουλήσει» ανοιχτά μετοχές του εκεί χρηματιστηρίου, αγοράζοντας δολάρια - με την προοπτική της αναγκαστικής υποτίμησης του νομίσματος εκ μέρους της κυβέρνησης, η οποία θα είχε σαν επί πλέον αποτέλεσμα την πτώση των τιμών των μετοχών. Όμως, η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ επενέβη ενεργητικά, αγοράζοντας μετοχές και διατηρώντας σταθερή την ισοτιμία του νομίσματος – με αποτέλεσμα να χάσουν τεράστια ποσά οι κερδοσκόποι, πολλοί από τους οποίους χρεοκόπησαν.

Σήμερα διαβάζουμε στον Τύπο τα παρακάτω:

«Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι ενδεχομένως να χρειασθεί να διαθέσουν μέχρι και 600 δισ. Ευρώ, σε οικονομική βοήθεια ή να προχωρήσουν σε αγορές κρατικών ομολόγων, εάν πράγματι είναι αποφασισμένοι να αποτρέψουν την εξάπλωση της δημοσιονομικής κρίσης στο σύνολο της Ευρωζώνης», εκτιμούν οικονομολόγοι της JP Morgan και της Royal Bank of Scotland.

Οι οικονομολόγοι θεωρούν ότι πρέπει να γίνει προετοιμασία για «εφεδρικά» και ταυτόχρονα δραστικά νέα μέτρα. «Τα νέα μέτρα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν εγγυήσεις από τις κυβερνήσεις για την έκδοση ομολόγων, την ΕΚΤ να καταργεί τους όρους για τα στοιχεία ενεργητικού που γίνονται δεκτά ως εγγυήσεις στις δημοπρασίες χρηματοδότησης ή την επαναφορά του απεριόριστου δανεισμού προς τις τράπεζες», εκτιμούν οι οικονομολόγοι.

Ομόλογα και μετοχές στις αγορές ανά την Ευρώπη «βούλιαξαν» αυτή την εβδομάδα, καθώς η κυβέρνηση της καγκελαρίου Merkel «καθυστέρησε» την έγκριση του πακέτου οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα, ενώ η Standard & Poor’s υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας (η Γερμανία καθυστέρησε, η ΕΚΤ καθυστέρησε, η Κυβέρνηση μας καθυστέρησε – όλοι μαζί δηλαδή έκαναν τεράστια σφάλματα και μας έφεραν προ τετελεσμένων γεγονότων, έτσι ώστε να μην έχουμε χρόνο στη διάθεση μας για να αντιδράσουμε. Θεωρίες συνομωσίας;)

«Ίσως είναι ώρα να σκεφθούμε για ύστατα μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν για την αντιμετώπιση αυτής της δημοσιονομικής κρίσης», εκτιμά ο David Maki, οικονομολόγος της JP Morgan.

«Ίσως να έχει έλθει πλέον η ώρα για την Ευρωζώνη να προχωρήσει σε πιο δραστικά μέτρα, έτσι ώστε να αποτρέψει τον κίνδυνο η δημοσιονομική κρίση να εξελιχθεί σε καθολική χρηματοοικονομική κρίση, που θα ωθήσει και πάλι τη ζώνη του Ευρώ σε οικονομική ύφεση», συμπληρώνει ο κύριος Maki.

Σύμφωνα με τον ίδιο, μια συμφωνία για οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα, ίσως να μην είναι αρκετή να δώσει ένα τέλος στην κρίση που «μαίνεται» στις ευρωπαϊκές αγορές και οι κυβερνήσεις ενδεχομένως να πρέπει να έχουν έτοιμο ένα εφεδρικό σχέδιο για την Ευρωζώνη στο σύνολό της . Ο κ. Maki υπολογίζει ότι, με βάση το χειρότερο σενάριο - δηλαδή οικονομικής στήριξης Ελλάδας, Ισπανίας, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας - το ύψος του συνολικού πακέτου στήριξης ενδεχομένως να προϋποθέτει κεφάλαια, ισοδύναμα με το 8% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος των υπολοίπων χωρών, το οποίο ισοδυναμεί με περίπου 600 δις ευρώ.

«Η ΕΚΤ ίσως να χρειασθεί να αναλάβει κάποιο ρόλο, παρόλο που οι «ρίζες» της κρίσης είναι δημοσιονομικές», εκτιμούν οικονομολόγοι της Citigroup. «Η ΕΚΤ ίσως να αρχίσει να δέχεται ως εγγύηση όλα τα κρατικά χρεόγραφα, ανεξαρτήτως αξιολόγησης και να επαναφέρει την πολιτική απεριόριστου δανεισμού για χρονική περίοδο μέχρι ενός έτους, ώστε να στηρίξει τις τράπεζες της περιοχής», αναφέρει οικονομολόγος της Royal Bank of Scotland.

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΕΕ

Η ευθύνη λοιπόν της ΕΕ, πολύ περισσότερο της Ευρωζώνης, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, αφού φαίνεται ότι μας εγκατέλειψε στην τύχη μας, χωρίς καθόλου να ενδιαφερθεί για όλους εμάς τους Έλληνες Πολίτες - οι οποίοι «ονειρευόμαστε» μία Ευρώπη των Πολιτών της. Άλλωστε, ένας από τους βασικότερους λόγους της κερδοσκοπικής επίθεσης που δεχθήκαμε, ήταν το γνωστό μας «The game is over», όπως επίσης η πρόσφατη «σπουδή» της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, υπό το γερμανό διευθυντή της, να ανακοινώσει την αυξητική «διόρθωση» του ελλείμματος μας το 2009 - ταυτόχρονα σχεδόν με τη διπλή υποτίμηση της πιστοληπτικής μας ικανότητας από την Moody’s, την οποία ακολούθησε «κατά πόδας» η S&P.

Ειδικά όσον αφορά τη Γερμανία, η «δήθεν» καθυστέρηση της οποίας οδήγησε τη χώρα μας στη «διπλή δικτατορία»,

(α) αυτήν του αιμοβόρου χρηματοπιστωτικού κερδοσκοπικού κεφαλαίου, η οποία «εκφράζεται» μέσω του ΔΝΤ καθώς επίσης

(β) αυτήν του Γερμανικού Ολοκληρωτισμού

είχαμε αναφέρει ότι: “Εάν θα είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε «μεταξύ δύο κακών το καλύτερο», το ΔΝΤ δηλαδή ή τη γερμανική ηγεμονία, θα επιλέγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη το ΔΝΤ. Οι ευθύνες αυτής της χώρας για τη σημερινή μας θέση, όπως και για την πιθανή κατάρρευση της Ευρωζώνης, είναι τεράστιες – ενώ επικεντρώνονται κυρίως στην απίστευτη αλαζονεία της, η οποία αποδεικνύεται σήμερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η καγκελάριος της Γερμανίας είναι αυτή που «εμβολίζει» ολοκάθαρα τις προσπάθειες των υπολοίπων «εταίρων» μας για την παροχή του συμφωνηθέντος «πακέτου σωτηρίας» (αν και δεν χρειαζόμαστε κανένα «πακέτο», όχι μόνο γιατί δεν συμφωνεί το 70% των Ελλήνων, αλλά επειδή το μόνο που χρειαζόμαστε είναι η στήριξη των ομολόγων του δημοσίου από την ΕΕ) ισχυριζόμενη (κατά την πάγια τακτική του καθεστώτος της χώρας της) «απαγορεύσεις» του συντάγματος, καθώς επίσης αντιρρήσεις εκ μέρους των Γερμανών πολιτών – παρά το ότι έχει προηγηθεί από την ίδια την κυβέρνηση της μία απίστευτη, συλλογική «πλύση εγκεφάλου», με στόχο την εχθρική τοποθέτηση της γερμανικής κοινωνίας απέναντι στην Ελλάδα .

Περαιτέρω, έχουμε αναφέρει σε πολλά κείμενα μας, τα οποία έχουν επιβεβαιωθεί τόσο από Γερμανούς, όσο και από Ευρωπαίους ή Αμερικανούς «ειδήμονες», την ύπουλη «εκμετάλλευση» της Ευρωζώνης, εκ μέρους της Γερμανίας, με στόχο την αποκόμιση οικονομικών πλεονεκτημάτων, χωρίς την παροχή των παραμικρών ανταλλαγμάτων.

Προφανώς λοιπόν είμαστε αντίθετοι στις προσπάθειες αυτής της χώρας να υποδουλώσει τους «εταίρους» της, δημιουργώντας μία περιοχή χωρίς σύνορα (Ευρασία), υπό τη δική της ηγεμονία – ουσιαστικά δηλαδή την εκπλήρωση του «ναζιστικού ονείρου», χωρίς τη χρήση στρατιωτικών μέσων. Αν και φαίνεται λοιπόν ότι οι «βλέψεις» της αυτές έχουν γίνει πλέον κατανοητές, τόσο από την ΕΕ, όσο και από τις Η.Π.Α., θεωρούμε ότι αποτελούν τεράστια απειλή για τον υπόλοιπο πλανήτη – πόσο μάλλον για τη Δημοκρατία, η οποία καλείται ουσιαστικά να αντιπαρατεθεί ακόμη μία φορά με τον Ολοκληρωτισμό.

Κατ’ επέκταση, είμαστε της άποψης ότι είναι αδύνατον να εκπληρωθεί ποτέ το Ευρωπαϊκό όνειρο με τη σημερινή Γερμανία της Ανατολικογερμανίδας κυρίας Merkel εντός του. Γνωρίζοντας δε ότι η Γερμανία, πριν από την ένωση της, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη σημερινή, «θλιβόμαστε» περισσότερο παρά επικρίνουμε το «κατάντημα» της.

Συμπερασματικά λοιπόν, πόσο μάλλον όταν ο «γκεμπελικός» Τύπος της χώρας προτείνει με θράσος την «εθελουσία αποχώρηση» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ενώ συνεχίζει να «διακωμωδεί» με απίστευτη θρασύτητα τον Ελληνικό Πολιτισμό, τοποθετώντας μία τούρκικη σημαία στην Ακρόπολη, οι ευθύνες της Γερμανίας για την προσφυγή μας στο ΔΝΤ είναι τεράστιες - ενώ δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ μία πραγματικά ενωμένη Ευρώπη, εάν δεν «αποστασιοποιηθεί» εντελώς από τη Γερμανία. Φυσικά κάτι τέτοιο θα την οδηγούσε ακόμη μία φορά στην απομόνωση, με δυσοίωνες συνέπειες τόσο για τους Πολίτες της (οι οποίοι ήδη υποφέρουν τα πάνδεινα από τη σημερινή τους Εξουσία), όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο”.

ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΜΑΣ

Περαιτέρω, αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά την πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση μας «συνθηκολόγησε» (όχι οι Πολίτες), χωρίς να δώσει την παραμικρή μάχη (πως θα αντιδρούσαν αλήθεια οι Έλληνες το 1940, εάν αντί του «ΟΧΙ» ο τότε Πρωθυπουργός συμφωνούσε με την εισβολή του εχθρού – πόσο μάλλον πριν ακόμη πλησιάσει στα σύνορα;), θεωρούμε ότι οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο.

(α) Ένα από τα ενδεχόμενα είναι χωρίς καμία αμφιβολία η απομάκρυνση της κυβέρνησης, αφού πιθανολογούμε ότι, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αιτιολογήσει σους Έλληνες Πολίτες τόσο τα σφάλματα, όσο και, κυρίως, τη συμπεριφορά της (συνθηκολόγηση). Η «διάδοχος» όμως κατάσταση δεν είναι καθόλου εύκολο να προβλεφθεί, αφού αρκετές πολιτικές δυνάμεις της χώρας «συμμετείχαν» έμμεσα στη «παράδοση». Επομένως, πιθανότατα θα βρεθούμε αντιμέτωποι με συνθήκες «ακυβερνησίας», με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

(β) Ένα επόμενο είναι ο «αποπληθωρισμός» - μία τεράστια ασθένεια, την οποία οι ξένες δυνάμεις που διοικούν πλέον τη χώρα «απολυταρχικά», προσπαθούν να μας την παρουσιάσουν σαν «φάρμακο» . Φυσικά, στις σημερινές συνθήκες που «προγραμματίζονται», ο αποπληθωρισμός θα προέλθει από τη μείωση των αμοιβών των εργαζομένων, καθώς επίσης από την ανεργία (προβλέπεται να ξεπεράσει το 20%) – γεγονότα που θα συμβάλλουν στην τεράστια μείωση της ζήτησης, η οποία με τη σειρά της θα περιορίσει το ΑΕΠ, αυξάνοντας τη σχέση του δημοσίου χρέους προς αυτό, ενώ θα μηδενίσει τις νέες επενδύσεις, «υποτιμώντας» τις ήδη υπάρχουσες.

Σε τελική ανάλυση, η χώρα μας θα οδηγηθεί σε έναν καθοδικό σπειροειδή κύκλο χωρίς επιστροφή από τον οποίο πολύ δύσκολα θα ξεφύγει. Φυσικά η μείωση όλων των αξιών είναι δεδομένη, ειδικά αυτή των ακινήτων, η οποία θα εντείνει ακόμη περισσότερο την κρίση – με κίνδυνο να οδηγηθεί η χώρα τελικά στη πτώχευση, παρά τα όσα μέχρι τότε θα αναγκασθούν να υποστούν οι πολίτες της.

(γ) Ένα τρίτο ενδεχόμενο θα είναι η «μετάλλαξη» μας σε προτεκτοράτο , αφού ο δανεισμός μας όχι μόνο δεν θα αποπληρωθεί, αλλά θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, σαν αποτέλεσμα της λεηλασίας του εθνικού πλούτου μας (δημόσιου και ιδιωτικού), από τους εισβολείς.

(δ) Επομένως, το τέταρτο ενδεχόμενο είναι η λεηλασία της χώρας με διάφορες μεθόδους αφού, όπως έχουμε ήδη αναφέρει,

“Το ΔΝΤ, έχοντας ουσιαστικά σαν στόχο την εξόφληση των δανειστών της «υπό κατάληψη» χώρας, περιορίζει τα μέγιστα τις δαπάνες, αυξάνει τη φορολογία (κυρίως των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων) και «εκποιεί» δημόσιο πλούτο - έτσι ώστε, αφενός μεν να μην «διογκώνεται» το χρέος από τα ελλείμματα, αφετέρου δε να αποπληρώνεται, τόσο από τη φορολόγηση, όσο και από την πώληση των παγίων του δημοσίου. Όπως είναι κατανοητό, τόσο η μία μέθοδος, όσο και η άλλη, έχουν σαν αποτέλεσμα την ύφεση – άρα τη μείωση του ΑΕΠ. Με δεδομένο τώρα ότι η μείωση του ΑΕΠ αυξάνει το χρέος ως προς το ΑΕΠ, η χώρα εισέρχεται σε ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό ρεύμα, με άγνωστη κατεύθυνση”

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Τα σημερινά, πρώτα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την πολιτική ηγεσία της χώρας μας (της Γερμανίας/ΔΝΤ καλύτερα, αφού δεν έχουμε ουσιαστικά ελεύθερη κυβέρνηση – ενώ βέβαια δεν ψηφίσαμε ούτε την κυρία Merkel, ούτε τον κ. S.Kahn), αποδεικνύουν χωρίς καμία αμφιβολία τη θέση μας. Άλλωστε, η διεθνής επιβράβευση των μέτρων της «κυβέρνησης» μας ακολούθησε σχεδόν αμέσως μετά: υποβαθμίσθηκαν «ξαφνικά» εννέα μαζί τράπεζες μας από την Moody’s. Ολοκληρώνοντας, αναφέρουμε ακόμη μία φορά την περιγραφή του ΔΝΤ από το γνωστό καναδό οικονομολόγο:

“Όταν μία αντιπροσωπεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου «επισκέπτεται» μία χώρα, θέτοντας σαν προϋπόθεση για την εκχώρηση δανείων τον περιορισμό των κοινωνικών και λοιπών δαπανών, η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, σε σχέση με τη φυσική καταστροφή που θα προκαλούσε ένας βομβαρδισμός εκ μέρους του ΝΑΤΟ. Το ΔΝΤ απαιτεί το κλείσιμο νοσοκομείων, σχολείων και βιομηχανιών, με ένα πολύ χαμηλότερο κόστος «εισβολής» για τη Δύναμη που εκπροσωπεί, από αυτό που θα είχε ο ανελέητος βομβαρδισμός των νοσοκομείων, των σχολείων και των βιομηχανιών - όπως στο παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας. Το αποτέλεσμα όμως, για τη χώρα «υποδοχής» του, είναι σχετικά το ίδιο: Η απόλυτη καταστροφή της” (M.Chossudovsky).

Επίσης, συμπληρώνουμε ορισμένα γεγονότα, από την περιπέτεια της Βραζιλίας:

“Στην περίπου οκταετή «θητεία» μίας κυβέρνησης (1994-2002), αποτελούμενης χωρίς καμία αμφιβολία από τα ικανότερα άτομα της προικισμένης με τεράστιο ορυκτό και λοιπό πλούτο χώρας, εκποιήθηκε σχεδόν το σύνολο των κερδοφόρων, δημοσίων επιχειρήσεων της. Μοναδική εξαίρεση η εθνική εταιρεία Petrobras, η οποία παρέμεινε στην ιδιοκτησία του κράτους, χάρη στις τεράστιες «αμυντικές» προσπάθειες των εργαζομένων της. Η πολιτική ηγεσία της χώρας, αιτιολόγησε ως εξής τις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων: «Οι κρατικές εταιρείες μας είναι υγιείς και εξαιρετικά κερδοφόρες. Θα χρησιμοποιήσουμε τα έσοδα από την πώληση τους, για να ελαφρύνουμε τα βάρη του λαού της Βραζιλίας, οδηγώντας τον στην ανάπτυξη».

Το αποτέλεσμα ήταν να πουληθούν πράγματι όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις, σε σχετικά συμφέρουσες τιμές για το κράτος. Όμως, τα δισεκατομμύρια δολάρια που εισπράχθηκαν, χάθηκαν στην κυριολεξία στον αέρα. Όπως υποθέτουν οι ειδικοί, ένα μέρος από αυτά χρησιμοποιήθηκε πράγματι για να καλύψει τα «παραδοσιακά» ελλείμματα του προϋπολογισμού. Ένα άλλο μεγάλο μέρος όμως, κατευθύνθηκε στο εξωτερικό – στους ιδιωτικούς λογαριασμούς υπουργών, δικαστών, στρατιωτικών, υψηλόβαθμων δημοσίων λειτουργών και τραπεζιτών .

Τέλος, σε σχέση με την εισβολή του ΔΝΤ για πρώτη φορά σε μία ανεπτυγμένη Οικονομία, οφείλουμε να επαναλάβουμε τις μεθόδους, οι οποίες πιθανότατα θα χρησιμοποιηθούν, έτσι ώστε να «ελαχιστοποιηθούν», όσο το δυνατόν, οι υγιείς κοινωνικές αντιδράσεις:

“Αντίθετα τώρα, στις οικονομίες που αναπτύσσονταν πλέον, υιοθετώντας συνήθως δημοκρατικά πολιτεύματα (πόσο μάλλον στις ανεπτυγμένες οικονομίες), η εφαρμογή των «ΔΝΤ-προγραμμάτων» απαιτούσε αυξημένες γνώσεις Πολιτικής, καθώς επίσης εξαιρετικά εκλεπτυσμένες μεθόδους. Για παράδειγμα, δημόσιες σχέσεις (καταχωρήσεις στις εφημερίδες, «θετικά» άρθρα από επιφανείς δημοσιογράφους, «ευμενείς» αναλύσεις από οικονομολόγους «υποχρεώσεις» των Πολιτών μέσω «διαγγελμάτων» της στρατευμένης πολιτικής κλπ) με στόχο την ωραιοποίηση της εισβολής, λεπτές πολιτικές διαπραγματεύσεις με έναν μεγάλο αριθμό «ιθυνόντων», θετική αντιμετώπιση εκ μέρους της «τοπικής» ελίτ και των Πολιτών κοκ”.

Βασίλης Βιλιάρδος

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

"H δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα" AMIT SARKAR

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ:

ΠΩΣ Η GOLDMAN SACHS ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Ενδιαφέρον θα ήταν να μάθουμε εάν η Γκόλντμαν Ζακς διατηρούσε ή και συνεχίζει να διατηρεί κάποιον "τοποτηρητή" και στα καθ' ημάς και σε ποιο ακριβώς πόστο.

Σε κυβερνητικό ή μήπως σε κρατικό που πάντως επηρεάζει καθοριστικά κρίσιμες κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με την οικονομία και τη διαχείριση των δημοσιονομικών μας προβλημάτων. Πως θα σας φαινόταν αν ο προπονητής του Ολυμπιακού έπαιζε 100 εκατομμύρια στο Προ-Πο, ποντάροντας στην ήττα και τον υποβιβασμό της ομάδας του και συνιστώντας στους φίλους του να κάνουν το ίδιο;

Τι θα έκαναν οι οπαδοί των Ερυθρολεύκων σε έναν τέτοιο προπονητή;

Αυτό ακριβώς φαίνεται ότι κάνει η τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς, κύριος σύμβουλος επί σειρά ετών των ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, προνομιακός συνομιλητής των Πρωθυπουργών και από τους κύριους διαχειριστές του δημόσιου χρέους μας. Με το ένα χέρι, η τράπεζα κερδίζει δισεκατομμύρια από τις "συμβουλές" της και τη διαχείριση του χρέους. Με το άλλο, παίζει στην αγορά CDS ποντάροντας στη χρεοκοπία της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με το κερδοσκοπικό χετζ φαντ Πόλσον, που κέρδισε του κόσμου τα λεφτά στην κρίση του 2008.

H Γκόλντμαν φροντίζει ταυτόχρονα να υπονομεύει την ελληνική αξιοπιστία, τινάζοντας στον αέρα τα ελληνικά επιτόκια και οδηγώντας τη χώρα στον γκρεμό! Αν δεν χρεοκοπήσει η Ελλάδα κερδίζει από τα αυξημένα επιτόκια, αν χρεοκοπήσει κερδίζει από τη χρεοκοπία. Κερδίζει στήνοντας τη φούσκα, κερδίζει και ξεφουσκώνοντας τη φούσκα, πιστή στην αρχή "άρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι". Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα καρπούζι. Η τράπεζα το παρουσιάζει ως υπαρκτό, κερδίζει από την πώλησή του και το αφήνει να σκάσει πριν το πάρει στα χέρια του ο αγοραστής. Δεν είναι πρώτη φορά που το κάνει, είναι η πάγια μέθοδός της, χάρη στην οποία κυριάρχησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά, εξοντώνοντας τους ανταγωνιστές. Η Γκόλντμαν γιγαντώνεται απομυζώντας τους πελάτες-θύματα, γι' αυτό την ονόμασε βαμπίρ=βρυκόλακα η Λιμπερασιόν.

Τα ίχνη της εντοπίζονται πίσω από όλες τις φούσκες και οικονομικές καταστροφές (κερδοσκοπία πετρελαίου, μετοχών υψηλής τεχνολογίας κ.ο.κ.). Η τράπεζα πρωταγωνίστησε στα σάπια στεγαστικά δάνεια, οδηγώντας στην καταστροφή του 2008. Τότε, οι τραπεζίτες ανάγκασαν τις κυβερνήσεις να ξοδέψουν 11.400 δισεκατομμύρια δολλάρια (αν έχετε τρόπο να φαντασθείτε ένα τέτοιο ποσό) για να καλύψουν τις νομότυπες ή μη απάτες των τραπεζών. Αφού σώθηκαν από τη χρεοκοπία, βγάζοντας μάλιστα και κάτι τις, οι τραπεζίτες επανήλθαν στα ίδια βάζοντας στο στόχαστρο ευάλωτα κράτη. Και δοκιμάζοντας το ευρώ, προτού κατοχυρωθεί ως παγκόσμιο αποθεματικό, υπονομεύοντας την αμερικανική κυριαρχία.

Η ΦΙΡΜΑ: ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ-ΒΑΜΠΙΡ

Οι Αμερικανοί λατρεύουν τα παρατσούκλια. Τη CIA τη λένε «The Company» (H Εταιρεία). Τη Μαφία «The Family» (Η Οικογένεια). Την Goldman Sachs «The Firm» (Η Φίρμα). Γκόλντμαν και Σαξ ήταν δύο Γερμανοεβραίοι μετανάστες. 'Ίδρυσαν την τράπεζα το 1869, αλλά δεν θα μπορούσαν ίσως να φανταστούν ότι θα γινόταν σήμερα η μεγαλύτερη στον κόσμο, αλλά και μια πραγματική, αν και αφανής, όσο μπορεί, υπερκυβέρνηση του κόσμου.

Η Γκόλντμαν δεν έχει απλώς καλές σχέσεις με την αμερικανική κυβέρνηση, είναι, σε μεγάλο βαθμό, η κυβέρνηση. Το μυστικό της επιτυχίας της; 'Έσπαγε πρώτη όλες τις κρατικές ρυθμίσεις και ηθικές δεοντολογίες, ποντάροντας και κερδίζοντας από την χρεοκοπία των πελατών της! Μπορούσε να το κάνει, γιατί είχε ανθρώπους της στην κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες και την ίδια την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Επηρεάζει καθοριστικά τις αποφάσεις που διαμορφώνουν την τραπεζική αγορά και τις ρυθμίσεις της.

Η αχαλίνωτη κερδοσκοπία της συνέβαλε στο Κραχ του 1929. "In God we Trust" γράφει κάθε δολλάριο, ΅In Goldman Sachs we Trust", παρέφρασε ο Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ, που της αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για την κρίση. Στις δεκαετίες του "κρατισμού" που ακολούθησαν, η Γκόλντμαν έγινε πιο προσεκτική, έφτιαξε το όνομά της και είχε μάλιστα μότο την "μακροπρόθεσμη απληστία". Διεύρυνε προσεκτικά την επιρροή της, διεισδύοντας σταδιακά και "φυτεύοντας" τους ανθρώπους της στα βασικά κέντρα οικονομικής εξουσίας ΗΠΑ και Ευρώπης, στις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες. 'Ώσπου, οι σταδιακές "απελευθερώσεις" της αγοράς χρήματος πέρασαν το κρίσιμο σημείο, στα τελευταία χρόνια Κλίντον, με Υπουργό Οικονομικών τον Ρούμπιν, επιτρέποντας στην τράπεζα να παίξει άγρια το "μεγάλο παιχνίδι" της, την οικοδόμηση μιας παγκόσμιας "Αυτοκρατορίας του Χρήματος"

Η Γκόλντμαν εκμεταλλεύθηκε τις "απελευθερώσεις" και την κατάργηση των περισσότερων φραγμών και ρυθμίσεων (που συχνά προκάλεσε η ίδια), συμπρωταγωνιστώντας στο στήσιμο της μιας φούσκας μετά την άλλη. Μπόρεσε να το κάνει, γιατί επηρέαζε με τους ανθρώπους της καθοριστικά την αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική. Η μεγάλη ευκαιρία της ήταν η κρίση του 2008.

Πρωταγωνίστησε στον μπουμ των στεγαστικών δανείων προς αναξιόπιστους δανειολήπτες, μετά ανακάτεψε τα "τοξικά δάνεια" με υγιέστερα προϊόντα και τα πούλησε ως υγιή. Μετά κερδοσκόπησε εις βάρος των αγοραστών των προϊόντων της στην δευτερογενή αγορά CDS, των ασφαλιστικών συμβολαίων έναντι αναξιόπιστων χρεών, επιταχύνοντας την κρίση. Από τη μια κέρδισε μεταπουλώντας στεγαστικά δάνεια, από την άλλη ποντάροντας και συμβάλλοντας στην καταστροφή των προϊόντων της. Κύριο εργαλείο της ήταν η αγορά CDS (Credit Default Swaps), δευτερογενών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, ασφαλίστρων έναντι χρεοκοπίας, μια από τις πιο αδιαφανείς και πιο απορυθμισμένες. Τρεις τράπεζες ελέγχουν το 75% της αγοράς, Γκόλντμαν, J.P. Morgan και Ντώυτσε Μπανκ.

¨Όταν ξέσπασε η κρίση, η Γκόλντμαν χρησιμοποίησε τον άνθρωπό της στην κυβέρνηση, τον Υπουργό Οικονομιών Πόλσον για να αποτρέψει κάθε συνδρομή στις τράπεζες, οδηγώντας στη χρεοκοπία τον κύριο ανταγωνιστή της, τη Λήμαν Μπράδερς. Όταν η Λήμαν χρεοκόπησε, ο Πόλσον άλλαξε αμέσως ρότα και έσπευσε να διασώσει τις υπό χρεοκοπία τράπεζες. Η Γκόλντμαν όχι μόνο απηλλάγη του κύριου ανταγωνιστή, αλλά και κέρδισε 13 δις δολλάρια από το σχέδιο σωτηρίας. (Μια εκπληκτική έρευνα για την Γκόλντμαν Ζακς δημοσιεύεται στο περιοδικό "Τετράδια", τεύχος 57-58, των εκδόσεων "Στοχαστής")

. Σε αυτή την "τράπεζα που τρομάζει", κατά την έκφραση της Λιμπερασιόν, ανέθεσαν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις, μετά το 1998, σημαντικό μέρος της διαχείρισης του ελληνικού χρέους και της εμπιστεύτηκαν το μέλλον του ελληνικού λαού.

"Η Γκόλντμαν Ζακς είναι παντού"

H φράση ανήκει στον Ματ Ταιμπι, ερευνητή δημοσιογράφο, που υπογράφει μια μεγάλη έρευνα για την Γκόλντμαν στο περιοδικό Rolling Stone. H μέθοδος της Φίρμας είναι ο . εισοδισμός, τόσο επιτυχής που η τράπεζα απέκτησε και δεύτερο παρατσούκλι, αφού την ονομάζουν και "κυβέρνηση Ζακς". Επιλέγει στελέχη της, τα κάνει εκατομμυριούχους και μετά τους . βρίσκει δουλειά στις κεντρικότερες θέσεις του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Ιδού μερικά από τα αστέρια του διεθνούς δικτύου της:

Mario Draghi Υπεύθυνος ιδιωτικοποιήσεων στην Ιταλία (1991-2001), αντιπρόεδρος Ευρώπης της Goldman Sachs (2001-2006), Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Ιταλίας, υποψήφιος για τη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας

Otmar Issing Επικεφαλής οικονομολόγος και αρχιτέκτονας της νομισματικής στρατηγικής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας (1998-06), διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs, Πρόεδρος του Center for Financial Studies στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Με πρόσφατο άρθρο του στους Financial Times συγχαίρει τους Ευρωπαίους ηγέτες για τη σθεναρή αντίστασή τους στην καταστροφική, όπως την χαρακτηρίζει, ιδέα μιας ευρωπαϊκής βοήθειας στην Ελλάδα. Η εφημερίδα αναφέρει όλες τις ιδιότητες του αρθρογράφου, πλην αυτής του συμβούλου της Goldman Sachs.

Lloyd Blankfein Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής της Goldman Sachs. Ο χειρότερος Πρόεδρος και Γενικός Διευθυντής του 2009 κατά το Forbes, πρόσωπο της χρονιάς κατά τους Financial Times. Ετήσια αμοιβή 53 εκατομμύρια δολλάρια.

Henry Paulson Μετά από 30 χρόνια στη Φίρμα, έγινε Υπουργός Οικονομικών του Μπους.

Lawrence Summers Σύμβουλος του Κλίντον, του Μπους και του Ομπάμα. Αρχιτέκτονας της φιλελευθεροποίησης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Προστατευόμενος του Ρούμπιν, βετεράνου της Φίρμας

Dan Jester Στην κυβέρνηση Ομπάμα. Αναμείχθηκε στη διάσωση της ΑΙG, όπου ένα μεγάλο μέρος από το κεφάλαιο που δαπανήθηκε κατέληξε στην Goldman Sachs

Η επιχείρηση "Χρεοκοπία της Ελλάδας"

To 1998 η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ως κύρια επιδίωξη την ένταξη στην ΟΝΕ. Τα νούμερα δεν έβγαιναν. Η Αθήνα θα μπορούσε ίσως να περιορίσει τη φοροδιαφυγή των μεσαίων-ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που δεν συνηθίζουν να πληρώνουν φόρους, αφήνοντας την στήριξη του κράτους στους μισθωτούς και συνταξιούχους (που ταυτόχρονα κατηγορούν ως ανεπρόκοπους). Θα μπορούσε να περιορίσει την παραοικονομία ή το κόστος της διαφθοράς. Θα μπορούσε να σκεφτεί άλλες αναπτυξιακές στρατηγικές. Προτίμησε τον εύκολο, αν και πανάκριβο, δρόμο, το μασκάρεμα του χρέους. Για να το κάνει απευθύνθηκε, σύμφωνα με τους New York Times και τη Wall Street Journal, στη διαβόητη Goldman Sachs. Για τη συνεργασία αυτή την εγκαλεί τώρα και ζητά να πληροφορηθεί τι έγινε η Κομισιόν. Γράφει σε μια έρευνά του το γαλλικό Μαριάν: "Για την πιο μεγάλη τράπεζα του κόσμου, η πατρίδα της δημοκρατίας μετετράπη σε αγελάδα προς άρμεγμα. ¨Όταν ο Γκάρυ Κον προσγειώνεται στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, το 2001, οι έλληνες αξιωματούχοι τον περιμένουν όπως τον Μεσσία o Σημίτης αποφασίζει να βάλει τον λύκο μέσα στο μαντρί".

H Γκόλντμαν Σαχς, γράφει το περιοδικό, "διαφθείρει" την ελληνική κυβέρνηση "πείθοντάς" την ότι μπορεί με τα προϊόντα της να χρηματοδοτεί τις δαπάνες της. Η Γκόλντμαν βγάζει 300 εκατομμύρια δολλάρια, για να κρύψει η ελληνική κυβέρνηση, όλο κι όλο, ένα δάνειο ενός δις. 30% εις βάρος του ελληνικού δημοσίου πάει το νταβατζηλίκι. Ο οίκος αξιολόγησης Μούντις καλύπτει την επιχείρηση αξιολογώντας με άριστα την Ελλάδα. Η ατιμωρησία οδηγεί σε μονιμοποίηση των πρακτικών. Το τελευταίο από αυτά τα προϊόντα είναι ο "Titlospe", δάνειο 5,3 δις το 2009.

Με τη μέθοδο αυτή, η Αθήνα χρησιμοποίησε διάφορα δομημένα προϊόντα για να κρύψει το πραγματικό ύψος του χρέους επιτρέποντας στην Ελλάδα να εκπληρώσει τεχνικά, όχι όμως και ουσιαστικά, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, πρακτική που άρχισε το 1998 και συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 2009. Η Γκόλντμαν, η Εθνική Τράπεζα και η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησαν ένα "νεφέλωμα" διεθνών εταιρειών που ειδικεύτηκαν στην αγοραπωλησία ελληνικών τίτλων μετασχηματισμένων σε ιδιόμορφα, δομημένα προϊόντα.

¨Όλα ήταν νόμιμα, υποστηρίζεται σήμερα. Και τα δάνεια στους άστεγους που ανατίναξαν το τραπεζικό σύστημα νόμιμα ήταν, δεν ήταν όμως προς το δημόσιο συμφέρον. H φούσκα που δημιουργήθηκε είναι αυτή ακριβώς που σκάει σήμερα στα μούτρα μας, έχοντας οδηγήσει το ελληνικό κράτος στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Η Κομισιόν πάντως δεν έχει πεισθεί για τη νομιμότητα ορισμένων από τις διαδικασίες αυτές. ¨Ενα από τα συνηθέστερα κόλπα της Γκόλντμαν είναι η έκδοση χρεογράφων σε άλλο νόμισμα από μια χώρα και η εν συνεχεία χρήση swaps για κάλυψη από αλλαγές ισοτιμιών.

Το κόλπο, που υποπτεύεται η Κομισιόν ότι έγινε και εξετάζει τη νομιμότητά του, αρχίζει από κει και πέρα, με την αυθαίρετη αλλαγή από την κυβέρνηση και την κεντρική τράπεζα της ισοτιμίας, χωρίς να το ανακοινώσει σε κανένα, σύμφωνα με το γαλλικό ρεπορτάζ. Με τον τρόπο αυτό, βελτιώνει την αξία του χρέους. Η δεύτερη μέθοδος είναι η πρόβλεψη μελλοντικών εξόδων. Σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, η Γκόλντμαν πρότεινε στην κυβέρνηση της ΝΔ να προεξοφλήσει έσοδα των αεροδρομίων, "μειώνοντας" λογιστικά το χρέος κατά 0,5% του ΑΕΠ. Για την ωραία αυτή συμβουλή, ένα ακόμα λογιστικό τρικ, το ελληνικό κράτος πλήρωσε ένα ποσό 200-300 εκατομμυρίων ευρώ.

Τα ήξεραν

Το γεγονός ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσέτρεξαν στη "δημιουργική λογιστική", σε νομότυπες απάτες, δεν απαλλάσσει τους ¨Έλληνες ιθύνοντες των ευθυνών τους, δείχνει όμως τον βαθμό διάβρωσης και εξάρτησης και άλλων Ευρωπαίων. Είναι πολύ δύσκολο επίσης να πιστέψουμε ότι Βρυξέλλες, Παρίσι και Φρανκφούρτη δεν ήξεραν και δεν άφησαν να γίνουν όλα αυτά, προφανώς αποβλέποντας σε μεγάλα πολιτικά-οικονομικά οφέλη. Η Φρανκφούρτη παίρνει κάθε χρόνο λεπτομερείς εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδας. Γνωρίζει ακριβώς πόσο είναι το χρέος. Το ξέρανε και το Νοέμβριο, όταν η κυβέρνηση τους ανακοίνωσε ότι είναι διπλάσιο, όπως το ήξεραν και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης και οι τράπεζες, κάνανε όμως τους έκπληκτους. Η ευθύνη είναι μοιρασμένη, αλλά οι ¨Έλληνες θα πληρώσουν τη νύφη.

Η υπόθεση δείχνει επίσης πόσο η Ευρώπη είναι υπονομευμένη εκ των έσω, αφού αναθέτει σε αμερικανικές τράπεζες τη διαχείριση των πιο σημαντικών πτυχών και ευάλωτων σημείων των οικονομικών της (όπως κάνει άλλωστε και στους τομείς προσωπικών δεδομένων, περιλαμβανομένων των τραπεζικών λογαριασμών και κάθε άλλης πληροφορίας που μεταφέρει στις αμερικανικές υπηρεσίες, δήθεν για την τρομοκρατία). Πρόσφατα, ο ευρωβουλευτής Νίκος Χουντής αποκάλυψε με ερώτησή του την αναγνώριση, σε κανονισμό της Κομισιόν, του ρόλου των τριών κυρίως αμερικανικών οίκων αξιολόγησης, την ίδια στιγμή που το αμερικανικό Κονγκρέσο τους καλεί να δώσουν εξηγήσεις!

Η Ελλάδα έκρυψε με τον τρόπο αυτό τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ώσπου, στις αρχές του 2009, άρχισαν να έρχονται οι πληροφορίες από τη Γερμανία για κίνδυνο χρεοκοπίας της Ελλάδας (σχετικά δημοσιεύματα του Σπήγκελ και άρθρο του Κώστα Σημίτη στην Ημερησία). Τον Σεπτέμβριο 2009, με πρωτοβουλία της Γκόλντμαν και μεσολαβητή την εταιρεία Markit, συγκροτείται κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που δημιουργεί ειδικό ίντεξ στην αγορά CDS για την κάλυψη αυξημένου ρίσκου του χρέους Ελλάδας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, εν αναμονή του κερδοσκοπικού παιχνιδιού (iTraxxSovX Western Europe). Πρόκειται κατ’ ουσίαν για στοίχημα στη χρεοκοπία των τριών κρατών, που στήνει ο σύμβουλός μας. H Goldman γνωρίζει άριστα όλες τις πτυχές του ελληνικού χρέους. Γνωρίζει επίσης τι πρόκειται να γίνει, αφού η ίδια το ετοιμάζει. Τι κάνει; Περιμένει να περάσει ένας μήνας από τις εκλογές, να συνειδητοποιήσει η νέα κυβέρνηση το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και στέλνει, σύμφωνα με τη Λιμπερασιόν, αντιπροσωπεία τραπεζιτών στην Αθήνα, υπό το Νο 2 της τράπεζας Γκάρι Κον. Γίνονται δύο συναντήσεις (έχουν γίνει και αρκετές άλλες στο εξωτερικό). Mία στο Υπουργείο Οικονομικών και μία στο ξενοδοχείο "Πεντελικόν" της Κηφισιάς. Προτείνουν ένα ακόμα χαριτωμένο προϊόν τους, σχεδιασμένο να στείλει στο μέλλον το κόστος του ΕΣΥ. Λίγο πριν σπρώξουν την Ελλάδα στην Καιάδα, ετοιμάζονται να της αρπάξουν κάτι ακόμα.

Η τελική επίθεση

Τον Δεκέμβριο, η επίθεση αρχίζει μέσω των οίκων αξιολόγησης που υποβαθμίζουν την ελληνική πιστοληπτική ικανότητα, παρόλο που γνώριζαν μια χαρά εδώ και καιρό την πραγματική κατάσταση. Η ελληνική αξιοπιστία πλήττεται από παντού. H Goldman εξακολουθεί πάντως να βγάζει ένα "σκασμό λεφτά", όπως με την έκδοση του δανείου της 25.1.2010. Ενώ συνεχίζει να κερδίζει από τη διαχείριση του χρέους, δεν περιμένει ούτε μια μέρα από την πώληση του δανείου και ξαναχτυπάει την Ελλάδα μέσω των Financial Times, προνομιακού εκφραστή και του Σίτι και της Κομισιόν (τέτοια είναι τα ευρωπαϊκά χάλια). Παίζοντας έτσι διπλό παιχνίδι και εις βάρος της Ελλάδας, και εις βάρος των άλλων πελατών της, αγοραστών του τελευταίου δανείου, που βλέπουν τα ελληνικά επιτόκια και spread να εκτινάσσονται αμέσως μετά. Η λονδρέζικη εφημερίδα γράφει ότι η Αθήνα θέλει να δανειστεί από την Κίνα μέσω της Γκόλντμαν. Το δημοσίευμα προκαλεί αμέσως αύξηση του πρίμιουμ για το χρέος.

Κανείς δεν πιστεύει ότι η εφημερίδα μπορούσε να δημοσιεύσει τέτοια είδηση, χωρίς να την επιβεβαιώσουν από την Γκόλντμαν. Κατ' άλλους την είδηση την έδωσε η ίδια η Γκόλντμαν όταν πληροφορήθηκε (άραγε από ποιόν;) ότι ο Γ. Παπανδρέου σκέφτεται να προχωρήσει σε διακρατική συμφωνία με την Κίνα προκειμένου οι Ασιάτες της Cosco που έχουν πάρει το λιμάνι του Πειραιά να αναλάβουν ένα σημαντικό κομμάτι του δανεισμού της χώρας. Η τράπεζα δεν περιορίζεται φυσικά στα κέρδη από το ελληνικό χρέος. Κερδοσκοπεί αμέσως κατά του ευρώ, πιστή στην αρχή "αγοράζουμε στη φήμη και πουλάμε στο γεγονός". Μεταξύ 26.1 και 2.2.2010 οι αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες και τα χετζ φαντ, μεταξύ των οποίων και η Γκόλντμαν, ρευστοποιούν συμβόλαια αξίας 5,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, περισσότερα από τον Σεπτέμβρη του 2008, στο απόγειο της οικονομικής κρίσης. Από την αγορά CDS, παίζοντας δηλαδή τη χρεοκοπία της Ελλάδας, η Γκόλνtμαν υπολογίζεται ότι κέρδισε ένα έως τρια δισεκατομμύρια δολλάρια. Οι χρηματιστές της Γουώλ Στρητ σφυρίζουν αδιάφορα, δηλώνοντας στους δημοσιογράφους: "η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους ¨Έλληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς τον μαλάκα" (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)

Το διακύβευμα: υποδούλωση Ελλάδας, υποδούλωση Ευρώπης

Η Ελλάδα γίνεται προνομιακή δίοδος για τον έλεγχο της Ευρώπης και την εξασθένηση του ευρώ, προτού το ευρωπαϊκό νόμισμα καταστεί κύριο αποθεματικό. Επιδιώκεται επίσης να γίνει το νέο υπόδειγμα μιας Ευρώπης χωρίς κοινωνικό κράτος. Μέρκελ και Σαρκοζί άρχισαν να καταλαβαίνουν μόλις αυτό τον μήνα τι συμβαίνει και τις συνέπειες για την Ευρώπη και παραμένουν βασικά αμήχανοι, παρόλο που έχουν εύκολες λύσεις, που περιγράφουν αρκετά έντυπα, όπως έκδοση ευρωομολόγων ή αγορά από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα του ελληνικού χρέους, που θα τσάκιζε τα πόδια των κερδοσκόπων και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολλές φορές πριν ξαναεπιτεθούν.

Βερολίνο όμως και Παρίσι παραμένουν δέσμιοι της ιδεολογίας και της αρχιτεκτονικής του ευρώ που τους εμποδίζει να αντιδράσουν με άλλο τρόπο, εκτός από το να απαιτούν περίπου την αυτοκτονία της ελληνικής κοινωνίας. Η Ευρώπη είναι εκ των ένδον υπονομευμένη, όπως αποδεικνύει η δραστηριότητα κατά της Ελλάδας της Ντώυτσε Μπανκ, της PNB Paribas, της Σοσιετέ Ζενεράλ και των ελβετικών τραπεζών στην αγορά CDS, αλλά και η στάση των αρμοδίων της Κομισιόν, των "ευρωπαίων ηλιθίων", όπως τους αποκαλούν οι Γάλλοι. Η "παγκοσμιοποίηση" είναι φτιαγμένη από και για τους Αγγλοσάξωνες.

¨Οσο για το ελληνικό ζήτημα μοιάζει για ορισμένα τουλάχιστο γαλλικά έντυπα μια μάχη μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού, όπως υποδεικνύει η Λιμπερασιόν δημοσιεύοντας, δίπλα-δίπλα, τη φωτογραφία της Βουλής των Ελλήνων και του ουρανοξύστη Goldman Sachs, της μεγαλύτερης τράπεζας του κόσμου που χρησιμοποιεί όλη της τη δύναμη εναντίον μιας μικρής ευρωπαϊκής χώρας.

Στην κυκλοφορία ηρωίνη μολυσμένη με άνθρακα

Οκτώ άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους εξ αιτίας της μόλυνσής τους από άνθρακα από τη χρήση νοθευμένης ηρωίνης, ανακοίνωσαν οι Ευρωπαϊκές υγειονομικές αρχές χθες Σάββατο· ειδικός συμβούλευσε τους χρήστες ναρκωτικών να σταματήσουν να παίρνουν ηρωίνη αμέσως.
Οι αρχές πιστεύουν πως μια μεγάλη παρτίδα ηρωίνης που έχει μολυνθεί με άνθρακα --ένα αρκετά διαδεδομένο βακτήριο οι σπόροι του οποίου μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βιολογικό όπλο--, κυκλοφορεί στην Ευρώπη.
"Θα καλούσα όλους τους χρήστες ναρκωτικών να σταματήσουν τη χρήση ηρωίνης αμέσως και να έλθουν σε επαφή με τις τοπικές υπηρεσίες υγείας για να τους στηρίξουν", τόνισε ο Κόλιν Ράμσεϊ, επιδημιολόγος στη Σκοτία, σε ανακοίνωσή του.
Συνολικά 15 χρήστες ηρωίνης στη Σκοτία βρέθηκε ότι είχαν μολυνθεί από άνθρακα από τον Δεκέμβριο. Οι επτά εξέπνευσαν. Το όγδοο θύμα ήταν ένας άνδρας 42 ετών στη Γερμανία ο οποίος απεβίωσε εξ αιτίας μόλυνσης από άνθρακα μετά από χρήση ναρκωτικών, σύμφωνα με τις αρχές.
"Υπάρχει πλέον η υποψία ότι ηρωίνη που περιέχει μολυσματικούς σπόρους άνθρακα (και πιθανώς και άλλες ψυχοενεργές ουσίες που μπορούν να εισαχθούν στον οργανισμό με ένεση) κυκλοφορούν στην Ευρώπη", ανέφερε ανακοινωθέν από το υπουργείο Υγείας στο Βερολίνο.
Περιστατικά μόλυνσης από άνθρακα αναφέρονται συχνότερα σε άγρια και οικόσιτα ζώα στην Ασία, στην Αφρική και σε ορισμένες περιοχές της Ευρώπης. Σπανιότερα μολύνονται άνθρωποι, αλλά η επαφή με μολυσμένο δέρμα ή τρίχωμα μπορεί να προκαλέσει δερματικές παθήσεις. Εάν ο βάκιλος εισαχθεί σε ανθρώπινο οργανισμό μέσω της αναπνευστικής οδού, μπορεί να αναπτυχθεί πολύ γρήγορα και μέχρι να εμφανιστούν τα συμπτώματα είναι συνήθως πολύ αργά για επιτυχή αντιμετώπιση με αντιβιοτικά.
Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Επιδημιών (ECDC) της ΕΕ προειδοποίησε ότι υπάρχει κίνδυνος να υπάρξουν κι άλλα κρούσματα μόλυνσης από άνθρακα.
"Η εμφάνιση 15 επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, περιλαμβανομένων 8 θανάτων σε μια περίοδο 5 εβδομάδων, είναι ασυνήθης και απροσδόκητη", ανέφερε.
"Συνυπολογιζομένης και της πολυπλοκότητας της αλυσίδας διεθνούς διανομής ηρωίνης, και την συμπύκνωση στο χρόνο κατά τον οποίο εμφανίστηκαν τα κρούσματα στη Σκοτία και στη Γερμανία, η έκθεση σε μια μολυσμένη παρτίδα ηρωίνης που έχει διανεμηθεί σε πολλές χώρες μέλη της ΕΕ είναι πιθανή". "Considering the complex international distribution chain of
Η επικεφαλής των υγειονομικών υπηρεσιών στην Αγγλία Λίαμ Ντόναλντσον εξέδωσε την περασμένη εβδομάδα προειδοποιητικό σήμα προς όλους τους γιατρούς και τις μονάδες εντατικής θεραπείας εφιστώντας την προσοχή τους για τον εντοπισμό κρουσμάτων μόλυνσης από άνθρακα.
Σύμφωνα με το ECDC, οι μέχρι στιγμής έρευνας απέβησαν σε "ισχυρές" ενδείξεις ότι όλα τα κρούσματα οφείλονται σε κοινή πηγή. Όμως το Κέντρο εκτίμησε ότι είναι μάλλον απίθανο η μόλυνση να έγινε εκ προθέσεως. "Μια μόλυνση από ατύχημα φαίνεται ως η πιο πιθανή εξήγηση για αυτά τα συμβάντα", ανέφερε.

πρωτο θεμα