Γίνεται υπό την αιγίδα του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου την Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου 2009 και ώρα 19:00, στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Κύπρου (παρά την Καλλιπόλεως, πρώην Παιδαγωγική Ακαδημία).
Θα παρευρίσκεται ο συγγραφέας Αθανάσιος Χρυσάφης, πολεμιστής της ΕΛΔΥΚ 1974 και σήμερα Γυμναστής/Καθηγητής σε Λύκεια στη Θεσσαλονίκη.
Θα προλογίσουν ο σημερινός Διοικητής της ΕΛΔΥΚ και ο τότε Κύπριος λοχαγός του Χρυσάφη.
Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο Δρ Κώστας Μαυρίδης.
Το βιβλίο καταγράφει τη μαρτυρία του συγγραφέα, καθώς και άλλων επιζώντων πολεμιστών της ΕΛΔΥΚ 1974 με επίκεντρο τη μάχη γύρω από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στην Α΄ και Β΄ Φάση της εισβολής. Δεν πρόκειται για ένα επαγγελματία συγγραφέα που γράφει βιβλία. Και δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο βιβλίο εξιστόρησης μιας στρατιωτικής μάχης. Το βιβλίο αποτελεί την ζωντανή μνήμη γεμάτη αίμα, πόνο, αυταπάρνηση και πικρή αλήθεια. Είναι άλλος ένας Τύμβος, όπως εκείνο στην Μακεδονίτισσα, που θα ορθώνεται αγέρωχος μέσα στο χρόνο για να συντρίβει κάθε προσπάθεια παραποίησης της ιστορικής αλήθειας.
Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό και βαθιά ανθρώπινο με όλη τη σημασία των λέξεων. Δεν πρέπει όμως να ειπωθούν πολλά διότι υπάρχουν αισθήματα που πρέπει να τα βιώσει ο αναγνώστης μόνος του, χωρίς προειδοποίηση.
Για να νοιώσει τη δίψα του κατακαλόκαιρου καθώς θα τρέχει μέσα στον φλεγόμενο κάμπο με τους Ελδυκάριους στην επίθεση στο Κιόνελι.
Για να αισθανθεί την εγκατάλειψη και την προδοσία από τα υποχείρια της χούντας.
Για να ψηλαφήσει την αγωνία του βαριά τραυματία που κρατάει τα έντερα του έξω και θα πρέπει να διασχίσει ακάλυπτος και βαλλόμενος το Ανατολικό χωράφι.
Για να κλάψει όταν το παλληκάρι σκοτώνεται και η μάνα του με την κοπελιά του τον καρτερούν στη Νέα Σμύρνη.
Για να γελάσει όταν ο Σιμίτας κι ο Βαλερτζής, στοιχηματίζοντας για ένα φραπέ, αρπάζουν το πολυβόλο και όρθιοι έξω από το όρυγμα καθηλώνουν το επερχόμενο κύμα των Μεχμετζίκ.
Καθώς τα τουρκικά άρματα πατούν στο ύψωμα Β΄ με τους Ελδυκάριους ανυποχώρητους μέσα στα ορύγματα με μόνο εφόδιο τον ατομικό τους οπλισμό, εκεί συντελείται η κορύφωση του μεγαλείου της ψυχής: μια φούχτα παλληκάρια συνειδητοποιούν το ύστατο χρέος απέναντι στην Ιστορία του ελληνισμού.
Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να είχε άλλο τίτλο. Όπως,
«Η υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων»,
«Οι νεκροί ζωντανοί αντιστέκονται»,
«Στην κόλαση της ΕΛΔΥΚ»,
