Η Τουρκική Δολιότης

Του Στυλ. Ιω. Δράκου, Υποστρατήγου ε.α

Το έθνος μας, όπως και οι Αρμένιοι, έχει μακράν και πικράν πείραν της δολιότητος των Τούρκων. Γι’ αυτό και τους θεωρούμε, τουλάχιστον, αναξιόπιστους και καιροσκόπους.

Δεν είχε συμπληρωθεί τριήμερο από την διατυμπανισθείσα και πραγματοποιηθείσα επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού κ. Ερντογάν στην Αθήνα, μεσούντος Μαΐου, και οι Τούρκοι συνέχισαν τις παραβιάσεις του εθνικού μας εναερίου χώρου και των χωρικών μας υδάτων, επί καθημερινής βάσεως.

 

Προσφάτως μάλιστα απέστειλαν τα «ερευνητικά» τους σκάφη «Πίρι- Ρέις» και «Τσεσμέ», να «οργώνουν» εναλλάξ το Αιγαίο εντός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Και φυσικά η αποστολή αυτών των σκαφών δεν ήτο ερευνητική για ύπαρξη πετρελαϊκών κοιτασμάτων, αλλά δηλωτική ότι: «Η Τουρκία είναι συγκυρίαρχος στο… Αιγαίο μας». Και η προκλητικότης των Τούρκων κορυφώνεται με την αποστολή Τουρκικού πολεμικού στα χωρικά ύδατα της Αλβανίας, έναντι των ακτών της Κέρκυρας, εις ανταπόκρισιν σχετικής προσκλήσεως της… Αλβανικής Βουλής («Καλοί» φίλοι-κατά την κυβέρνηση- κι’ αυτοί!).

Προ της επισκέψεως Ερντογάν στην Αθήνα, είχε επισημανθεί προς την κυβέρνηση ότι, η έναντι της Τουρκίας ακολουθούμενη τακτική των συνεχών υποχωρήσεων προκαλεί εθνική ζημία μεγίστη και ανεπανόρθωτη. Διετυπώσαμε ευθαρσών την γνώμη ότι, απαραίτητη προϋπόθεση συζητήσεων με τους Τούρκους είναι η οριστική παύση των έναντι της χώρας μας προκλήσεών τους και ιδιαίτερα η εγκατάλειψη του επονείδιστου «casus belli», στο ενδεχόμενο επεκτάσεως των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ., πράγμα που συνιστά αναφαίρετο κυριαρχικό δικαίωμά μας, κατοχυρωμένο με διεθνείς συνθήκες.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός, κατά την ενταύθα επίσκεψή του υπήρξεν και αγενής προς την φιλοξενούσα αυτόν χώρα. Παρέλειψε να καταθέσει στέφανον στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, ενέργεια επιβαλλομένη από στοιχειώδη διπλωματική αβρότητα, τουλάχιστον. Η όλη συμπεριφορά του, με έκδηλα σημεία υπεροψίας, παρέπεμπε σε παρωχημένες και αποκρουστικές εποχές.

Όμως, εμείς τι πράττομεν; Αντί να δώσουμε την αρμόζουσα απάντηση στον ιταμό και επίβουλο γείτονα, βάζουμε την ουρά υπό τα σκέλη και σπεύδουμε να υποδεχθούμε στην Ρόδο με ανοικτές αγκάλες και ασπασμούς τον κ. Νταβούτογλου υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας και ιεροφάντη του «νεοοθωμανισμού», που μας κουβαλήθηκε με την οικογένειά του «ιδιωτικώς». Όμως, ο πονηρός «βεζύρης» δεν παρέλειψε στις δηλώσεις του να δώση έμφαση στις πολιτικές βλέψεις της Τουρκίας στο Αιγαίο. Συγκεκριμένως ο Τούρκος υπουργός εδήλωσε: «Συναντόμεθα σαν οικογένειες.(!). 

 

Στην πραγματικότητα η θάλασσα του Αιγαίου είναι το κοινό μας σπίτι. (Άραγε εννοεί και τα νησιά μας;) και όταν ήμουν στο Μποντρούμ (δηλ. την Αλικαρνασσό), ετηλεφώνησα στον Δημήτρη (τον κ. Δρούτσα) για το αν θα ήταν δυνατό να συναντηθούμε στη Ρόδο. Αυτός, ευγενικά δέχθηκε να συναντηθούμε και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είμαστε σαν μία οικογένεια Τούρκοι και Έλληνες, καθώς μοιραζόμαστε την ίδια γεωγραφία (ασφαλώς εννοεί το Αιγαίο μας), την ίδια πολιτιστική κληρονομιά, το ίδιο τουριστικό περιβάλλον και την μακραίωνη πολιτιστική κληρονομιά.

Ο κ. Νταβούτογλου είναι έξυπνος και ικανός διπλωμάτης. Όμως ο ισχυρισμός του ότι Έλληνες και Τούρκοι έχομε κοινή πολιτιστική κληρονομιά συνιστά ιστορικό ολίσθημα, το οποίον τον εκθέτει μέχρι γελοιοποιήσεως. Και ο επί των Εξωτερικών αναπληρωτής-υπουργός μας αρκέσθηκε σε τεμενάδες και διθυράμβους στην Ελληνο-Τουρκική φιλία και συνεργασία (!).

Είναι φανερό ότι οι Τούρκοι βλέπουν τη χώρα μας σαν επαρχία του άλλοτε Οθωμανικού κράτους, την αναβίωση του οποίου υπηρετεί με συνέπεια ο κ. Αχμέτ Νταβούτογλου. (Παρόμοια, περί «Οθωμανικής Βαλκανικής» είχε διατυπώσει και κατά την προ μηνών επίσκεψή του στο Σεράγεβο).

Και το φλέγον ερώτημα που από πολλού καιρού μας βασανίζει είναι: «μέχρι πότε θα υποχωρούμε σ’ αυτούς τους δολίους και θρασύδειλους γείτονες;» Μη τα φορτώνουμε όλα σε τρίτους, λ.χ. τους Αμερικανούς, ούτε να εναποθέτουμε σ’ αυτούς τις προσδοκίες μας. Είναι γεγονός ότι η πολιτική των «συμμάχων μας» είναι φιλοτουρική, επειδή αυτή εξυπηρετεί σήμερα τα συμφέροντά τους.

Εμείς όμως, ποίαν πολιτικήν ακολουθούμε; Ξεχνάμε ότι: «όσο υποχωρείς στις τουρκικές απαιτήσεις, τόσον αυτοί αποθρασύνονται και απαιτούν περισσότερα;» Οι Τούρκοι, το μόνο που υπολογίζουν και σέβονται είναι η ισχύς, δηλαδή η στρατιωτική ισχύς.

Δυστυχώς εχάσαμε την ευκαιρία του 1974 να δώσουμε ένα γερό μάθημα στον εισβολέα της Κύπρου και να μη σηκώση κεφάλι για πενήντα και πλέον χρόνια. Το επιβεβαίωσε, τότε, και ο έγκριτος Τούρκος δημοσιογράφος κ. Αλή Μιπράντ.

Την εποχή εκείνη μας απασχολούσε πρωτευόντως, αν μη αποκλειστικώς, ο «εκδημοκρατισμός» και όχι η εθνική μας άμυνα. Και το χειρότερο, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας και στην κυριολεξία το Σώμα των Αξιωματικών ετέθησαν από τότε υπό έντεχνος και μεθοδευμένον διωγμόν. Και η απαξίωσή των αυτή, συνεχίζεται ακόμη. Γι’ αυτό και οι Τούρκοι έχουν αποθρασυνθεί.

Δυστυχώς, ως κράτος και ως λαός, βρισκόμαστε σε παρακμή πλήρη και επικίνδυνη, αναμένοντες τον Ιδομενέα, και διερωτόμεθα: «Δεν υπάρχει πλέον σ’ αυτή τη χώρα του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών και του ενδόξου Σαράντα ένας ηγέτης ψυχωμένος να αντιτάξει το ΟΧΙ σ’ αυτούς τους θρασύδειλους και δολίους βαρβάρους;»