Ο «θίασος» της Αριστεράς

Η ελληνική Αριστερά έχει χάσει οριστικά το τρένο της Ιστορίας. Οσοι διαβάσουν αυτό το κείμενο μπορεί να ενοχληθούν, είτε ασχολούνται με τα αριστερά κομματικά δρώμενα είτε είναι απλοί υποστηρικτές της. Φυσικά θα αρνηθούν ότι κάτι τέτοιο ισχύει, αλλά πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να το αμφισβητήσουν με απτά επιχειρήματα. Διότι πριν από όλα ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν πού πορεύονται- προς απογοήτευση πολλών ανθρώπων που αναζητούν στις τάξεις της Αριστεράς πολιτικό καταφύγιο για τις αξίες και τις αρχές που πρεσβεύει.

Ο «αριστερός θίασος» πρωταγωνιστεί αυτές τις ημέρες σε δύο σκηνές. Στη μία πρωταγωνιστεί το ΚΚΕ, στην άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ. Για το ΚΚΕ βέβαια τα πράγματα είναι απλά. Τόσο απλά όσο και η λογική του «μπετόν αρμέ» και της κομματικής ορθοδοξίας που ευλαβικά ακολουθεί ο Περισσός, επαναλαμβάνοντας μονότονα το αντι-ιμπεριαλιστικό του μήνυμα

Η μεγαλύτερη απογοήτευση όμως είναι οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατ΄ αρχάς, οι ενδιαφερόμενοι για τις κομματικές διεργασίες στην Κουμουνδούρου πρέπει να προμηθευτούν... χάρτη ή GΡS προκειμένουν να προσανατολιστούν μέσα στον κυκεώνα των τάσεων, των ρευμάτων, των Κεντρικών Επιτροπών, των Γραμματειών και των Πολιτικών Γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ, του Συνασπισμού ή κάποιας άλλης από τις συνιστώσες. Δεν φαίνεται να υπάρχει η παραμικρή κοινή στόχευση, το παραμικρό κοινό όραμα για το τι θέλουν να επιτύχουν.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου έφεραν στην επιφάνεια, με δραματικό τρόπο, τις αντεγκλήσεις, τα αδιέξοδα, τα προσωπικά καπετανάτα και τις ανέξοδες πομπώδεις δηλώσεις των κορυφαίων στελεχών. Το παράδειγμα της σχέσης Αλαβάνου- Τσίπρα είναι χαρακτηριστικό της τραγωδίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ηγέτης αποφασίζει να παραδώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής σε έναν νεαρό «πρίγκιπα», αδοκίμαστο στο σκληρό τερέν της πολιτικής.

Ο «πρίγκιπας», άλλοτε σταρ των μαθητικών καταλήψεων στις αρχές της δεκαετίας του 1990, γλυκάθηκε. Και επιχείρησε, με άκομψο τρόπο, «να σκοτώσει τον πολιτικό του πατέρα». Ο τελευταίος βέβαια, παλιά καραβάνα και μαθημένος στην αέναη πολυδιάσπαση της Αριστεράς που την καταδίκασε στην περιθωριοποίηση, έχει αποφασίσει να πάρει μια ιδιότυπη ρεβάνς. Η προετοιμασία ενός κινήματος έχει ουσιαστικά εξαγγελθεί μέσω διαρροών αρκετές φορές το τελευταίο διάστημα. Οπως και η κάθοδός του ως υποψηφίου στην Περιφέρεια Αττικής, την οποία άλλοτε θέλει και άλλοτε παραχωρεί, για το καλό του ΣΥΡΙΖΑ...

Μέσα σε όλο αυτό το χαοτικό σκηνικό υπάρχει η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Φώτη Κουβέλη. Με λόγο πιο ρεαλιστικό από εκείνο των πρώην συντρόφων του φαίνεται ότι αποπειράται να διεισδύσει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Ωστόσο είναι ακόμη πολύ νωρίς να κριθεί ο κ. Κουβέλης και οι συνοδοιπόροι του. Το πρόβλημα της Αριστεράς άλλωστε είναι γενικότερο. Αφορά την κατ΄ επάγγελμα αντιδραστικότητα, η οποία ενίοτε μετατρέπεται σε θέσεις σκληροπυρηνικές, αδιαφορώντας για την κατάθεση ουσιαστικών προτάσεων πολιτικής. Δυστυχώς για τους οπαδούς της Αριστεράς οι εν Ελλάδι ηγέτες της φαίνεται να τους έχουν εγκαταλείψει οριστικά...
ΒΗΜΑ