«Πέλοψ ο Ταντάλειος ες Πίσαν μολών...».
Βρίσκεται επί θύραις η διοικητική μεταρρύθμιση «Καλλικράτης», από το όνομα του αρχιτέκτονα που μαζί με τον μεγάλο αρχιτέκτονα Ικτίνο έχτισε τον Παρθενώνα. Είχε προηγηθεί πριν από 12 χρόνια ο «Καποδίστριας». Η αποτυχία του είναι γεγονός αυταπόδεικτο. Αν είχε επιτύχει, προς τι η καινούργια αλλαγή;
Το κόστος διοικήσεως και λειτουργίας των ΟΤΑ του «Καποδίστρια» αυξήθηκε θεαματικά, σχεδόν υπερδιπλασιάστηκε. Και ενώ δεν υπάρχει καμία έκθεση αξιολόγησης οικονομικά και διοικητικά των αποτελεσμάτων του «Καποδίστρια», οι μεταρρυθμισιομανείς προχωρούν ακάθεκτοι στον «Καλλικράτη», υπό την παράξενη σιωπή όλων των «θιγομένων».
Καρατομούνται νομάρχες και δήμαρχοι με την κατάργηση των παραδοσιακών και ιστορικών, θα προσέθετα, νομαρχιών και δήμων και σιωπούν, θυμίζοντας το «σφάξε με, αγά μου, ν΄ αγιάσω». Βέβαια, δεν είναι και τόσο δυσανάγνωστη η αιτία της περίεργης συναίνεσης των λεγομένων «αυτοδιοικητικών».
Είναι η προσδοκία ότι κάποιον ρόλο θα βρουν στη νέα δομή για την ικα νοποίηση των όποιων φιλοδοξιών τους. Είναι πολιτικός παραλογισμός και αβάσταχτος αβδηριτισμός (έχτιζαν πολυτελείς κρήνες, λέει η σκωπτική παράδοση για τους Αβδηρίτες, ενώ δεν είχαν νερό) να επιχειρείται σήμερα αυτό το πολυδάπανο πείραμα. Υπολογίζεται ότι ο «Καλλικράτης» θα κοστίσει περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ ως πρόσθετο δαπάνημα. Είναι ώρα τώρα για τέτοια πειράματα;
Είμαι αντίθετος προς τον «Καλλικράτη» για δύο σοβαρότερους ακόμη λόγους:
Πρώτος, γιατί η εκλεγμένη Περιφέρεια διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για δυνητικό ακρωτηριασμό του ενιαίου και αδιαίρετου έθνους-κράτους. Η «γκιλοτίνα» στήνεται. Οι συνθήκες περιμένουν την ωρίμανσή τους. Δοβλετοποίηση, βιλαέτια και ποικίλες αυτονομήσεις λαμβάνουν θέση μάχης. Η Ισπανία, η Ιταλία και το Βέλγιο, ας περιορισθούμε σ΄ αυτά, με τις αυτονομημένες περιφέρειές τους αντιμετωπίζουν κινδύνους εθνικής αποσύνθεσης.
Και δεύτερος, γιατί ο υπερδιευρυμένος δήμος του «Καλλικράτη» καταστρέφει τον κοινοτισμό, την πανάρχαια φυσική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και διοικητική έννοια χάρη στην οποία επέζησε στους αιώνες ο Ελληνισμός. Η προθυμία με την οποία προτίθενται οι τοπικοί άρχοντες και οι μεταρρυθμισιομανείς του «Καλλικράτη» να προσχωρήσουν στο εγχείρημα χάριν των ευρωπαϊκών κονδυλίων μού θυμίζει τον μύθο και την τύχη των συντρόφων του Οδυσσέα στο παλάτι της Κίρκης.
Αναγνωρίζουμε ότι οι παραγωγικές σχέσεις έχουν αλλάξει. Η παραδοσιακή γεωργοκτηνοτροφία έχει δραματικά υποχωρήσει τις τελευταίες δεκαετίες. Οι ανάγκες όμως για γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα της ελληνικής γης παραμένουν και περιμένουν με τις κατάλληλες προσαρμογές να σώσουν την ελληνική οικονομία. Η πλαστική και εικονική οικονομία των άχρηστων και καταναλωτικών υπηρεσιών εξήντλησε τα όριά της. Και αυτή είναι η βασική αιτία της οικονομικής κρίσης που μας πλήττει. Αντί να βάζουμε την ταφόπλακα στα θνήσκοντα χωριά μας, ας σκεφθούμε πώς θα μπορούσαν να σωθούν και να διαδραματίσουν έναν επωφελή ρόλο. Υστερόγραφο: Κλείνω αυτό το σημείωμα με μια έκκληση.
Ας διορθώσουν οι κυβερνώντες ένα ασυγχώρητο σφάλμα, που χρονολογείται από τη δεκαετία του ΄80, από την «εποχή Κουτσόγιωργα». Τότε ακρωτηριάστηκε η Πελοπόννησος με την ανιστόρητη, παράλογη και καθαρά φαυλοπελατειακή απόφαση να υπαχθούν η Ηλεία και η Αχαΐα στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, που κατά βιασμό της γεωγραφίας, της Ιστορίας, της παράδοσης και των οικονομικοκοινωνικών δεδομένων πλασματικά σχηματίστηκε. Το μέγεθος του ανοσιουργήματος καταγγέλλει ο Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ιφιγένεια εν Ταύροις» και μαρτυρεί ενώπιον του δικαστηρίου της αιώνιας Ιστορίας: «Πέλοψ ο Ταντάλειος ες Πίσαν μολών θοαίσιν ίπποις...».
(Ο Πέλοπας, ο γιος του Ταντάλου, ήλθε με γοργά άλογα στην Πίσα...).
Η Πίσα του Οινομάου όπου έφθασε ο Πέλοπας βρίσκεται στην Ηλεία. Ηταν η διοργανώτρια πόλη των Ολυμπιακών Αγώνων. Από τον Πέλοπα έλαβε το όνομά της η Πελοπόννησος. Δεν είναι έγκλημα το να αφαιρούμε από την ενιαία Πελοπόννησο την Αχαιοήλιδα όπου έφθασε και εβασίλευσε στο βασίλειο της Πισάτιδος Χώρας ο Πέλοπας;
Αλλά και όλοι οι ιστορικοί, από τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη ως τον συγγραφέα του Χρονικού του Μορέος, αναγνωρίζουν την Αχαΐα και την Ηλεία ως φυσικά συστατικά μέρη του Μοριά, της Πελοποννήσου. Αυτή είναι η ιστορική, φυσική και ηθική τάξη των πραγμάτων. Τα άλλα είναι παραλλαγές εθνικής και κοινωνικής φθοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου