ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ
Από τη Ρώμη
Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελλάκης
Εξαφανίσθηκε από το σχολείο και ο λυκειάρχης αποφάσισε να ειδοποιήσει τους καραμπινιέρους. Όλοι κατάλαβαν ότι η Άλμα, δεκαεπτά ετών, με πακιστανούς γονείς, γεννημένη, όμως, στην Ιταλία, σίγουρα δεν είχε απομακρυνθεί με τη βούλησή της. Και, όντως, μέσα σε λίγες ώρες, οι έρευνες το επιβεβαίωσαν.
Ο σαραντάχρονος πατέρας της, Ακτάρ Μαχμούντ, μαζί με τη γυναίκα του και το μεγαλύτερο γιο τους, προχώρησαν σε πραγματική απαγωγή της κοπέλας. Το μόνο φταίξιμο της Άλμα, το μόνο της ασυχώρετο κρίμα, ήταν ότι δεν θέλησε να ασπασθεί κάθε συνήθεια και παράδοση της χώρας καταγωγής της. Ότι δηλαδή επέμενε να ντύνεται «α λα δυτικά», ότι ήθελε να βγαίνει με τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές της και μπορεί και να είχε ερωτευθεί και κάποιο συνομήλικό της. Ο πατέρας της, στο παρελθόν, δεν είχε διστάσει να χειροδικήσει εναντίον της και η μητέρα της στάθηκε πολύ αδύναμη, υποταγμένη ψυχολογικά, για να μπορέσει να παρέμβει.
Τελικά, οι καραμπινιέροι, εντόπισαν την οικογένεια μέσα σε αυτοκίνητο, σε οδική αρτηρία κοντά στην Μπολώνια. Περίμεναν την καταλληλότερη στιγμή για να επέμβουν, μπλόκαραν το ι.χ. και κατάφεραν να «ελευθερώσουν» τη δεκαεπτάχρονη, χωρίς να κινδυνεύσει η ακεραιότητά της. Οι δυο γονείς συνελήφθησαν με την κατηγορία απαγωγής ανηλίκου, ενώ η κοπέλα μπόρεσε να επιστρέψει στο σχολείο της, στο τεχνικό λύκειο στο οποίο σπουδάζει, με πολύ ικανοποιητικές επιδόσεις, λίγο έξω από την Άγκώνα. Η παρέμβαση των δικαστικών και αστυνομικών αρχών ήταν τόσο άμεση, διότι η Άλμα, είχε απομακρυνθεί από το σπίτι της και μεταφερθεί σε κοινότητα για τη φροντίδα ανηλίκων, με δικαστική απόφαση, ήδη από τον περασμένο Αύγουστο. Ο πατέρας της, κατά συνέπεια, δεν είχε κανένα δικαίωμα να την πάρει από το σχολείο. Παράλληλα, όσοι γνώριζαν την περίπτωση, κατάλαβαν ότι ο Πακιστανός υπερπαραδοσιακός αυτός γονέας, είχε αποφασίσει να ακολουθήσει και πάλι το δρόμο της βίαιης επιβολής.
Παντρειά με το ζόρι
Η περίπτωση αυτή, που είχε, ευτυχώς, αίσιο τέλος, στάθηκε όμως αφορμή, για να ανοίξει και πάλι, στην Ιταλία, ο όλος «φάκελος» που αφορά τη μετανάστευση και τις διαφορές ανάμεσα στους κανόνες, τα έθιμα, τις «χρηστές συμπεριφορές» των πολιτισμών. Σύμφωνα με το κέντρο που συλλέγει στοιχεία για την κατάσταση των ανηλίκων, (centro nazionale di documentazione per l’ infanzia) κάθε χρόνο, τουλάχιστο δυο χιλιάδες κοπέλες -ανήλικες, οι οποίες προέρχονται από οικογένειες μεταναστών- αναγκάζονται να παντρευτούν με υποχρεωτικό συνοικέσιο. Παράνομα, διότι ο ιταλικός νόμος απαγορεύει το γάμο πριν από τα δεκαοκτώ, εκτός και αν ζητηθεί ειδική άδεια. Τo «μυστήριο», μερικές φορές, τελείται σε κάποια μουσουλμανικά τεμένη που βρίσκονται στην Ιταλία, με «ιδιωτικές» θρησκευτικές τελετές ή στη χώρα καταγωγής της κάθε οικογένειας, κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών.
Εννοείται, φυσικά, ότι οι νύφες, στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, δεν έχουν κανένα δικαίωμα παρέμβασης και επιλογής. Το φαινόμενο αφορά, κυρίως, οικογένειες που μετανάστευσαν στη Ρώμη, στη Νάπολη, στο Μιλάνο, από το Μαρόκο, το Πακιστάν, την Αίγυπτο, αλλά και τις Ινδίες. Και ορισμένες φορές, όταν η απευθείας ενδιαφερόμενη αντιδράσει και εκφράσει τη βούλησή της να ζήσει όπως εκείνη προτιμά -να μπορέσει να μοιραστεί τη ζωή της με έναν Iταλό, και όχι με κάποιον άγνωστο που δεν είδε ποτέ της- μπορεί να το πληρώσει και με τη ζωή της.
Όπως συνέβη στην εικοσάχρονη Χίνα, λίγο έξω από την πόλη Μπρέσια, της βόρειας Ιταλίας. Η οικογένειά της τη δολοφόνησε, επειδή αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον Ιταλό αρραβωνιαστικό της και να παντρευτεί έναν εξάδελφό της, στο Πακιστάν. Τις περισσότερες φορές, βεβαίως, οι συγκρούσεις, δεν έχουν τέτοιο τραγικό τέλος.
Αλλά ακόμη και μια σχολική εκδρομή, μια βραδινή έξοδος για πίτσα με τους συμμαθητές ή και η πρόσκληση σε ντίσκο, μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή ένταση, στο εσωτερικό της οικογένειας.
Οι κοινωνιολόγοι εξηγούν ότι πρόκειται για φαινόμενο συνυφασμένο με την όλη εξέλιξη της εποχής μας. Για κοπέλες, που, συχνά, νιώθουν να διχάζονται, μεταξύ πατρικών επιβολών και παραδόσεων και τη γύρω τους, καθημερινή πραγματικότητα.
Για οικογένειες που, αρκετές φορές, επιλέγουν την οδό της απόλυτης αυστηρότητας, για να μην αισθανθούν πως στα μάτια των ομοεθνών τους, μπορεί να μοιάζουν «ανήθικες». Το φαινόμενο, φυσικά, αφορά μια μειονότητα των μεταναστών και δεν μπορεί να γίνει, σε καμία περίπτωση, αφορμή για ρατσιστικές εξάρσεις και διαθέσεις. Απαιτεί, όμως, σοβαρή ανάλυση και προβληματισμό.
Τι πρέπει να γίνει, πώς θα ήταν πιο σωστό να αντιδράσει η πολιτεία. Πρώτα απ΄ όλα, ίσως, ξεκαθαρίζοντας ότι στην Ευρώπη οι νόμοι που εξασφαλίζουν την προστασία της ατομικής ελευθερίας, αποτελούν θεμέλιο λίθο της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Ότι η βούληση του κάθε ατόμου πρέπει να γίνεται σεβαστή, ανεξαρτήτως από το αν έχει κλείσει το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας του.
Παράλληλα, καλό θα ήταν, πιστεύουμε, να αποφεύγεται και η απομόνωση των μεταναστών, που δεν ωφελεί κανέναν και έχει, συχνά, ως κύρια συνέπεια, την δημιουργία «γκέτων» , οικογενειακών και ευρύτερων. Mιας διάστασης, ψυχικής και φυσικής, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη επικοινωνίας και απ’ την επιστροφή, ως ασπίδα και μοναδικό στήριγμα, στις πατρογονικές παραδόσεις. Το θέμα είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται, φυσικά, σε ένα άρθρο. Αλλά καλό είναι, αν μη τι άλλο, να αρχίσουμε να προβληματιζόμαστε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου