Δεν τους το επιτρέπει η αγωγή τους . ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΞΕΒΑΝΗΣ.

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Στην Ελλάδα ή  οι πλούσιοι  γίνονται υπουργοί, ή  οι υπουργοί με κάποιον τρόπο γίνονται πλούσιοι. Αν τους ρωτήσετε για τα εισοδήματά τους, οι περισσότεροι φαντάζομαι θα πούνε  πως απλώς παντρεύτηκαν πλούσια γυναίκα. 

Μου έρχονται στο μυαλό διάφοροι ισόβιοι πολιτικοί, που ο μισθός τους είναι κάποιων χιλιάδων ευρώ μόνο, ανεπάγγελτοι κατά τα λοιπά, που στο Πόθεν Έσχες τους παρουσιάζουν δραστηριότητα real estate. Οι αγορές βεβαίως έχουν γίνει με δάνεια που με μεγάλη ευκολία βγάζουν οι τράπεζες και σε εξευτελιστικές τιμές. Έτσι οι πολιτικοί μας δεν εμφανίζονται κλέφτες, αλλά  νομότυποι και χρεωμένοι. Σχεδόν πάντα η αγορά τους ,παρουσιάζει όλως τυχαίως μεγάλη επιτυχία, αφού η τιμή του ακινήτου είναι πολλαπλάσια της τιμής αγοράς. 

  Αυτές τις μέρες  ήρθε στην επικαιρότητα το θέμα του  σπιτιού του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο πρώην υπουργός με την σύζυγό του,νοίκιαζαν ένα σπίτι από μία offshore εταιρεία, η οποία το πούλησε σε μια άλλη υπεράκτια εταιρεία που ενεπλάκη στο σκάνδαλο Βατοπεδίου,και τελικά το αγόρασε η κυρία Τσοχατζοπούλου. (Τώρα που έγραψα Βατοπέδι, δεν θυμάμαι καμία δήλωση του ιστορικού, έμπειρου και λαλίστατου στελέχους του ΠΑΣΟΚ για το Βατοπέδι)

Κατ αρχήν δεν  μπορώ να καταλάβω την ευκολία  με την οποία ένας υπουργός του ΠΑΣΟΚ συναλλάσσεται με μία offshore, αλλά και το πιο απλό: πού βρήκε τους ιδιοκτήτες της για να νοικιάσει ή να αγοράσει. Γιατί όσα χρόνια κάνω έρευνα και πέφτω πάνω σε offshore δεν μπορώ να βρω με τίποτα σε ποιόν ανήκει. Ο κύριος Τσοχατζόπουλος ίσως είναι καλύτερος από μένα στην έρευνα. Το σπιτΑΚΗ λοιπόν στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, αγοράστηκε 1,1 εκατομμύρια ευρώ. Οι μεσίτες της Αθήνας στοιχηματίζουν πως το σπίτι στοιχίζει πενταπλάσια τιμή. Αλλά είπαμε ο κύριος Τσοχατζόπουλος είναι καλύτερος στην έρευνα και των ευκαιριών.

Όταν λοιπόν μία  εφημερίδα , ή το Κουτί της Πανδώρας, γράψει όλα αυτά τα λογικά, ο κύριος Τσοχατζόπουλος, ο κάθε κύριος Τσοχατζόπουλος, βγάζει μια ανακοίνωση πως το σπίτι δικαιολογείται απ τα εισοδήματά του και κάνει μία αγωγή. Ούτε καν μήνυση. Γιατί στη μήνυση εξετάζονται μάρτυρες, στοιχεία, μπορεί να ζητηθεί άνοιγμα λογαριασμών από το δικαστήριο, εν ολίγοις να γίνει μια δίκη που θα κρατήσει μέρες και θα απασχολήσει τον τύπο. Στην αγωγή όμως η κάθε πλευρά βάζει δύο μάρτυρες και δεν εξετάζεται η ουσία της υπόθεσης σε όλες τις διαστάσεις. Η διαδικασία είναι σύντομη και το δικαστήριο προσπαθεί να απαντήσει αν ο δημοσιογράφος θα μπορούσε να γράψει τα πράγματα και αλλιώς. Όχι αν είχε δίκιο.

Έχω καταθέσει μάρτυρας σε αγωγές εναντίον συναδέλφων. Η επιχειρηματολογία του θιγόμενου είναι ότι συκοφαντήθηκε, και το δικαστήριο σχεδόν ζητά ο δημοσιογράφος να γράφει δελτία τύπου και όχι αποκαλύψεις. 

Οι ποινές στις αγωγές είναι εξοντωτικές. Αν μια εφημερίδα  καταδικαστεί μπορεί και να κλείσει από το ποσό που θα της ζητηθεί αν καταδικαστεί. Ο τυποκτόνος νόμος αυτός, είναι επίτευγμα του κυρίου Ευάγγελου Βενιζέλου. Αρκετά καλός στη νομική γνωρίζει πως στα ξένα κράτη υπάρχουν επιτροπές διαιτησίας. Προσφεύγει ο θιγόμενος και μπορεί να ζητήσει αν έχει δίκιο να γίνει αποκατάσταση. Επίσης να καταφύγει στη Δικαιοσύνη. Και αν η ποινική Δικαιοσύνη τον δικαιώσει, μπορεί να ζητήσει αποζημίωση. Με τον νόμο περί αγωγών δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. 

Με το πρόσχημα της αυθαιρεσίας των Μέσων, έθεσαν σε εφαρμογή ένα νόμο που οδηγεί σε ομηρία τους δημοσιογράφους. Χιλιάδες θέματα αιχμής πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων γιατί το μέσο ενημέρωσης θεωρεί πως μπορεί να μπλέξει σε περιπέτειες αν έστω ένας δικαστής αστικού δικαστηρίου θεωρήσει πως το δημοσίευμα θα έπρεπε να είναι πιο «στρογγυλό» ακόμη και αν ο δημοσιογράφος είπε την αλήθεια. 

Βλέπετε το πολιτικό μας σύστημα και αυτοπροστατεύεται  και αυτοαμνηστεύεται. Οι βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα στο Σύνταγμα των Ελλήνων περιγράφονται με 7 γραμμές. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, περί παραγραφής δηλαδή των αδικημάτων τους (και αυτός αν δεν κάνω λάθος δουλειά του Ευάγγελου Βενιζέλου) έχει 77 γραμμές! Αυτό θεωρείται μάλλον βασικό δικαίωμα στην Ελλάδα. Μην την πατήσουν οι υπουργοί.

Γι όλα αυτά που  γράφτηκαν λοιπόν για τον κύριο  Τσοχατζόπουλο μπορεί να βγει και να απαντήσει. Να κάνει μια συνέντευξη τύπου, (έχει εμπειρία σε αυτό, έχει κάνει χιλιάδες και για λιγότερο σοβαρούς λόγους απ την υπόληψή του) και να εξηγήσει ο ίδιος με στοιχεία. Να πει «αγόρασα ένα σπίτι με δάνειο που στοίχισε 1,1 εκατομμύριο», για να ρωτήσουν οι δημοσιογράφοι «μα κύριε υπουργέ η αξία του είναι 7 εκατομμύρια» για παράδειγμα. Όχι να πάει στο δικαστήριο όπου οι δικαστές δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν τέτοιο ερώτημα αλλά είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν τα συμβόλαια. Ούτε να ρωτήσουν «και πού τον ξέρετε εσείς τον κύριο τάδε της Offshore του Βατοπεδίου υπουργός άνθρωπος και γιατί δεν είπατε κουβέντα για το Βατοπέδι;»

Στην αίθουσα του  δικαστηρίου ικανοί και ακριβοπληρωμένοι δικηγόροι θα αναφερθούν στα «νόμιμα». «Αγοράσαμε ένα κολόσπιτο με δάνειο. Να και τα χαρτιά». Ο κύριος Τσοχατζόπουλος, ο κάθε Τσοχατζόπουλος, δεν θα είναι καν εκεί για να εξεταστεί. Δεν θα χρειαστεί να απαντήσει σε κανέναν. Το αστικό δικαστήριο θα αποφανθεί πως όλα είναι νόμιμα. Στο ποινικό όμως δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Αυτός είναι ο λόγος που έγινε ο τυποκτόνος νόμος για τις αγωγές. Για καμία προστασία του πολίτη από την ασυδοσία των Μέσων. Το πολιτικό σύστημα , αυτό το παρηκμασμένο και ανήθικο, απλώς αυτοπροστατεύεται. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα επιχειρήματα γι αυτό. 

Αν οι δημοσιογράφοι  ρωτάνε τους πολιτικούς τι έχετε να πείτε για το σπίτι που λένε πως αγοράσατε σε πανάκριβη περιοχή  του Κολωνακίου, οι πολιτικοί με χαμόγελο και αυτοπεποίθηση θα απαντάνε «τον λόγο έχει η Δικαιοσύνη». Όχι τον λόγο τον έχετε εσείς κύριε Τάδε. 

Πείτε μας λοιπόν. Όχι στην αίθουσα ενός αστικού δικαστηρίου με δικηγόρους τζιμάνια. Αλλά με στοιχεία σε αυτούς που σας κατηγορούν. Ένα προς ένα. Γιατί είσαστε πολιτικά άτομα , πρέπει να δέχεστε την κριτική, ακόμη και την άδικη και να απαντάτε. Στη δημοσιότητα. Όχι στην αίθουσα των δικαστηρίων με ακριβούς δικηγόρους και δικαστές που δεν προλαβαίνουν να εκδικάζουν αγωγές. Ή μήπως δεν το επιτρέπει η «αγωγή» σας; 


ΥΓ.  Για να καταλάβετε, το άρθρο αυτό σε ένα αστικό δικαστήριο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως συκοφαντική δυσφήμιση δια του τύπου. Σε ένα ποινικό όμως όχι. Παραλογισμός στην υπηρεσία της συγκάλυψης.