Ο πόλεμος που εξαπολύθηκε στις 24 Μάρτη 1999 κατά του λαού της Γιουγκοσλαβίας, με πρόσχημα τα δικαιώματα των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, ήταν μια φάση ενός γενικότερου σχεδίου που προετοιμάστηκε από πολύ νωρίτερα, τουλάχιστον δυο χρόνια πριν.
Μετά τον πόλεμο της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, σειρά στο παζλ της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας είχε το Κοσσυφοπέδιο. Διαμελισμός, που βασίστηκε στη Συνθήκη του Ντέιτον, η οποία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την πρώτη εγκατάσταση του ΝΑΤΟ σε μια νευραλγική βαλκανική περιοχή εκτός των χωρών - μελών της Συμμαχίας.
Το Ραμπουιγέ, οι αποφάσεις της ομάδας επαφής και όλα αυτά μέχρι τη λήξη των επιδρομών και την ψήφιση της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για τη Γιουγκοσλαβία, ήταν μέρος μιας τακτικής με σκοπό την επίτευξη των στόχων τους, σε συνδυασμό με την επιχείρηση χειραγώγησης της διεθνούς κοινής γνώμης.
Μικρό ιστορικό
Χρησιμοποιώντας δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και συνεργαζόμενοι με Ιρανούς και Σαουδάραβες μουτζαχεντίν και όχι μόνον, από τα μέσα του '90, άρχισαν να υλοποιούν το σχέδιο δημιουργίας, εκπαίδευσης, εξοπλισμού και χρηματοδότησης του ΟΥΤΣΕΚΑ.
Από τα τέλη του '97, η δράση του ΟΥΤΣΕΚΑ αρχίζει να γίνεται φανερή, προκαλώντας διχασμό στα πολιτικά κόμματα της αλβανικής κοινότητας του Κοσσόβου. Κατά την έναρξη των συγκρούσεων με το γιουγκοσλαβικό στρατό, διάφορα στελέχη των Αλβανών εναλλάσσονται σε ηγετικές θέσεις, ανάλογα με τις επιδιώξεις και τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Παράλληλα, άρχισαν τις πρώτες επαφές με τις όμορες χώρες της Γιουγκοσλαβίας ή με αυτές, με τις οποίες έχουν αναπτύξει σχέσεις. Δυο εβδομάδες πριν την έναρξη των βομβαρδισμών, Ουγγαρία, Τσεχία και Πολωνία έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ και άλλες, όπως Ρουμανία, Αλβανία, ΠΓΔΜ και Βουλγαρία, βρίσκονται εν αναμονή ένταξής τους στις ΝΑΤΟικές δομές. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλες αυτές οι χώρες είχαν πρώτα γίνει μέλη του παρακλαδιού του ΝΑΤΟ «Συνεταιρισμός για την Ειρήνη».
Στις 8 Φλεβάρη του 1999, μετά από ασφυκτικές πιέσεις και απειλές, η αντιπροσωπεία των Σέρβων μεταβαίνει στο Ραμπουιγέ της Γαλλίας, ανακοινώνεται πως συνυπέγραψαν με την κοσσοβάρικη αλβανική αντιπροσωπεία ένα αόριστο κείμενο δέκα βασικών σημείων, με βασικό άξονα την παροχή αυτονομίας στο Κοσσυφοπέδιο για μία περίοδο τριών ετών, εντός του πλαισίου των συνόρων της κυριότητας της Σερβίας.
Την ίδια μέρα, ο τότε ΓΓ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα, θεωρεί «σχεδόν βέβαιη» την αποστολή πολυεθνικών ΝΑΤΟικών δυνάμεων.
Έως τις 20 Φλεβάρη, και ενώ το Βελιγράδι μιλούσε για αποστολή πολυεθνικής δύναμης του ΟΗΕ, η Μαντλίν Ολμπράιτ ξεκαθάριζε ότι κάτι τέτοιο πρέπει να το διεκπεραιώσει μόνον το ΝΑΤΟ.
…η έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών και τα αποτελέσματα τους
Λίγο μετά τις 20.00 το βράδυ της 24ης Μάρτη 1999, τα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη εξαπολύουν τις πρώτες τους βόμβες κατά της Γιουγκοσλαβίας.
Έως τις 10 Ιούνη, είχαν διεξάγει έναν ανελέητο και βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά μιας ανεξάρτητης χώρας, παραβιάζοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Το ΝΑΤΟ, στα 50 χρόνια από τη δημιουργία του, ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ το νέο στρατιωτικό δόγμα για την εξαπόλυση και άλλων επεμβάσεων στο μέλλον, σε όποια γωνιά του πλανήτη κριθεί πως διακυβεύονται τα συμφέροντα του.
Ο πόλεμος κατά της Γιουγκοσλαβίας έδειξε ότι συνεχίζεται η πορεία αποσταθεροποίησης στα Βαλκάνια, με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, τη μετατροπή της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο, καθώς και με την ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση χωρών του ΝΑΤΟ στην Αλβανία, και τη μετατροπή της σε ΝΑΤΟικό προτεκτοράτο.
Συνολικά, αυξήθηκε η ΝΑΤΟική παρουσία στα Βαλκάνια, ενώ όλες οι χώρες της περιοχής αντιμετωπίζουν ακόμα σοβαρότατα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και πολύ μεγάλη πολιτική αστάθεια. Στη Βοσνία, μόνον 100.000 από τους 800.000 πρόσφυγες, από τους οποίους οι 300.000 είναι Σέρβοι, επέστρεψαν στις εστίες τους και το ΝΑΤΟ έχει παρατείνει επ' αόριστον την παρουσία του.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις διαφόρων πηγών, στους βομβαρδισμούς σκοτώθηκαν 1.002 στρατιώτες και 2.500 άμαχοι πολίτες, ενώ τραυματίστηκαν 12.500 άνθρωποι. Τα αεροσκάφη 19 χωρών, που συμμετείχαν στην επιχείρηση "Ευσπλαχνικός άγγελος", έριξαν συνολικά 70.000 τόνους πολεμικό υλικό, καταστρέφοντας όλα τα στρατόπεδα του γιουγκοσλαβικού στρατού, τα περισσότερα εργοστάσια, 42 γέφυρες, ενώ υπέστησαν ζημιές σχολεία, νοσοκομεία και ιστορικά μνημεία. Ομάδα Σέρβων οικονομολόγων εκτίμησε πως οι ζημιές ανέρχονται σε 29,6 δισεκατομμύρια δολάρια.
Τυπικά, οι βομβαρδισμοί τερματίστηκαν στις 10 Ιουνίου με την ψήφιση, από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, της διακήρυξης 1244, με την οποία το Κόσοβο τίθεται υπό καθεστώς διεθνούς προτεκτοράτου, αναγνωρίζονται ωστόσο τα κυριαρχικά δικαιώματα της Σερβίας στην περιοχή.
Στις 12 Ιουνίου, άρχισε η είσοδος ξένων στρατευμάτων στο Κόσοβο και η αποχώρηση του γιουγκοσλαβικού στρατού και της σερβικής αστυνομίας. Στην διεθνή στρατιωτική δύναμη, υπό την ονομασία KFOR, συμμετείχαν 36 χώρες και συνολικά στο Κόσοβο εισήλθαν 37.200 ξένοι στρατιώτες.
Τις πρώτες ημέρες μετά την είσοδο των ξένων στρατευμάτων, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του UNHCR επέστρεψαν στο Κόσοβο 800.000 Αλβανοί, που διώχθηκαν από το καθεστώς Μιλόσεβιτς και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους 230.000 Σέρβοι.
Σε πράξεις βίας κατά του σερβικού πληθυσμού, τον πρώτο χρόνο της διοίκησης του ΟΗΕ, σκοτώθηκαν 927 Σέρβοι, ενώ αγνοείται η τύχη περίπου 1.500 Σέρβων. Σύμφωνα με στοιχεία της κυβέρνησης του Κοσόβου, από τους Σέρβους που εγκατέλειψαν την περιοχή επέστρεψαν μόνο 18.000 ενώ υπολογίζεται ότι, σήμερα, στο Κόσοβο ζουν περίπου 80.000 Σέρβοι.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 2008, η βουλή του Κοσόβου κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία που έχει αναγνωριστεί, μέχρι σήμερα, από 65 χώρες.
Η Σερβία δεν αποδέχεται την ανεξαρτησία του Κοσόβου και προσέφυγε στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, ζητώντας γνωμοδοτική απόφαση, η οποία αναμένεται να ληφθεί μέσα στο 2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου