Το ΚΚΕ εξευτελίζει τη δημοκρατική ασυλία

Tου Μπαμπη Παπαδημητριου Στις δημοκρατίες, η διαφορετική γνώμη προστατεύεται. Οπως η ελεύθερη πολιτική, συλλογική ή ατομική, δραστηριότητα. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες προστατεύεται με ξεχωριστή επιμονή και η διαφορετικότητα. Τα δικαιώματα των μειοψηφιών, θρησκευτικών αντιλήψεων, ομοφυλοφίλων ή όποιων άλλων βλέπουν τον κόσμο με τον δικό τους, ξεχωριστό, τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που εγγυάται τον αλληλοσεβασμό και το δικαίωμα του καθενός απέναντι στον άλλο, είναι ο νόμος. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που, από τη μεταπολίτευση του ’74 και μέχρι σήμερα, χαίρει ξεχωριστής και ενισχυμένης ασυλίας. Το κόμμα αυτό έχει καταλάβει διακεκριμένο στασίδι στο πολιτικό σκηνικό, αν και εμπράκτως, όσο και επιδεικτικά, αγνοεί τη βάση της κοινωνικής ελευθερίας, όπως διασφαλίζεται με τους στέρεους, πλέον, δημοκρατικούς θεσμούς που διαθέτει η χώρα. Για παράδειγμα, καταγγέλλει με πολύν θόρυβο τα «αφεντικά» για τις «σκοτεινές βλέψεις» τους, ενώ το ίδιο με ζήλο διατηρεί την πλήρη συσκότιση στα οικονομικά του. Καταγγέλλει τα «συμφέροντα» των ολίγων και, την ίδια στιγμή, προστατεύει κάτω από τα φτερά της κομματικής νομιμότητας τα συμφέροντα κάποιων εκλεκτών. Το Κ.Κ., όπως όλα τα κόμματα, διαθέτει μηχανισμό επαγγελματικών στελεχών. Ακολουθώντας το καταστατικό του, όπως και τα άλλα κόμματα, χρησιμοποιεί τον μηχανισμό για να ενισχύει την παρουσία του στην καθημερινότητα της πολιτικής, όπως είναι η επιρροή στα μεγάλα σωματεία και συνδικάτα. Εκεί που διαφέρει το Κ.Κ. είναι ο τρόπος με τον οποίο συστηματικά παρεμβαίνει σε ανταγωνισμούς επιχειρηματικών συμφερόντων. Η συνάφεια του Κ.Κ. με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα αποτελούσε πάντοτε μία από τις πλέον γλαφυρές πλευρές του «αστικού μύθου», που ήθελε κάποιους επιχειρηματίες, με πλέον προβεβλημένο τον Σωκράτη Κόκκαλη, να έχουν τον τρόπο τους με τον Περισσό. Ποτέ όμως και τίποτε δεν αποδείχτηκε κατά τρόπο οριστικό, επιτρέποντας όμως στη φήμη να εδραιωθεί. Η νεότερη όμως δραστηριότητα του Κ.Κ. αφορά ξεχωριστούς και ιδιαίτερους ανταγωνισμούς, που συνήθως έμεναν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Η τρέχουσα κρίση, επειδή ακριβώς ανατρέπει κατεστημένα φέουδα σε διάφορες γωνιές της οικονομίας, αναδεικνύει κρυμμένες πλευρές των σχέσεων που έχει εξυφάνει ο συγκεκριμένος πολιτικός σχηματισμός με τα «αφεντικά» που εκμεταλλεύονται τον σχετικό τζίρο. Η περίπτωση της εμπορευματικής ναυτιλιακής γραμμής Κόρινθος - Ραβένα και ο αυτονόητος ανταγωνισμός με την παράλληλη γραμμή Πάτρα - Ανκόνα έφερε στην επιφάνεια τη «μέθοδο ΚΚΕ» στους ενδοκαπιταλιστικούς πολέμους. Οταν βλάπτεται η «αυλή του κόμματος», ο Περισσός, με την πολιτική του παρέμβαση, αδιαφορεί για την όποια αλληλεγγύη μεταξύ εργαζομένων, εθνική ή διεθνική, θα μπορούσε να υπάρξει. Ετσι, ο συμπαθής γραμματέας της ΠΝΟ, τον οποίο οι ΚΚουέδες εμφανίζουν ως «επιρροή», προτιμά να κλωτσάει την ευκαιρία να πάρει ο Πειραιάς και άλλα ελληνικά λιμάνια τη μερίδα του λέοντος από την αναβάθμιση της τουριστικής αγοράς της Μεσογείου. Η νεοσταλινική μετεξέλιξη του ΚΚΕ ανατρέπει τη βάση επί της οποίας συγκατοικούσαν οι οπαδοί αυτού του χώρου, με τους υπόλοιπους πολίτες. Η επιλογή του συγκεκριμένου κόμματος να τσαλακώνει τον νόμο και να αγνοεί το συλλογικό συμφέρον, ακυρώνει τη συμφωνία του αστικού κόσμου με την ιστορική ηγεσία του κομμουνιστικού ρεύματος.