Ο Κ. Μαρξ το 1852 δημοσιεύει σε συνέχειες την «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη». Εξηγεί πώς ο εκφυλισμός της Σοσιαλιστικής εξουσίας καταλήγει στην παράδοσή της από τον ηγεμόνα σε ευκαιριακή τρόικα. Εξηγεί, πώς οδηγήθηκαν σε βιολογικό τέλος οι προσδοκίες που γέννησε στους Σοσιαλιστές η Γαλλική επανάσταση.
Γράφει λοιπόν ο Μάρξ:
«Ο Χέγκελ κάνει κάπου μία παρατήρηση, ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται, σαν να λέμε, δύο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μία φορά σαν τραγωδία και την άλλη σαν φάρσα. Ο Κοσιντιέρ αντί του Δαντόν, ο Λουϊ Μπλαν αντί του Ροβεσπιέρου, οι ορεινοί του 1848–1851 αντί των ορεινών του 1793–1795, ο ανιψιός (Λουδοβίκος Βοναπάρτης) αντί του θείου (Ναπολέοντος Βοναπάρτη)».
Δηλαδή όπως και στην σύγχρονη Ελλάδα, μεταξύ υιού (Γ.Α.Π.) και πατέρα (Α.Γ.Π.). Η τραγωδία της δεκαετίας του ‘80, διαμορφώνει τη φάρσα του 2010. Και συμβουλευόμενοι τον Μαρξ συνεχίζουμε:
«Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, την δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι με τις συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει ως βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών».
Ελάχιστοι είχαν ίσως καταλάβει τι θα ακολουθούσε την πολιτική απόφαση επανεκλογής του ΠΑΣΟΚ και του Γ.Α.Π., την Μπρυμαίρ (επαναστατική ονοματολογία του Οκτωβρίου) 2009. Λίγοι μπορούσαν να διανοηθούν πόσο πολύ οι νεκρές γενεές (Α.Γ.Π.) βαραίνουν ως βραχνάς στις επιλογές των ζωντανών (Γ.Α.Π.). Οι ενδείξεις υπήρχαν, απλά δεν είχαν τύχει προσοχής.
Η πρώτη συνεργασία με τις φιλελεύθερες πολιτικές προσωπικότητες του Ελλαδικού χώρου (Α. Ανδριανόπουλος Σ. Μάνος και Δ. Ανδρουλάκης) είχε καταγραφεί, αλλά δεν τους επετράπη να δικαιωθούν. Ο δήθεν πανικός των πρώτων μετεκλογικών ημερών και οι επιλογές εύρεσης λύσης με πιστωτικά ιδρύματα του κύρους της Goldman- Sacks δεν προδίκαζαν την επερχόμενη κοινωνική αλλαγή. Το πρώτο σταθεροποιητικό πρόγραμμα, αδύναμο και ανούσιο, πέρασε απαρατήρητο. Οι απειλές προς την καγκελλάριο της Γερμανίας εξύψωσαν την εθνική υπερηφάνεια, επιμελώς αποκρύπτοντας προφάσεις εν αμαρτίαις. Και μετά ήρθε το Νταβός, όπου νεοσσοί του κυβερνώντος κόμματος, εξήγησαν στον πρωθυπουργό γιατί η χώρα όφειλε κάποτε να καταλάβει το νόημα της λέξεως «αγορές». Το επανέλαβαν στους Financial Times της 30ής Ιουλίου (δήλωση της βουλευτού Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ κας Παναρίτη).
Ακολούθησαν το Μνημόνιο «Παπακωνσταντίνου-Ζανιά», η μετάβαση στο διευθυντήριο της τρόικας, οι πρώτες δειλές διοικητικές οριζόντιες παρεμβάσεις του τύπου Καλλικράτη, φορολογικές και εργασιακές αλλαγές, το ασφαλιστικό, μαζί με τις πρώτες υπαναχωρήσεις στις κάθετες παρεμβάσεις του τύπου Cabotage και Δημόσιες εμπορευματικές μεταφορές. Με κάποιους «αστερίσκους» εξασφαλίστηκε η πρώτη και η δεύτερη δόση. Η υπαναχώρηση, «το Μνημόνιο είναι ένα δυναμικό κείμενο», που μεταφράζεται ως «μνημόνιο–λάστιχο» δεν έγινε και τόσο αντιληπτή. Ετσι προέκυψε το 40% της ΔΕΗ, ή ορθότερα η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Το ότι τα φορολογικά έσοδα υστερούν, αναμενόμενο σε ύφεση με υψηλούς φορολογικούς συντελεστές εισοδήματος, δεν απασχολεί καθώς υπάρχουν ακόμη αποθέματα κυρίως από την ιδιωτικοποίηση του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης. Το ότι εθελοτυφλούμε στους κινδύνους που συνεπάγεται ο πιθανός αποκλεισμός μας από τις αγορές ρευστών πόρων, δικαιολογείται με την υποβάθμιση της κριτικής.
Προέχει τα υποζύγια να καταλάβουν το νόημα της λέξεως «αγορές», υπό σοσιαλ-φιλελεύθερη δομή. Ανεξάρτητα αν τις αγορές τις εισάγουν εκείνοι που δεν τις γνωρίζουν, στηριζόμενοι στις ψήφους εκείνων που δεν τις θέλουν.
Ο Κ. Μαρξ με ανεκτίμητη διορατικότητα ορθά προέβλεπε την τραγωδία της δεκαετίας του 1980. Τότε που ο Α.Γ.Π. σε συνεργασία με τον Τσάρο της οικονομίας εφήρμοζαν την «κοινωνικοποίηση». Έννοια που την ψάχνει ακόμη ο J. Stiglitz, στο βιβλίο του «προς τα πού ο Σοσιαλισμός». Ορθά προέβλεπε ότι η τραγωδία της οικογενειακής ενοχής του 1980, θα εμφανιζόταν ως φάρσα στη δεύτερη Μπρυμαίρ του 2009. Ορθά προέβλεψε ότι η μετεξέλιξη της Γαλλικής Επανάστασης, η Σοσιαλιστική Διεθνής, θα ανέθετε στον Πρόεδρό της, να εφαρμόσει φιλελεύθερο πρόγραμμα με αυταρχισμό και επιστρατεύσεις. Έγραφε ότι η κυβέρνηση στις συνθήκες αυτές, «θα έπαιρνε την πρωτοβουλία να θεσπίζει νόμους σύμφωνα με το πνεύμα της τάξης και εν μέρει να υπερβάλλει ακόμη πιο πολύ τη σκληρότητά τους, στην εφαρμογή και στην εκτέλεσή τους».
Προέβλεψε ακόμη ο Μάρξ την άρνηση των αρχηγών των Νομιμοφρόνων να πάρουν στα ίδια τους τα χέρια το πηδάλιο του κράτους. Όπως τότε -έγραφε- έτσι και σήμερα το κόμμα της τάξης θα σταθεί ανίκανο να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία. Είχε τέλος απόλυτα δίκιο όταν προέβλεπε ότι τον Δεκέμβριο του 1849 (γιατί όχι και του 2010) οι «μποέμ» της πολιτικής και συγγενικά πρόσωπα του Βοναπάρτη (Γ.Α.Π.) «θα σχημάτιζαν μια εταιρεία αγαθοεργίας με την έννοια ότι όλα τα μέλη της θα νιώθουν την ανάγκη να βοηθήσουν τον εαυτό τους με έξοδα του εργαζόμενου έθνους» (τα ονόματα πολιτικών σχηματισμών και φυσικών προσώπων παραλείπονται).
Ξέχασε να μας πει πώς τα αδιέξοδα μίας οικονομίας με -4% ανάπτυξη, με 6% πληθωρισμό και με 20% ανεργία ισορροπεί, ανατρέποντας τάσεις και αδιέξοδα. Η Σοσιαλιστική λογική δεν αναγνωρίζει Φιλελεύθερες λύσεις. Αισιοδοξούμε, αναμένοντας από τον Πρωθυπουργό, να μας εκπλήξει θετικά στην Θεσσαλονίκη.
(από την εφημερίδα "Εστία", 19/8/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου