Πανεκπαιδευτικά συλλαλητήριο: Πως το ΠΑΜΕ στρατολογεί τους μαθητές

Είναι γνωστή η τακτική του ΠΑΜΕ και αντίστοιχων οργανώσεων να επιδίδονται σε μία άνευ προηγουμένου παιδολατρία προκειμένου να παρουσιαστούν ως οι μοναδικοί γονείς που τα παιδιά χρειάζονται. Με τον τρόπο αυτό, αντί οι μαθητές να μαθαίνουν την κριτική κοινωνική σκέψη, μαθαίνουν να υπακούν τυφλά στο "συντονιστικό", στο "15μελές" και στη "γενική συνέλευση", όπου μαθητοπατέρες μεταφέρουν τα κελεύσματα των κομματικών εγκεφάλων.

Ας δούμε πως παρουσιάζει ο Ριζοσπάστης τα "αιτήματα" των μαθητών, οι οποίοι κατά ειρωνικό τρόπο βρίσκουν κάποια ταύτιση ανάμεσα στο αίτημα για δωρεάν παιδεία και την επέτειο του θανάτου ενός μαθητή που δε χρειάστηκε ποτέ να καταφύγει στη δωρεάν παιδεία:

- Αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν σχολείο. Να καταργηθούν τα φροντιστήρια. Κανένας ιδιώτης, καμιά επιχείρηση στην Παιδεία.
- Ενα σχολείο για όλους τους μαθητές, ενιαίο και 12χρονο, με κοινά μαθήματα για όλους. Σχολείο που να μορφώνει πραγματικά και να διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
- Κανένας μαθητής πριν τα 18 του έξω από το σχολείο. Να στηριχτούν οικονομικά οι εργαζόμενοι γονείς μας, για να μπορούν να μας στέλνουν στο σχολείο.
- Δωρεάν επαγγελματικές σχολές υψηλού επιπέδου, μετά τη βασική γνώση του 12χρονου σχολείου.
- Ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν.
- Μόνιμη και σταθερή δουλειά για τους γονείς μας και το δικό μας μέλλον. Κανένας φόβος της ανεργίας. Οχι στα stage και στη μερική απασχόληση.

Το τελευταίο αίτημα μπορεί να δικαιολογηθεί ως δίκαιο αίτημα κάθε ανθρώπου. Τα προηγούμενα όμως είναι το λιγότερο περίεργα:

Η κατάργηση των φροντιστηρίων θα πλήξει πρώτα εκείνους που χωρίς αυτά δε θα έπιαναν ούτε τη βάση. Με αυτό το δεδομένο, θα ήταν ένα καλό κοινωνικό πείραμα η κατάργησή τους. Βέβαια, στην περίπτωση αυτή οι καθηγητές θα έκαναν φροντιστήρια ο ένας στα παιδιά του άλλου.

Η άρνηση στους ιδιώτες να δημιουργούν επιχειρήσεις στο χώρο της Παιδείας είναι κάτι που δε θα γίνει ποτέ, γιατί οι ίδιοι οι αριστεροί πολιτικοί είναι που θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους στα καλύτερα και ακριβότερα ιδιωτικά σχολεία. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι διάφοροι υπουργοί παιδείας, με αποκορύφωμα τη σοσιαλίστρια Διαμαντοπούλου που ο κανακάρης της ακολουθεί το ΙΒ και δεν πρόκειται καν να μπει στον κόπο να ασχοληθεί με τις εδώ "δωρεάν" εξετάσεις.

Το αίτημα για 12χρονο υποχρεωτικό σχολείο είναι αίτημα των συνδικαλιστών, οι οποίοι θέλουν να επιτύχουν περισσότερους διορισμούς και αύξηση της επιρροής τους στην κοινωνία.

Το να μην είναι κανένας μαθητής έξω από το σχολείο πριν τα 18 του και η επίκληση στους εργαζόμενους γονείς αποτελεί ουσιαστικά αίτημα των γονέων που θέλουν να παρκάρουν τα παιδιά τους αντί να κοιτάξουν πως θα αφιερώσουν περισσότερο χρόνο σε αυτά. Αρκετοί βλέπουν τα παιδιά τους να έχουν πάρει το δρόμο της παραβατικότητας και προτιμούν να τα φορτώσουν δωρεάν σε κάποιον άλλον παρά να αναλάβουν οι ίδιοι τις ευθύνες τους.

Το σύνθημα για "δωρεάν επαγγελματικές σχολές υψηλού επιπέδου" είναι οξύμωρο από μόνο του. Η υψηλού επιπέδου επαγγελματική εκπαίδευση έχει ένα κόστος που απαιτεί από τον σπουδαστή να έχει πλήρη συναίσθηση του τι πηγαίνει να κάνει. Στην περίπτωση που αυτή παρέχεται δωρεάν, το κόστος όχι μόνο καλύπτει ο φορολογούμενος, αλλά και δεν απαιτείται από τον σπουδαστή κάποια ιδιαίτερη δέσμευση για να σεβαστεί την επένδυση αυτή του κράτους.

Τέλος, η δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση ίσχυε για πολλές δεκαετίες στην Ελλάδα, με τα γνωστά αποτελέσματα. Το πείραμα απέτυχε, και επιπλέον οι διάφοροι γόνοι δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη δυσκολία στο να κάνουν πολυδάπανες σπουδές στο εξωτερικό. Άραγε θα καταργηθεί και η αναγνώριση των τίτλων του εξωτερικού;


Τα αιτήματα αυτά στην πραγματικότητα αποτελούν αιτήματα της αριστεράς προκειμένου να ικανοποιηθούν οι εμμονές της και σε καμία περίπτωση δε συμβαδίζουν με την πραγματικότητα. Με τη συνεχή προπαγάνδα, αυτά περνάνε στους μαθητές, και ειδικά στους μαθητές που θέλουν να πειστούν ότι το πρόβλημα δεν είναι σε καμία περίπτωση η δική τους έλλειψη ικανοτήτων ή προσπάθειας. Το να παραμένει κανείς στο σχολείο και να καρπούται στη συνέχεια ακριβή επαγγελματική εκπαίδευση ανεξάρτητα από τις επιδόσεις του σημαίνει ότι η παιδεία μετατρέπεται σε σπατάλη χρήματος χωρίς κανένα αντίκρυσμα στην κοινωνία. Είναι φυσικό λοιπόν οι μαθητές που θα άξιζαν να βρίσκονται εκτός σχολείου να βρίσκουν στο ΠΑΜΕ μία δελεαστική πρόταση. Και στο ίδιο επίπεδο βρίσκονται όχι μόνο τα μέλη του ΠΑΜΕ που κραυγάζουν συνεχώς τα ίδια τσιτάτα, αλλά και οι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης, οι οποίοι δεν κατάφερουν να εκλεγούν χάρη στην αρετή τους και την πνευματικότητά τους, αλλά χάρη στην υποκρισία και στους διαδρομισμούς τους.

http://educationingr.blogspot.com