Πολλοί θα πουν ότι παρελθοντολογούμε, ή ότι έχουμε ιδεολογικά ή άλλα θέματα. Άλλοι ενδεχομένως θα μιλήσουν για εμμονές. Το γεγονός ότι ασχολείται κάποιος το έτος 2010 με ένα ζήτημα ιστορικό, μπορεί να ξενίσει. Δεν είναι ιστορική η προσέγγιση της θυσίας εκατοντάδων Ελλήνων στο Μελιγαλά.Η ιστορική προσέγγιση έχει γίνει ήδη. Ανεξάρτητα από ιδεολογικές θέσεις, σκοπιμότητες ή απόψεις στο Μελιγαλά Μεσσηνίας οι άντρες και οι γυναίκες του Άρη Βελουχιώτη κατέσφαξαν εκατοντάδες πατριώτες, μεταξύ αυτών πολλά ανήλικα παιδιά, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους.
Ένα κλασικό αριστερό φονικό μεγάλου μεγέθους, άνευ λόγου και αιτίας, αφού ακόμα και σήμερα οι εξηγήσεις που έχουν δοθεί από αριστερούς που επιχείρησαν κάπως να το «σώσουν», δεν φαίνεται να έπεισαν κανένα. Με το να σκοτώνει μικρά παιδιά και γέρους, θεώρησε ποτέ κανείς ότι τιμωρήθηκαν καθ' οιονδήποτε τρόπο οι δήθεν «κακοί», οι συνεργάτες των Γερμανών που είχαν ήδη αποχωρήσει; Μην γελιόμαστε. Στο Μελιγαλά φάνηκε το πιο απαίσιο και αποκρουστικό πρόσωπο της αριστεράς, μίας αριστεράς άθλιας, ανθελληνικής , αντιλαϊκής και αντιπατριωτικής.
Βγήκαν στην επιφάνεια ο κομπλεξισμός, το μίσος, η μιζέρια, που έκρυβαν μέσα τους οι διάφοροι συμμορίτες της εποχής. Ότι ακριβώς βγάζουν και τώρα, με άλλο ίσως ύφος. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι σε κάθε εμφύλια διαμάχη αυτά συμβαίνουν. Ναι, αλλά όχι με το μίσος και την έκταση που συνέβησαν στο Μελιγαλά. Η αγριότητα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Και το ζητούμενο πάντα θα είναι γιατί τελικά αυτή η σφαγή έγινε. Ποια ήταν τα κέρδη των αριστερών από αυτή την τραγωδία;
Ότι απλώς έβγαλαν προς τα έξω το τι πραγματικά νιώθουν για την κοινωνία. Έβγαλαν όλα τους τα συμπλέγματα και επιβεβαίωσαν την γνωστή ρήση ότι «όποιος κάνει ένα έγκλημα και μετανιώνει ειλικρινά είναι άνθρωπος. Όποιος κάνει ένα έγκλημα και δεν μετανιώνει ποτέ του είναι κομμουνιστής».
Τα χρόνια πέρασαν και όπως είναι φυσικό άλλαξαν οι πολιτικές προτεραιότητες της κοινωνίας. Επειδή όμως ακριβώς θέλουμε να χαράξουμε νέες σελίδες στην ζωή, ταυτόχρονα θα πρέπει να μην διαγράφουμε την ιστορική μνήμη.
Και ενώ η παράταξη που νίκησε το 1949, η λεγόμενη «δεξιά», έκανε τεράστιες ιδεολογικές και άλλες παραχωρήσεις, έσκυψε το κεφάλι και λησμόνησε, ίσως γιατί απλά δεν πίστευε, η αριστερά παραμένει αμετανόητη και χωρίς ίχνος μετάνοιας.
Όπως και στην περίπτωση της εξόντωσης του Ψαρρού και του 5/42, έτσι και στο Μελιγαλά, που είναι απείρως τραγικότερα αυτά που συνέβησαν, η αριστερά στην πατρίδα μας, ακόμα και σήμερα φαίνεται να έχει μία κρυφή ικανοποίηση για αυτό που συνέβη. Και βέβαια ποτέ μα ποτέ δεν προχώρησαν έστω και σε μία αυτοκριτική για το αν ότι έγινε έπρεπε να γίνει ή όχι. Να έλεγε κάποιος από το αριστερό κατεστημένο έστω μία απλή, ανθρώπινη και ζεστή λέξη, ένα «συγγνώμη». Θα ήταν πραγματικά μία στάση θαρραλέα και ειλικρινής. Είμαστε υπέρ της συμφιλίωσης. Είμαστε υπέρ του να πάμε όλοι ενωμένοι μπροστά.
Ας μην ξεχνούμε ότι ο Φράνκο, μετά το τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου, ενός πολέμου πιο σκληρού σε όλα τα επίπεδα από ό,τι συνέβη από το 1944 και μετά στην πατρίδα μας, έφτιαξε ένα μνημείο για όλους τους νεκρούς, ανεξάρτητα από παράταξη. «Ήταν όλοι τους Ισπανοί», είπε χαρακτηριστικά. Δεν μπορούμε όμως να ανεχθούμε μία μονόπλευρη λήθη που δεν οδηγεί πουθενά.
Δεν μπορούμε να δεχθούμε τις υποβαθμίσεις των γιορτών στο Μακρυγιάννη, στο Γράμμο- Βίτσι, στη Στιμάγκα, στο Φενεό και σε τόσους άλλους τόπους θυσίας όχι μόνο δεξιών, αλλά Ελλήνων πατριωτών που απλά δεν ήταν κομμουνιστές. Όμως δεν μπορούμε να τις μετατρέψουμε σε άχρωμα μνημόσυνα, σε γιορτές που θα χρησιμοποιούνται για προβολή προσώπων ή καταστάσεων. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που στο Γράμμο το ΚΚΕ ύψωσε-και από την πλευρά του πολύ καλά έκανε-μνημείο για τους νεκρούς του ΔΣΕ. Δεν έχουμε το δικαίωμα και δεν θα ξεχάσουμε. Γιατί όποιος λαός ξεχνά, είναι και καταδικασμένος.
Στεκόμαστε με περισυλλογή και τιμούμε τους νεκρούς του Μελιγαλά. Δεν ξεχνούμε ποτέ όλους αυτούς τους απλούς Έλληνες πατριώτες, που όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο Μπραζιγιάκ κοίταξαν κατάματα και τον ήλιο και τον θάνατο... Οι ίδιοι οι αριστεροί άλλωστε μας το υπενθύμιζαν χρόνια τώρα, όταν ήταν απέναντί μας στο πεζοδρόμιο και φώναζαν: «Φασίστες μην ξεχνάτε το Μελιγαλά»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου