Πέραν του κ. Σαμαρά υπήρχε και η άλλη εσωκομματική πτέρυγα, ο κ. Εβερτ, ο μακαρίτης Αθανάσιος Κανελλόπουλος και ο κ. Δήμας, οι οποίοι αρνούντο κάθε συζήτηση για το σύνθετο όνομα. Με δεδομένη την ύπαρξη και τις εξαρτήσεις της πτέρυγας αυτής, χωρίς τη βοήθεια του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, την οποία ζήτησα και δεν έλαβα, δεν είχα όχι μόνο την κοινοβουλευτική αλλά ούτε και την εσωκομματική ισχύ για να φέρω εις πέρας μια τέτοια προσπάθεια υπό τις δεδομένες πολιτικές συνθήκες της εποχής εκείνης.
Ετσι δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να οδηγήσω σε λύση το σκοπιανό προ των εκλογών, οι οποίες ήταν προγραμματισμένες για το Μάιο του 1994. Αν όμως έβλεπα ότι κινδυνεύαμε να χάσουμε την υπόθεση, ήμουν αποφασισμένος ακόμα και να επισπεύσω τις εκλογές για να αποφύγω ένα παρόμοιο ενδεχόμενο. Ταυτόχρονα προετοίμαζα τη χώρα, διπλωματικά και από πλευράς κοινής γνώμης, έτσι ώστε όποιος κέρδιζε τις εκλογές να μπορούσε άμεσα, μέσα σε ένα μήνα από την τέλεσή τους, να επιλύσει το ζήτημα κατά τρόπο εθνικά ωφέλιμο.
Η πολιτική την οποία ακολούθησα κράτησε πράγματι το θέμα ανοικτό και οδήγησε, με την απόφαση 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας, στην υιοθέτηση από τα Ηνωμένα Εθνη, από το σύνολο δηλαδή της διεθνούς κοινότητας, των βασικών ελληνικών αιτημάτων. Η πρόταση της διεθνούς κοινότητας για την επίλυση της ελληνοσκοπιανής διαφοράς, όπως εκφράζεται στη συμφωνία Βανς - Οουεν του Μαϊου του 1993, ήταν απόλυτα ικανοποιητική για τις ελληνικές θέσεις.
Ως πρωθυπουργός αυτή την πρόταση παρέδωσα στην κυβέρνηση την οποία επέλεξε ο ελληνικός λαός τον Οκτώβριο του 1993, αφού προηγουμένως είχα επισταμένως μιλήσει για τους κινδύνους που θα είχε για την εξέλιξη του προβλήματος η υπερψήφιση του κ. Παπανδρέου. Τον κίνδυνο να χάσουμε τα κεκτημένα που είχαμε εξασφαλίσει στα Ηνωμένα Εθνη και τον κίνδυνο να οδηγηθεί στις ελληνικές καλένδες το θέμα του ονόματος. Αν η τότε κυβέρνηση, με τις 170 κοινοβουλευτικές έδρες και με αλώβητο το πολιτικό της κεφάλαιο, είχε το θάρρος να κάνει τον Οκτώβριο του 1993 από μόνη της, ό,τι αναγκάστηκε να κάνει υπό την πίεση της Αμερικής και της διεθνούς κοινότητας γενικότερα το Σεπτέμβριο του 1995, τότε η Ελλάδα θα είχε επιλύσει κατά τρόπο ικανοποιητικό και τελεσίδικο την υπόθεση των Σκοπίων. Δυστυχώς δεν το έπραξε.
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
ΕΤΣΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕ Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΣΤΗΝ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΣΚΥΛΛΑΚΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου