ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΟΛΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ

Πιλότος,Ναύτης,Στρατιώτης,Αστυνόμος,Πυροσβέστης,Λιμενικός
Ποτε δεν ρωτάω αν θα γυρίσω πίσω απ'όπου με στέλνεις

Είμαι ο ίδιος
Όταν πετάω στους αιθέρες του Αιγαίου, όταν τρέμει το χώμα των συνόρων απ'το άρμα μου, όταν πάνω σε μια μηχανή ή ένα περιπολικό τριγυρίζω άγρυπνος τη νύχτα,όταν μπαίνω στη φωτιά,όταν παλεύω με το λιοπύρι και τ'αγιάζι στα λιμανια,

ναύτης,στρατιώτης,αστυνόμος,πυροσβέστης,λιμενικός

Μπήκα στις ένοπλες δυνάμεις σχεδόν 17 χρονών Δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα γιατί διάβαζα σαν σκυλί για να περάσω τις Πανελλήνιες, ήμουν αθλητικός και πέρασα τα αθλητικά τεστ εύκολα, κι ήμουν συνειδητοποιημένος κι έξυπνος,αρκετά για να περάσω τα ψυχολογικά τεστ στα οποία υποβλήθηκα
Μα ένα πράγμα με δυσκόλεψε τότε Πως να καταφέρω να πείσω τον πατέρα μουνα υπογράψει για να μπω στη σχολή .

Πως να καταφέρω να του κρύψω ότι απ'τους 80 που τελικά θα μπαίναμε στη σχολή,στατιστικά οι 11 δεν θα ζούσαν μετά από μία 15ετία!

Σήμερα είμαι σχεδόν 40 Δεν ξέρω αν θα γυρίσω στην οικογένεια μου το μεσημέρι

Ποτέ δεν ρωτάω αν θα γυρίσω πίσω απ'όπου με στέλνεις Με παλιά μηχανήματα,με κατεστραμένα αυτοκίνητα,με ό,τι κι αν μου δώσεις.

Με τη μέση θρύψαλα από τα G,με τα χέρια γδαρμένα από τους ιμάντες του αλεξίπτωτου,με τη ματιά στη θάλασσα και το δάκρυ στη φωτογραφία της οικογένειας δίπλα απ'την εικόνα του Αη Νικόλα κάπου στ'ανοιχτά της Σομαλίας, με τις παλάμες σάπιες απ'την αρμύρα να βγάζω απ'τα νερά τα παιδιά εκείνων που ξεβράζουν οι διακινητές στα ακρονήσια

Αχ,αυτά τα μάτια όταν σώζονται πως σε κοιτάζουν.
Σ'απογοητεύω πολλές φορές. Το ξέρω.

Αλλα κι εσύ δεν ήρθες στην κηδεία μου.Δεν μου άναψες ένα κερί.Δεν έκανες μια γιορτή για μένα στα σχολεία.Δεν κράτησες για μένα ένα δάκρυ όταν έπεφτα απ'τα ουράνια,ούτε όταν μ'ένα ελικόπτερο πάλευα εκείνη την νύχτα μεσ'το σκοτάδι και στην αντάρα των Ιμίων, ούτε μ'έκρυψες για να μη με δει ο Τούρκος από τις τηλεοράσεις σου.
Δεν ήρθες στο νοσοκομείο δίπλα στο κρεβάτι να μου κρατήσεις λίγη συντροφιά,όταν με καίγανε οι σφαίρες και οι μολότωφ που σφηνώθηκαν πάνω μου.

Τώρα ούτε σε παρέλαση δεν θες να με βλέπεις.Και η σημαία μου έχει σταυρό πάνω και μπορεί να σ'ενοχλεί.Και για τα παιδιά μου? Την οικογένεια μου? Δεν νοιάστηκες όταν γκρεμιζόμουν,όταν πνιγόμουν,όταν με έλιωναν οι ερπύστριες, όταν καιγόμουν στη φωτιά.

Ποτέ δεν με ρώτησες τον καιρό της αφθονίας αν χρειάζομαι κάτι.Έδινες στους άλλους κι εγώ σε περίμενα. Μη μιλας μου λες. Μη ζητάς. Είσαι στρατιώτης.

Αλλα κι εγώ ήμουν πολύ μακριά για να με αφουγκραστείς. Στα σύνορα,στον ουρανό,στη θάλασσα. Μέσα στη φωτιά να παλεύω με τις μάνικες και τα Καναντέρ. Καμιά φορά απο κει μακριά άκουγα να με φωνάζεις

"καραβανά" και "μπάτσο" και "ταβλαδόρο".

Γελούσα και χαιρόμουν, γιατί κι εγώ αυτήν την ελευθερία υπερασπίζομαι.

Να μου λες ότι θες κι εγώ να είμαι εκεί.Ακοίμητος και Άγνωστος.

Τώρα με βγάζεις στα κανάλια και τα ραδιόφωνα. Μου λες βάλε πλάτη, βοήθα κι εσύ να περάσουμε τη φουρτούνα.Δώσε κι εσύ να καβατζάρουμε τη χρονιά. Μου λες ότι μ'έχεις γεμίσει επιδόματα και σπίτια και νοσοκομεία και λέσχες,όλα δικά μου.
Δεν λες την αλήθεια,αλλά δεν με πειράζει.

Όταν σου έχω δώσει την ζωή μου λες να με πειράξουν τα λίγα χρήματα? Όταν έχω σκοπό να μείνω με την Ελλάδα στην αιωνιότητα λες να με απασχολεί η 25ετία?

Αλλά ξέρεις κάτι? Μου 'χεις δώσει το μεγαλύτερο προνόμιο απ'όλα όταν μου είπες ότι με χρειάζεσαι διαθέσιμο 24 ώρες το 24ωρο κάθε μέρα της ζωής μου:

Όταν σκοτώνομαι είναι για την πατρίδα.Όταν τραυματίζομαι είναι για την πατρίδα.
Δεν βγαίνω στη σύνταξη.Μπαίνω στην Εφεδρεία.

Δεν πεθαίνω.Πάω να γίνω ένα με τον Ηλιάκη και τον Σιαλμά,τον Γιαλοψό,τον Καραθανάση,τον Βλαχάκο και τόσους άλλους.

Γιατί εγώ το ξέρω καλά.
Ούτε γεννιέσαι μα ούτε γίνεσαι Έλληνας

Μόνο πεθαίνεις ως Έλληνας।

Φίλοι ένστολοι,κρατηθείτε σε φόρμα. Έρχεται πόλεμος!

το ανώνυμο γράμμα
ενός ένστολου।