Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ ΕΙΧΕ ΟΡΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΧΙΛΑΔΕΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ. ΣΑΝ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΑΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ. ΕΙΤΕ ΔΙΑΦΩΝΕΙΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ.
Αγαπητοί μου αξιωματικοί!
Υπηρετήσας ως έφεδρος αξιωματικός - στρατιωτικός ιερεύς επί μίαν τετραετίαν κατά την πλέον οδυνηράν περίοδον του έθνους, αισθάνομαι βαθυτάτην συγκίνησιν ευρισκόμενος νοερώς ενώπιον υμών κατά την σημερινήν επίσκεψίν σας εις την ιστορικήν μας πόλιν, η οποία υπήρξε και υπάρχει το μετερίζι του μαρτυρικού μας έθνους. Η γενεά μας, η οποία υπήρξε θεατής και μάρτυς τραγικών ημερών, δεν είναι φιλοπόλεμος. Ο αείμνηστος Πλαστήρας, ο ήρως του μικρασιατικού πολέμου, όταν κάποια κυρία της αριστοκρατίας των Αθηνών τον παρεκάλεσε να διηγηθή κάτι ωραίον από τας μάχας που έδωκε, απήντησε: «Κυρά μου, ο πόλεμος δεν είναι αυγά να τα σπάμε να κάνουμε ομελέττα. Ο πόλεμος είναι πόλεμος!».
Η παλαιά γενεά, η οποία βαίνει προς την δύσιν της και είδε πολέμους και αίματα, επαναλαμβάνομεν, δεν είναι φιλοπόλεμος. Εκ βάθους ψυχής ευχόμεθα, όπως η μικρά μας πατρίς μη ίδη πλέον άλλους πολέμους, σεις δε και τα παιδιά μας και τα εγγόνια σας να ζήσετε μέσα εις φιλήσυχον και ειρηνικόν περιβάλλον. Αλλ' εάν όμως βάρβαρος λαός, οποθενδήποτε προερχόμενος, επιτεθή κατά της φιλτάτης πατρίδος μας, τότε και πάλιν τα ηρωικά της παιδιά, δηλαδή σεις, ως εις άνθρωπος, εγερθήτε και εις τους αιθέρας ας ακουσθή και πάλιν το «Μολών λαβέ» των Θερμοπυλών, το «Ίτε παίδες Ελλήνων» της Σαλαμίνος, το «ΟΧΙ» του 1940. Η ακεραιότης της πατρίδος και προ παντός η ελευθερία αξίζουν κάθε κόπον και θυσίαν.
Ως στρατιωτικός ιερεύς μετά συγκινήσεως ενθυμούμαι ότι, ότε ταξιαρχία τις ελληνική αγωνιζομένη εις τα υψίπεδα της Μακεδονίας μας εφαίνετο να κάμπτεται κάτω από την πίεσιν ισχυρών δυνάμεων της αντιπάλου παρατάξεως, ήρκεσεν η φωνή να ενθαρρύνη την αγωνιζομένην παράταξιν του έθνους με τα εξής λόγια. «Εάν οπισθοχωρήσωμεν, η αντίθετος παράταξις, η άθεος και άπατρις, θα κυριαρχήση, και σεις θα γνωρίσετε ημέρας σκλαβιάς ενός άθεου, ολοκληρωτικού καθεστώτος, που όσα αγαθά και αν υποτεθή ότι θα σας δώση, δεν θα δυνηθή ποτέ ν' αναπληρώση την έλλειψιν της ελευθερίας, ανεκτιμήτου αγαθού δια πάντας, αλλ' ιδιαιτέρως δι' ημάς τους Έλληνας, οι οποίοι δεν ημπορούμεν να ζήσωμεν χωρίς ελευθερίαν. Θα ζήσετε εις μαύρην σκλαβιάν, και όταν μίαν ημέραν θ' αποθάνετε, τα παιδιά σας θα έλθουν εις τους τάφους σας και θα σας είπουν.
Πατέρες, γιατί δειλιάσατε; Μας αφήκατε σπίτια και χωράφια, αλλά ελευθερίαν δεν μας αφήκατε. ανάθεμά σας!...Δια να μη σας πουν το πικρόν αυτό ανάθεμα, ανασυνταχθήτε και με την βοήθειαν της υπερμάχου Στρατηγού θα νικήσωμεν και θα δημιουργήσωμεν μίαν πατρίδα ελευθέραν και δημοκρατικήν, και η σημαία μας που φέρει τον τίμιον Σταυρόν θα κυματίζη εις την ξηράν και εις την θάλασσαν.
Διότι όπως είπεν ο Θουκυδίδης εις τον επιτάφιον λόγον του, που εξεφώνησεν ο Περικλής προς τιμήν των ηρώων, «το μεν εύδαιμον το ελεύθερον, το δ' ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους», δηλαδή, με την πεποίθησιν ότι ευτυχία σημαίνει ελευθερία και ελευθερία σημαίνει ανδρεία, να μη δειλιάζετε εμπρός εις τους κινδύνους του πολέμου (Θουκυδ.2, 43)».
Αυτή είναι η φωνή της ιστορίας, αυτή είναι η φωνή των αθανάτων νεκρών μας των τελευταίων πολέμων, αυτή είναι η φωνή του στρατιωτικού νεκροταφείου της ακριτικής μας πόλεως, που είναι από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά νεκροταφεία, εις το οποίον αναπαύονται 500 και πλέον ήρωες αξιωματικοί και στρατιώται εξ όλων των σημείων της Ελλάδος.
Ο θάνατος είναι πικρός, αλλά γίνεται ωραίος, όταν κανείς αποθνήσκη διά τα ιδεώδη της πίστεως και της πατρίδος, μιάς πατρίδος η οποία προσέφερε πλείστα όσα εις όλον τον κόσμον. Και αν ακουσθή κλαγγή πολέμου, ας ευρεθώμεν όρθιοι όλοι, νέοι και γέροντες, σεις δε ως αξιωματικοί του ελληνικού στρατού θ' ανανεώσετε τα τρόπαια της ιστορίας και θ' αποδειχθήτε νέοι Πλαστήρες, Βελισσαρίου και Δαβάκηδες, και θα δοξάσετε και πάλιν το όνομα της Ελλάδος. Ο αείμνηστος ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, επί του πεδίου της μάχης αποθνήσκων, είπεν: «Ω πατρίδα, πολλές τιμές μου έδωκες, αλλ΄ αυτή η τιμή, να χύσω το αίμα μου για τη δόξα σου, είνε η πιο μεγάλη».
Εγώ ο γέρων επίσκοπος της ακριτικής αυτής πόλεως, όστις κάμπτομαι υπό το βάρος 85 ετών, σας προσφωνώ: Ω μέλλοντες ήρωες της πατρίδος, η Ελλάς σας τιμά και σας ευγνωμονεί. Η Ελλάς, με τοιούτους εξησκημένους άνδρας, δεν θ' αποθάνη ποτέ, η δε Μακεδονία μας, η χώρα του Μ. Αλεξάνδρου, ήτο, είναι και θα είναι Ελληνική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου