Ποιος φταίει που φθάσαμε εκεί που φθάσαμε ως χώρα;

Είχαν μήπως οι πολλοί, οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, καμιά συμμετοχή στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια;

Ευθύνονται οι πολλοί για τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου; Αν κάποιος ευθύνεται, δεν είναι άλλος από αυτούς που προσάρμοζαν όλα αυτά τα χρόνια την «ισχυρή» Ελλάδα στα κελεύσματα του διεθνούς καπιταλισμού και νεοφιλελευθερισμού.

Και αντί οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης να αναζητούν στον κόσμο που τους ψήφισε, στις παραγωγικές δυνάμεις, λύσεις, ξημεροβραδιάζονται στα «Μπλούμπεργκ» και τα «Ρόιτερ» και τρώνε στα «ροντ σόου» με τη δημοσιογραφική ελίτ του Σίτυ και της Γουόλ Στριτ, προκειμένου να τους πείσουν ότι θα μας... ξεζουμίσουν για τα καλά, κι έτσι να συνεχίζουν να μας δανείζουν...

Οι τράπεζες όμως και η χρηματιστηριακή «νομενκλατούρα» των «χρυσοπληρωμένων αγοριών», που πρέπει πάση θυσία να φέρουν αποτελέσματα για να εισπράξουν τα παχυλά τους μπόνους, δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Οπως οι κοινοί τοκογλύφοι, σε εκβιάζουν ακόμη πιο πολύ όταν έχεις μεγαλύτερη ανάγκη και αδυνατείς να τους πληρώσεις, όπως φάνηκε από την πρόσφατη εκτίναξη των spreads.

Ξέρουν καλά άλλωστε το παιχνίδι της... πτώχευσης. Το έπαιξαν στη νοτιοανατολική Ασία και στη Ρωσία το 1998, στην Αργεντινή το 2000, προκαλώντας αβάσταχτο πόνο σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Και η ΕΚΤ που είναι; Δείχνει συμπεριφορά λες και είναι τράπεζα μιας χώρας-μέλους και όχι κοινή «κεντρική» τράπεζα των «16».

Ξαφνικά, όλοι ανακαλύπτουν ότι ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας. Αλλά δεν ήταν τα φθηνά και χαμηλά επιτόκια, η ασυδοσία των τραπεζικών πιστώσεων, τα καταναλωτικά πρότυπα με τα οποία ντόπαραν τον κόσμο που έσυραν τον χορό της υπερκατανάλωσης (προς όφελος των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων) και της διάλυσης της μικρομεσαίας επιχείρησης, της εγχώριας παραγωγής (βιομηχανικής και αγροτικής) για χάρη της επίπλαστης ευημερίας;

Δεν ήταν το ευρώ που θα μας θωράκιζε και θα οδηγούσε σε μια νέα Ευρώπη «αλληλεγγύης», για να ανακαλύψουμε σήμερα ότι η Ελλάδα του 3% του ΑΕΠ της ευρωζώνης είναι η μεγάλη απειλή, και όχι τα σαθρά θεμέλια της οικονομικής και νομισματικής ένωσης;

Το ευρώ άλλωστε, εκτός από νομισματικό μέσον, θα ήταν υποτίθεται και «όχημα» για ευρύτερη ενοποίηση. Για τη σφυρηλάτηση της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας. Μόνο που αυτοί που πραγματικά υπέφεραν από τη μεταπολεμική διαίρεση της Ευρώπης, οι λαοί, εγκαταλείπονται τώρα στις ανάλγητες πολιτικές των ιερατείων του ΔΝΤ και των Βρυξελλών.

Μήπως οι μεγάλες δυνάμεις, που εκβιάζουν (μέσω funds) την Ελλάδα, είναι σε καλύτερη μοίρα; Οι ΗΠΑ και η Βρετανία έχουν ουσιαστικά πτωχεύσει, χάρη όμως στην οικονομική και στρατιωτική τους ισχύ καταφέρνουν να μεταθέτουν την κρίση στις πλάτες άλλων. Στη δε Γερμανία, η Μέρκελ τρώγεται ήδη με τους κυβερνητικούς της συμμάχους για το αν και κατά πόσο θα πρέπει να μειώσει τη φορολογία, έχοντας και η ίδια πέσει στον βάλτο του Συμφώνου Σταθερότητας.

Ζητούν θυσίες, λες και όταν όλα πήγαιναν καλά... μοίραζαν τα κέρδη. Ούτε καν πολιτική αναδιανομής σαν αυτή της «κεϊνσιανής συναίνεσης» του '60 και '70 δεν τολμούσαν. Αντιθέτως, το χάσμα πλουσίων και φτωχών αυξανόταν.

Αντί να ζητούν περισσότερη αγορά, θα έπρεπε να ζητούν περισσότερη... Ευρώπη. Οχι αυτήν των ανάλγητων τραπεζών και γραφειοκρατών αλλά την ξεχασμένη εκείνη Ευρώπη των... εργαζομένων, που από πολιτικό πρόταγμα της ανανεωτικής Αριστεράς, κατάντησε «ευρωλιγούρικο ναι» σε όλα.