Πολίτες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης;

Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ*

Ο τελευταίος μήνας του περασμένου χρόνου, αλλά, προπάντων, ο πρώτος του καινούργιου, υπήρξαν ένα δίμηνο συγχύσεων, αντιφάσεων, παλινωδιών και αμφισημιών -εκτός από μήνες επιπλήξεων και νουθεσιών ρουτίνας για μας, που μας προβληματίζουν μέχρι προκλήσεως nervous breakdown.

Σε διεθνές επίπεδο, ενώ υποτίθεται ότι Βόρεια και Νότια Κορέα καταβάλλουν προσπάθειες για κάποια σύγκλιση απόψεων, ανταλλάσσουν πυρά στα σύνορα που χωρίζουν στα δύο τη χώρα τους.

Σε «πλανητικό» επίπεδο, ο «Τσάρος της επιστήμης», Τζον Μπέντιγκτον, απαιτεί φως και όλη την αλήθεια σχετικά με το καυτό θέμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, διατεινόμενος ότι υπάρχουν πολλές υπερβολές στις δυσοίωνες προβλέψεις επιστημόνων και δεν οδεύουμε ακριβώς προς αφανισμό, όπως διακηρύσσουν κάποιοι περιβαλλοντολόγοι.

Εδώ στην Ελλάδα η κατάσταση είναι πιο πολύπλοκη· μετά τις «κρυστάλλινης καθαρότητας» διευκρινίσεις τού είδους: «Λεφτά υπάρχουν» - «Δεν υπάρχει σάλιο» (ίσως για να φτύσει το κράτος το χέρι του, ώστε να μετράει ευκολότερα τα χρήματα που απλόχερα δίνει), έρχονται οι θριαμβολογίες και τα θετικά πρόσημα, καθ'ότι δανειστήκαμε χρήματα με τον «συμβολικό» τόκο του 6,1%, που τείνει να γίνει 7%!

Ετσι, ως θύματα νομιμοποιημένης τοκογλυφίας, γίναμε δανειοληπτικά ισόκυροι με το Βιετνάμ. Αντί όμως να σιωπά, η κυβέρνηση το παρουσιάζει αυτό ως μία πολύ θετική εξέλιξη, σχεδόν σαν μια νίκη της Ελλάδος, διαψεύδουσα τις Κασσάνδρες, που προβλέπουν βίαιη έξοδό της από την ευρωζώνη, προκειμένου να προστατευθεί το νόμισμά της που απειλείται από την Ελλάδα, αλλά ενδεχομένως να συμπαρασύρει στην ελεύθερη πτώση της τις Πορτογαλία, Ισπανία και προπάντων την επιδεικνύουσα «διαγωγή κοσμιωτάτη» Ιρλανδία, τέως κελτικό τίγρη (αγλάισμα της Ε.Ε.), λόγω του φιλοκοινωνικού μέτρου μείωσης μισθών, που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όσους ταλανίζονται από δημοσιονομικά προβλήματα.

Ολα, πλέον, συμπυκνώνονται στην πριν από μισό αιώνα ιστορική ρήση τού τότε ηγέτη των Ελλήνων Υπαρξιστών, Σίμου, που επαναλάμβανε από την καλύβα του στην οδό Σαρρή: «Η κατάσταση είναι κρίσιμη, αλλά όχι απελπιστική!».

Μία από τις εκνευριστικότερες αντιφάσεις που υποβοηθάει στις εκδηλώσεις νευρικής κρίσης αναξιοπαθούντων πολιτών είναι αυτή μεταξύ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, αφενός, και Τρισέ και άλλων Ευρωπαίων εταίρων, αφετέρου: «Δεν ζητάμε βοήθεια από κανένα, δεν χρωστάμε σε κανένα (;)», τονίζουν οι δικοί μας.

«Η Ελλάδα δεν πρόκειται να λάβει καμιά βοήθεια» ή, ακόμα χειρότερα: «Η Ελλάδα είναι ένοχη και πρέπει να καθήσει στο σκαμνί και να τιμωρηθεί», αποφαίνονται, εκτός από τους Τρισέδες και άλλοι γνήσια επηρμένοι της Ε.Ε., που τους προκαλούμε δυσανεξία.

Αν, όντως, δεν ζητάμε χρήματα, η συμπεριφορά όλων αυτών που διαλαλούν ότι «δεν υπάρχει σάλιο» για την Ελλάδα (εξ αντικειμένου η φράση πρέπει να πολιτογραφηθεί διεθνώς ως «there's no spit!»), είναι αχαρακτήριστη, αφού ουσιαστικά μας εμφανίζουν ως επίμονους και ενοχλητικούς επαίτες (εκτός αν όντως είμαστε).

Εμείς, εξάλλου, προκειμένου να μη θεωρηθούμε παρανοϊκοί, πάσχοντες από μανία καταδιώξεως, επιλέγουμε να αναφερόμαστε γενικά και αόριστα, μόνο, σε «κερδοσκοπικούς κύκλους»· ίσως κάποιοι γνωρίζουν πολύ περισσότερα και οφείλουν να τα αποκαλύψουν τώρα.

Μέσα στην απέραντη ερημιά που βόσκει το απολωλός πρόβατο της Ε.Ε., ξάφνου παρουσιάστηκε μία όαση: η έντιμη φωνή στον «Guardian» της περασμένης εβδομάδας, ενός άρθρου γραμμένου από τον διακεκριμένο οικονομολόγο και νομπελίστα Τζόζεφ Στίγκλιτς που, εκτός από τις ορθότατες επισημάνσεις περί δύο μέτρων και σταθμών («δύο συνθηκών Μάαστριχτ»), και περί ύπαρξης ελλείμματος συνοχής και αλληλεγγύης στην Ε.Ε., προτείνει επίσης συγκεκριμένα μέτρα: «αντικυκλικές επενδύσεις» (από την Τράπεζα Ευρωπαϊκών Επενδύσεων), ώστε να αναχαιτιστεί ο αντιπληθωρισμός στη χώρα. Είθε να ακουστούν και άλλοι νηφάλιοι οικονομολόγοι, να «μάθει» κάτι ο ευρωλάτρης κ. (μπάρμπα)

* Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ