Mπορεί τα όρια του ασέμνου επί των ημερών μας να έχουν ξεχειλώσει ώς εκεί που δεν (;) παίρνει, και η θέα ενός μπικίνι στην παραλία να μην προκαλεί την παραμικρή αίσθηση σε κανέναν, εντούτοις μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ: το «επαναστατικό» μαγιό, που εορτάζει σήμερα τα
Ήταν η εποχή που η ανθρωπότητα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τη δοκιμή ατομικής βόμβας των Ηνωμένων Πολιτειών στο κοραλλιογενές σύμπλεγμα Μπικίνι, ανοιχτά των Νήσων Μάρσαλ στον Ειρηνικό Ωκεανό και ο Ρεάρ, που μάλλον ήθελε να πλουτίσει γρήγορα, θεώρησε ότι η «εκρηκτική» ονομασία αφ' ενός μεν θα ανταποκρινόταν στο πολιτισμικό σοκ που επρόκειτο να προκαλέσει το δημιούργημά του, αφ' ετέρου δεν θα χρειαζόταν να διαδοθεί από στόμα σε στόμα, αφού ήταν ήδη διαδεδομένη.
Στις 5 Ιουλίου του 1946, μια στριπτιζέζ του Casino de Paris ονόματι Μισελίν Μπερναρντίνι -η μόνη που δέχθηκε να παίξει το ρόλο του μανεκέν σε αυτή την προκλητική υπόθεση- πόζαρε δίπλα σε μια πισίνα στο Παρίσι με το μπικίνι της και αυτομάτως καταχωριζόταν στις σελίδες της ιστορίας της μόδας, ενώ ο Ρεάρ διαφήμιζε το δημιούργημά του με το σλόγκαν «Μικρότερο κι απ' το μικρότερο μαγιό στον κόσμο»!
Μολονότι το μπικίνι έκανε την εμφάνισή του σε μια περίοδο κοσμοϊστορικών αλλαγών -έθνη ολόκληρα ανασυντάσσονταν, οικογένειες ξανάσμιγαν μετά τον πόλεμο, το baby-boom επρόκειτο να ξεκινήσει- ο Ρεάρ γρήγορα διαπίστωσε ότι οι συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας ήταν ισχυρότερες, και πιο βαθιά ριζωμένες, απ' ό,τι υπολόγιζε.
Το μπικίνι, το «πιο μικροσκοπικό ένδυμα που μπορούσε μια γυναίκα να φορέσει δημοσίως», όπως παρατηρεί η Μπένσιμον, «αφορίστηκε» από το Βατικανό ως ανήθικο, απαγορεύτηκε από τις παραλίες της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, κυνηγήθηκε από την αστυνομία, εξοστρακίστηκε από τους διαγωνισμούς ομορφιάς στην Αμερική, ενώ ώς και η «βίβλος της μόδας» Vogue το αποκήρυξε:
«Οι αναγνώστριές μας», έγραψε, αποστρέφονται αυτό το μπικίνι, που μετατρέπει ορισμένες παραλίες σε καμαρίνια καμπαρέ και δεν κολακεύει καθόλου τις γυναίκες που το φορούν». Το 1949 πουλήθηκαν μόνον 2.500 «κομμάτια» στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Ρεάρ άρχισε να φοβάται ότι η βόμβα μεγατόνων που είχε οραματιστεί, θα έσκαγε στα χέρια του...
Το «κλειδί» για τη διείσδυση του μπικίνι στην κοινωνία είχε τα αρχικά... Μπε-Μπε. Η Μπριζίτ Μπαρντό, στο «...Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα» (1956), έκανε τους άνδρες να ονειρεύονται και τις γυναίκες να θέλουν ξαφνικά να δείξουν πιο πολλά... Ακολούθησε μια μικρή στρατιά από στάρλετ του Χόλιγουντ που διψούσαν για δημοσιότητα, ένα κύμα «νεανικών ταινιών» που διαδραματίζονταν σε παραλίες (και έδειχναν και αφαλούς) - και οι πωλήσεις εκτοξεύθηκαν.
Το 1960, η εισχώρηση του μπικίνι στην ποπ κουλτούρα επισημοποιήθηκε: το Itsy Beetsie Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini του Μπράιαν Χάιλαντ έφθανε στο νούμερο ένα του καταλόγου επιτυχιών στην Αμερική, παιζόταν απ' όλα τα ραδιόφωνα και απενοχοποιούσε με τον ανέμελο ρυθμό του το μαζικό ξεγύμνωμα που επρόκειτο να ακολουθήσει.
Το 1962, η Ούρσουλα Αντρες, ως νέα αναδυόμενη Αφροδίτη, έβγαινε από τη θάλασσα με το λευκό μπικίνι της για να ξελογιάσει τον πράκτορα Τζέιμς Μποντ στο «Δρ Νο» και ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό της Υφηλίου - η ίδια, χρόνια μετά, παραδέχθηκε ότι εκείνο το μπικίνι την έκανε διάσημη, γεγονός που ήταν αλήθεια αν σκεφτεί κανείς ότι σε εκείνη την ταινία η φωνή της ήταν ντουμπλαρισμένη...
Το 1964, το αμερικανικό περιοδικό Sports Illustrated καθιέρωσε την ειδική του έκδοση με αθλήτριες φωτογραφημένες με τολμηρά μαγιό και, σύμφωνα με τη συγγραφέα του Bikini Book, «γκρέμισε» και τα τελευταία «τείχη» αντίστασης. Η σεξουαλική επανάσταση των sixties έτσι κι αλλιώς είχε ξεκινήσει και το γυμνό σώμα δεν ήταν πλέον ταμπού.
Από το '70 και μετά τη σκυτάλη της σμίκρυνσης των μαγιό παρέλαβαν οι Βραζιλιάνοι και τα πρώτα thongs (ναι, αυτά με το ανεπαίσθητο κορδονάκι) έκαναν την εμφάνισή τους στην Κοπακαμπάνα, όπου εξακολουθούν να βασιλεύουν ως τις μέρες μας. Υστερα από τόσες δεκαετίες που η ανθρωπότητα περιφέρεται... ημίγυμνη στις παραλίες, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τα περιοδικά, το μπικίνι ήταν φυσικό να χάσει την αρχική δύναμή του - τα πρότυπα της ομορφιάς άλλαξαν, το παιχνίδι του ερωτισμού δεν βασίζεται πλέον στα υπονοούμενα, αλλά σερβίρεται στο πιάτο.
Το 1988, και ενώ οι πωλήσεις μπικίνι είχαν καταποντισθεί στο 30% της αγοράς μαγιό, η εταιρεία του Ρεάρ έκλεισε - θύμα κι αυτή των αλλοπρόσαλλων διαθέσεων της μόδας, η οποία εξακολουθεί να διατηρεί μια σχέση αγάπης - μίσους με το μαγιό - που την απελευθέρωσε. Κατά πόσον το μπικίνι είναι in ή out φέτος... Θα σας γελάσω.
ΠΗΓΕΣ:
περιοδικό «Κ»
WIKIPEDIA
BOOMER CAFE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου