«Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι; / Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά; / Μην είναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει; / Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;» Θυμήθηκα τους στίχους του Ιωάννη Πολέμη, καθώς διάβαζα το κείμενο ενός άλλου ελάσσονος λυρικού, συγκεκριμένα την ομιλία με την οποία ο Γιώργος Παπανδρέου παρουσίασε την Ελλάδα στα μέλη του Economic Club της Νέας Υόρκης. Μεταφράζω από την αγγλική, στην οποία εκφωνήθηκε η ομιλία: «Πέρα από τα κλασικά τρία S, ήλιο, θάλασσα και κάποια ερείπια, (σ.τ.μ.: «the classic three S’s, sun, sea and some ruins», στο πρωτότυπο) η Ελλάδα έχει περισσότερα να προσφέρει, από δρομολόγια οινοπαραγωγής μέχρι καλλιτεχνικά φεστιβάλ, από σχολές μαγειρικής μέχρι θέρετρα για σκι, από ράφτινγκ στα βουνά μας μέχρι κανό στα νησιά μας, καταδύσεις για να δει κανείς βυθισμένα ερείπια μέχρι αναρριχήσεις σε βράχους πάνω από το Αιγαίο».
Αυτή είναι, πράγματι, η Ελλάδα του Γιώργου. Ούτε κυκλοφοριακή συμφόρηση από τις καθημερινές διαδηλώσεις που γίνονται για ψύλλου πήδημα ούτε φακελάκια στα νοσοκομεία ούτε γρηγορόσημο στις δημόσιες υπηρεσίες ούτε ξεχαρβαλωμένα πανεπιστήμια ούτε γκέτο στο κέντρο της Αθήνας και τόσα άλλα, που αφορούν τους μόνιμους κατοίκους της χώρας και δεν τα συναντούν ποτέ οι πρίγκιπες-τουρίστες...
(από το σημείωμα του Φαληρέως στην "Καθημερινή", 23/09/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου